Ο δρόμος του Μάγου 5ο Μάθημα

Ο δρόμος του Μάγου 5ο Μάθημα

Οι μάγοι δεν πιστεύουν στο Θάνατο. Στο φως της επίγνωσης, τα πάντα είναι ζωντανά.

Δεν υπάρχει αρχή ή τέλος στα πράγματα. Για το μάγο, αυτά δεν είναι παρά δημιουργήματα του νου.

Για να είναι κανείς απόλυτα ζωντανός, πρέπει να Θάβει το παρελθόν.

Τα μόρια διαλύονται και πεθαίνουν, αλλά η συνείδηση επιζεί της ύλης που τη μετέφερε.

"Όλες οι ιστορίες με ήρωα τον Μέρλιν, ακόμα και οι πιο συγκεχυμένες, αναφέρουν ότι ζούσε αντίστροφα μέσα στο χρόνο. Στην εποχή του, το παράδοξο αυτό φαινόμενο προκαλούσε μεγάλη κατάπληξη στους κοινούς θνητούς. Ο γέρο-μάγος φώναζε "Πρόσεχε!" ένα δευτερόλεπτο αφότου είχε χύσει ο Αρθούρος πάνω του βραστό νερό. Εμφανιζόταν στις κηδείες κι είχε το συνήθειο να χαϊδεύει στοργικά το μάγουλο του νεκρού λες κι είχε να κάνει με νεογέννητο μωρό. Ορισμένοι χωρικοί ισχυρίζονταν ότι είχαν δει τον Μέρλιν στο νεκροταφείο, να εναποθέτει βαφτιστικά σταυρουδάκια στις ταφόπλακες.

‘’Μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί ζεις το χρόνο προς τα πίσω;" ρώτησε μια μέρα ο μικρός Αρθούρος. "Γιατί έτσι κάνουν όλοι οι μάγοι", αποκρίθηκε ο Μέρλιν.

Γιατί, όμως;"

"Το προτιμάμε, επειδή έχει πολλά πλεονεκτήματα." "Δεν καταλαβαίνω γιατί", επέμεινε ο Αρθούρος, φέρνοντας στο νου τις παράξενες συνήθειες του Μέρλιν, όπως το να τρώει το πρωινό του πριν πέσει για ύπνο.

"Έλα, θα σου δείξω", είπε ο Μέρλιν και το αγόρι τον ακλούθησε έξω απ' την κρυστάλλινη σπηλιά. Ήταν μια ζεστή, καλοκαιριάτικη μέρα, ο ήλιος μεσουρανούσε και τα άγρια τριαντάφυλλα βάραιναν κάτω απ' τις καυτές του αχτίδες.

"Λοιπόν", είπε ο Μέρλιν, δίνοντας στον Αρθούρο ένα φτυάρι, "άρχισε να σκάβεις ένα χαντάκι σ’ αυτό εδώ το σημείο και μην σταματήσεις μέχρι να σου πω".

Ο Αρθούρος ρίχτηκε με τα μούτρα στη δουλειά, σκάβοντας με όλη του τη δύναμη, υστέρα από μια ώρα, όμως, είχε εξαντληθεί κι ο Μέρλιν ακόμα δεν του είχε πει να σταματήσει. "Φτάνει τόσο;" ρώτησε. Ο Μέρλιν επιθεώρησε το χαντάκι, που είχε περίπου τρία μέτρα μήκος και μισό μέτρο βάθος.

"Ναι, εντάξει είναι", είπε. "Τώρα, ξαναγέμισέ το."

Αν και μαθημένος να υπακούει, ο Αρθούρος δεν ενθουσιάστηκε ιδιαίτερα με αυτή την προσταγή. Έπιασε να δουλεύει μουτρωμένος κάτω απ' τον φλεγόμενο ήλιο, ώσπου σκέπασε πάλι όλο το χαντάκι με χώμα.

"Τώρα κάθισε εδώ, πλάι μου", είπε ο Μέρλιν. "Τι έχεις να πεις για τη δουλειά που έκανες;"

"Ήταν τελείως άσκοπη", μουρμούρισε το αγόρι.

"Ακριβώς, όπως και οι περισσότερες προσπάθειες των ανθρώπων. Το ανακαλύπτουν, όμως, καθυστερημένα, όταν έχουν ήδη κάνει όλο τον κόπο. Αν ζούσες το χρόνο προς τα πίσω, όπως εγώ, θα είχες δει πόσο άσκοπο ήταν το σκάψιμο αυτού του χαντακιού και δεν θα είχες ξεκινήσει καν να το σκάβεις."

ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ

Οι θρύλοι της εποχής του Αρθούρου που έλεγαν ότι ο Μέρλιν ζούσε το χρόνο προς τα πίσω ήταν μια απλούστευση της αλήθειας. Οι παλιοί παραμυθάδες ήθελαν να εντυπωσιάζουν κι όποιος αναγνώστης προσπαθούσε να λύσει το αίνιγμα αυτής της χρονικής οπισθοδρόμησης, έμενε κατάπληκτος με τις παράξενες ιδιότητες του Μέρλιν. Σαν αποτέλεσμα, κάποιοι τον θεωρούσαν μάντη ή προφήτη. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι όλοι οι προφήτες ζουν αντίστροφα στο χρόνο, εφόσον γνωρίζουν εκ των προτέρων ό,τι πρόκειται να συμβεί.

Σ' ένα βαθύτερο επίπεδο, το να ζει κανείς το χρόνο από την ανάποδη, σήμαινε, για τον μεσαιωνικό νου, το να αψηφά τον φυσικό κύκλο της γέννησης και του θανάτου. Κάποιος που γίνεται νεότερος μέρα τη μέρα έχει αποδράσει από τους αμετάβλητους νόμους που προξενούν τη φθορά και το θάνατο σε όλα τα έμβια όντα. Η ημέρα γέννησης ενός μάγου, λοιπόν, θα ισοδυναμούσε με τη μέρα της εξαφάνισης του απ' τον κόσμο, αν υποθέσουμε, βέβαια, ότι ένας μάγος πεθαίνει.

Για να καταλάβει κανείς αυτή την παραδοξολογία, πρέπει να κατανοήσει το χρόνο όπως τον βιώνει ένας μάγος. "Εσείς οι θνητοί πήρατε το όνομά σας απ' το θάνατο", είπε ο Μέρλιν στο μαθητή του, στην κρυστάλλινη σπηλιά. "Αθάνατους θα σας ονόμαζαν, μόνο αν αντιμετωπίζατε τους εαυτούς σας σαν πλάσματα της ζωής."

"Δεν είναι έτσι", διαμαρτυρήθηκε ο Αρθούρος. "Δεν διαλέξαμε εμείς το θάνατο. Είναι η μοίρα μας." 

Όχι, απλώς έχετε συνηθίσει στην ιδέα. Όλοι γερνάτε και πεθαίνετε, επειδή βλέπετε άλλους να γερνούν και να πεθαίνουν. Απαλλάξου απ' αυτή την καταστροφική συνήθεια και θα ξεφύγεις από τα δίχτυα του χρόνου."

"Και πως απαλλάσσεται κανείς απ' αυτήν;" ζήτησε να μάθει ο Αρθούρος.

"Πρώτ' απ' όλα, πρέπει να επιστρέψεις στην πηγή της συνήθειάς σου. Εκεί θα ανακαλύψεις τον εσφαλμένο συλλογισμό που σε έπεισε ότι είσαι θνητός. Στη ρίζα κάθε λανθασμένου πιστεύω βρίσκεται ένας τέτοιος συλλογισμός. Μόλις εντοπίσεις το "ψεγάδι στη λογική σου, ξερίζωσέ το. Είναι πολύ απλό."

Σύμφωνα με το θρύλο, ο Αρθούρος ήταν "ο αλλοτινός και μελλοντικός βασιλιάς", υπονοώντας ότι κι εκείνος είχε ξεγλιστρήσει απ' την παγίδα του θανάτου. Τι ανακάλυψε; Ποιος είναι ο εσφαλμένος συλλογισμός που διακρίνουν οι μάγοι πίσω απ' τη θνητότητα; Ουσιαστικά, είναι η ταύτισή μας με το σώμα. Τα σώματα των "ανθρώπων γεννιούνται, γερνούν και πεθαίνουν. Η ταύτιση με αυτή τη διαδικασία είναι εντελώς λάθος, αλλά από τη στιγμή που συμβαίνει, μας καταδικάζει κι εμάς σε θάνατο. Γινόμαστε υποχείρια της θνητότητας κι έτσι δεν έχουμε άλλη επιλογή απ' το να αποδεχτούμε το τέλος μας.

Για να λυθούν αυτά τα μάγια του θανάτου, απαιτείται μια μετατόπιση του Είναι από τη φυλακή του χρόνου στο πεδίο του άχρονου. Συνεπώς, ο μάγος πραγματοποιεί ένα ταξίδι με σκοπό ν' ανακαλύψει την αλήθεια για το χρόνο - αυτό είναι το πραγματικό μήνυμα πίσω από το θρύλο ότι ο Μέρλιν ζούσε αντίστροφα μέσα στο χρόνο. Γύρευε να ακολουθήσει το νήμα του χρόνου μέχρι την πηγή της προέλευσης του.

ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ

Η πείρα του μάγου λέει ότι ο χρόνος δεν είναι παρά καταμετρημένη αιωνιότητα. "Το άχρονο μας περιβάλλει όλους", ισχυριζόταν ο Μέρλιν. "Το ζήτημα είναι, τι κάνουμε με αυτό." Ανέκαθεν, η τάση μας ήταν να τεμαχίζουμε το άχρονο σε μικρά κομμάτια, δημιουργώντας έτσι το χρόνο. Για μας ο χρόνος κυλάει μ' ένα γραμμικό τρόπο. Τα ρολόγια χτυπούν τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά και τις ώρες, καταγράφοντας την ατέλειωτη παρέλαση που ξεκινάει απ' το παρελθόν, περνάει απ' το παρόν και κινείται προς το μέλλον. Αυτή η γραμμική αντίληψη του χρόνου ανατράπηκε από τον Αϊνστάιν, που απέδειξε ότι ο χρόνος είναι σχετικός - ότι έχει την ικανότητα να επιταχύνει ή να επιβραδύνει το ρυθμό του.

Για να συλλάβει μια τέτοια εκπληκτική θεωρία, ο Αϊνστάιν θα πρέπει να είχε εισβάλει στον κόσμο του μάγου, για να μην αναφέρουμε την αμυδρή φυσική του ομοιότητα με τον Μέρλιν. Απ' ό,τι είχε ο ίδιος πει, είχε "νιώσει" τη θεωρία της σχετικότητας, προτού μπορέσει να την αποδείξει μαθηματικά. Όλοι έχουμε αισθανθεί το χρόνο σαν κάτι σχετικό - κάθε χαρούμενη εμπειρία τον κάνει να κυλάει σαν νεράκι, κάθε οδυνηρή εμπειρία τον κάνει να αργοπορεί. Ένα 24ωρο έρωτα μοιάζει με δευτερόλεπτο, μια ώρα στην καρέκλα του οδοντογιατρού μας φαίνεται αιώνας.

Μπορεί, όμως, αυτή η νέα αντίληψη του χρόνου να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε το θάνατο; Για το μάγο, ο θάνατος δεν είναι παρά μια δοξασία. Η σχετικότητα κάμπτει την εμπιστοσύνη μας

στον γραμμικό χρόνο. Δεν είναι δύσκολο να παραθέσουμε άλλα παραδείγματα που θα μας επιτρέψουν να πιστέψουμε στην ίδια την αθανασία. Αν, για παράδειγμα, δείτε το σύμπαν σαν μια αποθήκη ενέργειας, τότε τίποτε δεν πεθαίνει, εφόσον η ενέργεια δεν καταστρέφεται. Με τη μορφή ενέργειας θα είστε αιώνια παρόντες.

"Μα δεν θέλω να είμαι ενέργεια", διαμαρτυρήθηκε ο Αρθούρος, όταν του τέθηκε αυτό το επιχείρημα.

"Αυτό είναι το μοιραίο σου λάθος", είπε ο Μέρλιν. "Επειδή ταυτίζεσαι τόσο μ' αυτό το σώμα, πιστεύεις ότι σου χρειάζεται απαραιτήτως μια μορφή. Η ενέργεια είναι άμορφη, οπότε αποκλείεις αυτή η ενέργεια να είσαι εσύ. Εκείνο, όμως, που προσπαθώ να σου εξηγήσω είναι ότι η ενέργεια δεν γεννιέται - δεν έχει αρχή ή τέλος. Αν δεν πάψεις να θεωρείς ότι ο εαυτός σου έχει μια αρχή, δεν θα βρεις ποτέ την αθάνατη υπόσταση σου η οποία, για να μην πεθάνει ποτέ, θα πρέπει να είναι αγέννητη."

Βλέποντας το σκυθρωπό πρόσωπο του αγοριού, ο Μέρλιν πρόσθεσε καθησυχαστικά: "Δεν προσπαθώ να κλέψω το σώμα σου, για να σου αποδείξω ότι είσαι άμορφος. Πρέπει μόνο να διακρίνεις το άμορφο πίσω από τη μορφή, ώστε να κερδίσεις την αθανασία εν μέσω της θνητότητας".

Τα μόρια σχηματίζονται και διαλύονται, επιστρέφοντας στην αρχέγονη σούπα των ατόμων. Η συνείδηση, όμως, επιζεί των μορίων τα οποία τη μετέφεραν. Ό,τι ήταν κάποτε μια δέσμη ενέργειας σε μια ηλιαχτίδα, μετατρέπεται σε φύλλο, για να πέσει τελικά και να μεταβληθεί ξανά σε χώμα. Αυτή η μεταβολή διασχίζει πολλά όρια. Μια ηλιαχτίδα είναι αθέατη, ενώ τα φύλλα και το χώμα είναι ορατά. Ένα φύλλο είναι ζωντανό και αναπτύσσεται, πράγμα που δεν συμβαίνει με τις ακτίνες του ήλιου. Τα χρώματα του φωτός, του φύλλου, του χώματος, είναι διαφορετικά και ούτω καθεξής.

Ωστόσο, όλες αυτές οι μεταμορφώσεις υπάρχουν ως δημιουργήματα του νου. Η ίδια η ενέργεια που εμπεριέχεται σε μια ηλιαχτίδα δεν υφίσταται καμιά αλλαγή - είναι τμήμα της αέναης κίνησης φωτονίων και ηλεκτρονίων που αποτελεί τη βάση των πάντων, είτε ως ζωντανή την αντιλαμβανόμαστε εμείς είτε ως νεκρή. Η σύγχρονη επιστήμη έχει ήδη κατευθύνει το νου μας στη σωστή, νέα προοπτική - τώρα πρέπει να μάθουμε να τη βιώνουμε. Οραματιστές σαν τον Αϊνστάιν μπορούν μόνο να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε τα νοητικά εμπόδια. Εμείς πρέπει να καταρρίψουμε τα άλλα, τα συναισθηματικά και ενστικτώδη - τους εαυτούς μας.

Ο φόβος του θανάτου είναι ένα τέτοιο εμπόδιο. Το όλο φαινόμενο του θανάτου, όπως το βλέπουν οι μάγοι, καλύπτεται από φόβο, παρόλο που αυτός ο φόβος είναι τόσο βαθιά ριζωμένος ώστε οι συνέπειές του δεν γίνονται άμεσα εμφανείς. Υπάρχει μια απλή άσκηση, που θα σας βοηθήσει να το διαπιστώσετε. Πάρτε μια μικρή στοίβα από λευκά χαρτιά κι ένα στυλό. Καθίστε σ’ ένα ήσυχο δωμάτιο, όπου δεν πρόκειται να σας ενοχλήσουν. Τώρα ακουμπήστε την άκρη του στυλό σας στο πρώτο φύλλο και υποσχεθείτε στον εαυτό σας ότι δεν πρόκειται να σηκώσετε το στυλό απ' το χαρτί για πέντε λεπτά. Γράψτε τώρα το ρήμα "φοβάμαι" και μετά συμπληρώστε τις λέξεις που θέλετε εσείς.

Χωρίς να αφήσετε το στυλό σας, γράψτε πάλι από κάτω, "Φοβάμαι", και καταγράψτε το επόμενο πράγμα που θα σας έρθει στο μυαλό. Καθώς το κάνετε αυτό, αναπνέετε αργά και μετρημένα - χωρίς παύση μεταξύ εισπνοής και εκπνοής. Αυτή η αναπνοή ονομάζεται κυκλική, καθώς εισπνοή και εκπνοή συνδέονται. Από τα αρχαία χρόνια, αυτός ο προσεκτικός τρόπος αναπνοής εθεωρείτο ιδανική μέθοδος για να ξεπερνιούνται οι αναστολές του ενσυνείδητου νου. Χωρίς αυτή την τεχνική, θα ήταν πολύ δυσκολότερο να φτάσουμε στο υποσυνείδητο επίπεδο του φόβου.

Καθώς πραγματοποιείτε την κυκλική αναπνοή, εισπνέοντας κι εκπνέοντας δίχως παύση ενδιάμεσα, συνεχίζετε να ολοκληρώνετε προτάσεις που αρχίζουν με το ρήμα "Φοβάμαι", χωρίς να σηκώνετε το στυλό σας απ' το χαρτί. Απ' τη στιγμή που θα αισθανθείτε απελευθερωμένοι και θα αρχίσετε να καταγράφετε τους κρυμμένους σας φόβους, θα δυσκολευτείτε να σταματήσετε.

Αν κάνετε χαλαρά αυτή την άσκηση, αφήνοντας τις σκέψεις σας να ξετυλίγονται, χωρίς να προσπαθείτε να τις ελέγξετε, θ' ανακαλύψετε πολλούς παράξενους κι απροσδόκητους συνειρμούς ιδεών με θέμα το φόβο. Κι αυτοί οι απρόσμενοι φόβοι θα συμπαρασύρουν μαζί τους συναισθήματα, όχι μόνο φόβου, αλλά και θυμού, θλίψης και μεγάλης ανακούφισης. Ίσως να αρχίσουν να κυλούν απ' τα μάτια σας δάκρυα που καιρό τώρα καταπνίγατε.

Αφήστε τα να τρέξουν, αλλά επιστρέφετε πάντα στην αναπνοή σας και μη σηκώσετε το στυλό απ' το χαρτί μέχρι να τελειώσουν τα πέντε λεπτά. Μια μικρή συμβουλή: αν αρχίσετε να νιώθετε υπερβολικά δυσάρεστα, σταματήστε. Στο τέλος αυτής της άσκησης, καλό θα ήταν να ξαπλώσετε και να αναπαυθείτε για λίγο, επιτρέποντας στον εαυτό σας να ξαναβρεί τη φυσιολογική ισορροπία του. Θεωρώ ότι αυτή η άσκηση είναι εξαιρετικά αποτελεσματική την πρώτη φορά που γίνεται, μπορείτε, όμως, να την επαναλάβετε όποτε θελήσετε.

Τι έχουν να κάνουν όλα αυτά με την άποψη του μάγου περί αθανασίας; Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αφιερώνοντας ένα τέτοιο πεντάλεπτο στο φόβο, είναι σαν να αφαιρείτε ένα στρώμα από το φλοιό μιας δοξασίας. Η αθανασία βρίσκεται στον πυρήνα της Ανθρώπινης ζωής, αλλά είναι καλυμμένη από αμέτρητα στρώματα αντιφατικών πεποιθήσεων. Αυτές οι πεποιθήσεις υλοποιούνται στην καθημερινή ζωή - βιώνουμε τους φόβους, τις επιθυμίες, τα όνειρα, τους υποσυνείδητους συσχετισμούς μας, και, τέλος, τη βαθύτερη βεβαιότητά μας ότι πρέπει να πεθάνουμε. Ο ορθολογιστικός νους θα υπερασπιζόταν ίσως αυτή τη στάση, ισχυριζόμενος ότι ο θάνατος βρίσκεται παντού στη φύση.

Ο Μέρλιν, όμως, θα του αποκρινόταν: "Εξέτασε πιο προσεκτικά τις αμφιβολίες της λογικής σου. Πίσω απ' την αμφιβολία, βρίσκεται εκείνος που αμφιβάλλει και πίσω απ' αυτόν, εκείνος που σκέφτεται και πίσω απ' αυτόν, ένας κόκκος καθαρής επίγνωσης που δίχως αυτόν δεν θα γεννιόταν καμιά σκέψη. Εγώ είμαι αυτός ο κόκκος επίγνωσης. Είμαι αθάνατος κι ο χρόνος δεν με αγγίζει. Μην με κρίνεις μόνο, για να αποφασίσεις αν θα με δεχτείς ή αν θα με απορρίψεις. Κάνε μια βουτιά στο εσωτερικό, αφαίρεσε τα στρώματα της αμφιβολίας σου. Όταν τελικά ανταμώσουμε, θα με αναγνωρίσεις. Και τότε η αθανασία μου δεν θα είναι μονάχα μια θεωρία, αλλά μια ολοζώντανη πραγματικότητα".                                                                πηγή  7 Ομόκεντροι Κύκλοι  Αυτογνωσίας