Λίγα λόγια για τον θυμό

Λίγα λόγια για τον θυμό

Πήγαινε στη θάλασσα και παρατήρησε την. Εκατομμύρια κύματα υπάρχουν εκεί, όμως βαθιά στο βυθό της, η θάλασσα είναι ήρεμη και ήσυχη, σε βαθύ διαλογισμό. Η ταραχή υπάρχει μόνο στην επιφάνεια εκεί που η θάλασσα συναντά τον εξωτερικό κόσμο, τους άνεμους. Μέσα της όμως παραμένει πάντα η ίδια. Τίποτε δεν αλλάζει, ούτε ένας ελάχιστος κυματισμός. Η περιφέρεια αλλάζει, το κέντρο παραμένει αιώνιο. Είναι πέρα από το χρόνο. Τίποτε απολύτως δεν μπορεί να το μεταβάλλει. Παραμένει ανέγγιχτο από τον έξω κόσμο.

Το ίδιο συμβαίνει και σε σένα. Μόνο στην επιφάνεια εκεί που συναντάς τους άλλους υπάρχει ταραχή, ανησυχία, θυμός, απληστία, φιληδονία. Μόνο στην επιφάνεια εκεί που έρχονται οι άνεμοι και σε αγγίζουν. Αν εσύ παραμένεις στην επιφάνεια τότε δεν μπορείς να αλλάξεις αυτό το μεταβαλλόμενο φαινόμενο.

Το πρόβλημα δεν είναι πώς να κατορθώσεις το μη θυμό. Το ζήτημα είναι πώς να εστιάσεις την συνειδητότητα σου από την περιφέρεια στο κέντρο.  

Η κοινωνία σε διδάσκει να ελέγχεις τον θυμό σου, όχι να τον μεταμορφώνεις. Ελέγχοντας καταπιέζεις. Μεταμορφώνοντας εκφράζεις. Είναι πολύ εύκολο να ελέγξεις. Ελέγχοντας τον καταπιέζεις.  

Και τι συμβαίνει όταν καταπιέζεις κάτι; Του αλλάζεις την κατεύθυνση της κίνησης του. Προηγουμένως έβγαινε προς τα έξω. Τώρα αρχίζει να στρέφεται προς τα μέσα.

Όταν ο θυμός έβγαινε προς τα έξω ήταν καλό γιατί είναι ανάγκη να πεταχτεί το δηλητήριο. Το να κινηθεί ο θυμός προς τα μέσα είναι κακό γιατί με αυτόν τον τρόπο όλη η δομή του σώματος σου θα δηλητηριαστεί από αυτόν. Ελέγχοντας όμως, όλα τα αρνητικά ρίχνονται όλο και πιο βαθιά στο ασυνείδητο και γίνονται κάτι σταθερό μέσα σου.

Να θυμάσαι ότι όταν δεν βγαίνει τίποτε προς τα έξω δεν μπαίνει και τίποτε μέσα. Όταν δεν μπορεί να βγει ο θυμός είσαι κλεισμένος. Αγγίζεις μια όμορφη πέτρα και δεν μπαίνει τίποτε μέσα σου. 

Κοιτάζεις ένα λουλούδι και τίποτε δεν μπαίνει μέσα σου. Τα μάτια σου είναι νεκρά και κλειστά. Φιλάς ένα φίλο και τίποτε δεν μπαίνει μέσα επειδή είσαι κλειστός. Ζεις μια απαθή ζωή.
Μέσα από τον έλεγχο γίνεσαι αδύναμος και νεκρός. Αυτό είναι μέρος του μηχανισμού ελέγχου. Αν είσαι αδύναμος και νεκρός τότε τίποτε δεν μπορεί να σε επηρεάσει. Το σώμα θα έχει γίνει φρούριο και θα είναι γεμάτο άμυνα. Τίποτε δεν θα σε επηρεάζει. Ούτε η προσβολή, ούτε η αγάπη. Αυτός όμως ο έλεγχος έχει μεγάλο κόστος. Η προσπάθεια μιας ολόκληρης ζωής καταλήγει να είναι το πώς να ελέγχεις τον εαυτό σου. Και μετά πεθαίνεις.
Ολόκληρη η προσπάθεια του ελέγχου σου παίρνει όλη την ενέργεια και μετά πολύ απλά πεθαίνεις. και η ζωή σου ήταν ένα πολύ ανόητο και βαρετό πράγμα που απλά το κουβαλούσες.
Μέσα από την καταπίεση ο νους διχάζεται. Το κομμάτι που αποδέχεσαι γίνεται η συνείδηση και ότι αρνείσαι γίνεται το ασυνείδητο. Αυτός ο διχασμός όμως δεν είναι φυσιολογικός. Συμβαίνει εξαιτίας της καταπίεσης. Πετάς συνέχεια μέσα στο ασυνείδητο όλα τα σκουπίδια που απορρίπτει η κοινωνία.
Να θυμάσαι όμως πως οτιδήποτε πετάς εκεί μέσα γίνεται όλο και περισσότερο κομμάτι από σένα. Πηγαίνει στα χέρια σου, στα κόκαλα σου, στο αίμα, στον χτύπο της καρδιάς σου…

Αν όμως πετάξεις τον θυμό σου πάνω σε κάποιον θα αντιδράσει και θα ρίξει πάνω σου περισσότερο θυμό. Είναι τόσο καταπιεσμένος όσο και εσύ. Κι αυτό θα γίνει αλυσίδα. Μην τα ρίχνεις πάνω σε κανένα. Ο θυμός είναι σαν να θέλεις να κάνεις εμετό. Δεν πηγαίνεις να κάνεις εμετό πάνω σε κάποιον άλλον.
Κι ο θυμός είναι ένας διανοητικός εμετός. Πήρες μέσα σου κάτι χαλασμένο και ολόκληρη η ύπαρξη σου θέλει να το αποβάλλει.
Την επόμενη φορά που θα νιώσεις θυμό πήγαινε να τρέξεις γύρω από το σπίτι επτά φορές. Μετά κάθισε κάτω από ένα δέντρο και παρατήρησε που πήγε ο θυμός. Δεν τον καταπίεσες, δεν τον έλεγξες, δεν τον πέταξες πάνω σε κάποιον άλλον.
 

Το πρώτο πράγμα λοιπόν στην μεταμόρφωση είναι να εκφράσεις το θυμό. Όχι όμως πάνω σε κάποιον άλλον γιατί έτσι δεν θα τον εκφράσεις ολοκληρωτικά. Πάρε ένα μαξιλάρι και χτύπα το, δάγκωσε το, πετά το. Το μαξιλάρι δεν θα αντιδράσει και θα νιώθει καλά μαζί σου…   

Το δεύτερο στην μεταμόρφωση είναι να είσαι συνειδητός. Ο θυμός είναι όμορφος. Τα όμορφα πράγματα όμως αν τα καταδικάσεις ασχημαίνουν. Αυτό εξαρτάται από σένα. 

Αν τα μεταμορφώσεις γίνονται Θεϊκά. Ο μεταμορφωμένος θυμός γίνεται συμπόνια, γιατί η ενέργεια είναι ίδια.

«Αν καταδικάσεις ένα φυσικό φαινόμενο αυτό γίνεται δηλητηριώδες. Γίνεται καταστρεπτικό, αυτοκτονικό. Αν το μεταμορφώσεις γίνεται Θεϊκό. Γίνεται Θεία δύναμη, γίνεται ελιξίριο. Μέσα από αυτό φτάνεις στην αθανασία, σε μια ύπαρξη δίχως θάνατο. Χρειάζεται όμως η μεταμόρφωση.»

Από το βιβλίο του Osho
«Ο Osho μιλάει για τον θυμό»
εκδόσεις Ρέμπελ.

Pulse  of  love