Οι άνθρωποι δεν είναι αιχμάλωτοι της μοίρας, αλλά μόνο αιχμάλωτοι του μυαλού τους.
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι σχεδόν πάντα θλιμμένοι, απογοητευμένοι, φοβισμένοι…
Βαθιά
ασυνείδητα διακατέχονται από την πεποίθηση ότι τίποτα δεν έχει νόημα
στην ζωή τους, παρατηρώντας πως εξελίσσεται το δράμα της.
Αναζητούν
διεξόδους και όταν τούτοι δεν καταφέρνουν να τους δείξουν την έξοδο από
την δυσαρέσκεια, σε βάθος χρόνου απογοητεύονται ολοένα και περισσότερο,
χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι δεν φταίνε οι διέξοδοι, αλλά οι προσδοκίες
τους.
Υπάρχει
πάντα κάτι που θα του επιτρέψουν να τους κλέψει την χαρά και την αγάπη
της κάθε στιγμής, πάντα κάτι που θα του επιτρέψουν να τους ανατρέψει
προθέσεις και όνειρα…
Γκρινιάζουν για όσα δεν καταφέρνουν, για όσα δεν μπορούν να λάβουν, για όσα είναι οι άλλοι…
Γυρνάνε γύρω γύρω από μια ματαιότητα και έτσι δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα, μα ούτε βαθιά Ζωντανοί είναι…
Ψάχνουν
να βρουν ένα σκοπό, μα αυτός δεν βρίσκεται σχεδόν ποτέ… Και αν βρεθεί
δεν καταφέρουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον τους για την Ζωή σε βάθος
χρόνου.
Προσπαθούν
να γεμίσουν την ζωή τους με παρέες και συναναστροφές, με επιβεβαιώσεις
και αποδοχές, μα ούτε αυτές οι «επιτυχίες» τους δημιουργούν μέσα τους
την αίσθηση του Αιώνιου. Τρομάζουν εύκολα… και επικρίνουν ακόμα
ευκολότερα. Απομονώνονται μετά…
Δεν
επιτρέπουν στον Εαυτό τους να φωτίσει τα σκοτάδια τους και να τα
μεταβάλλει στην αιώνια φλόγα του Ζωντανού Πνεύματος, που περιλαμβάνει
και δεν απομονώνει…
Παραιτούνται
ευκολότερα από όσο είναι διατεθειμένοι να πολεμήσουν, γιατί δεν ξέρουν
για ποιο πράγμα αξίζει κανείς να πολεμήσει, όταν όλα γύρω τους έχουν
ματαιωθεί… Και απλά περιμένουν να αλλάξει η ζωή τους…
Μερικές φορές ο άνθρωπος θέλει την αλλαγή, αρκεί να μην αλλάξει ο ίδιος…
Αλήθεια,
είναι τόσα λίγα αυτά που προκαλούν πραγματική θλίψη… Όλα τα άλλα είναι
πληγωμένος εγωισμός και έλλειψη βαθιάς Πίστης στο Αιώνιο…
Οι άνθρωποι, λένε, δεν είναι αιχμάλωτοι της μοίρας, αλλά μόνο αιχμάλωτοι του μυαλού τους.
Αλλά ποιος το συνειδητοποιεί αυτό? Μόνο το ξέρει… όμως είναι διαφορετικό το «γνωρίζω» από το «συνειδητοποιώ»… απέχουν μεταξύ τους μια Αιωνιότητα, ενώ ο νους στριφογυρίζει εκεί γύρω στον χρόνο του πριν και του μετά, γιατί του λείπει η συνειδητή παράδοση στο Αιώνιο Τώρα…
Αλλά ποιος το συνειδητοποιεί αυτό? Μόνο το ξέρει… όμως είναι διαφορετικό το «γνωρίζω» από το «συνειδητοποιώ»… απέχουν μεταξύ τους μια Αιωνιότητα, ενώ ο νους στριφογυρίζει εκεί γύρω στον χρόνο του πριν και του μετά, γιατί του λείπει η συνειδητή παράδοση στο Αιώνιο Τώρα…
Ο
Εαυτός μας έχει Αγάπη για το Κόσμο, από τον οποίο τον κρατάει σε
απόσταση ένα «εγώ» που βιώνει απόγνωση, ζώντας μέσα σε έναν απελπισμένο
προγραμματισμό. Πως μπορεί να ζει κανείς μισός και να είναι
ευτυχισμένος?
Θέλω να τους φωνάξω… καμιά φορά… Ξέρω όμως ότι δεν θα έχει νόημα… Μόνος του το αποφασίζει κανείς να Ζήσει και να ολοκληρωθεί.
Μόνος του θα νιώσει την αλήθεια ότι ολοκλήρωση δεν είναι να κάνεις παιδιά, σπίτια, περιουσίες και να πεθάνεις…
Στο
«ιστορικό» του καθενός μας καταγράφεται σαν ολοκλήρωση, το πόσες φορές
ήσουν αληθινά Άνθρωπος, το πόσες φορές πολέμησες με την κοσμική
ματαιότητα, ευγνωμονώντας την Ζωή και όσα είσαι μέσα σ’ αυτήν, το πόσες
φορές συνέπλευσες με την Αρμονία και το πόσες φορές τίμησες την
Αιωνιότητά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου