Συνείδηση-Μαρτυρία-Επίγνωση

Συνείδηση-Μαρτυρία-Επίγνωση

Συνείδηση είναι η γνώση που προκύπτει από την σχέσηδυο υλικών στοιχείων της εκδήλωσης του κόσμου. Είναι η λειτουργία με την οποία ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον κόσμο και στη συνέχεια τον εαυτό του, μέσα και σε σχέση με την όλη  εκδήλωση. Είναι τέλος τα πάντα μέσα στον κόσμο, μια και  το άλλο όνομα  της συνείδησης είναι, ο Λόγος, ο οποίος υπεισέρχεται παντού μέσα στην ύλη, από τον μικρόκοσμο μέχρι τα αστρικά συστήματα.

Με άλλα λόγια:   
Συνειδέναι=Σχετίζεσθαι   

Έτσι όταν ψηλαφούμε  ένα αντικείμενο,  επιφάνεια του χεριού μας έρχεται σε επαφή με την επιφάνεια του αντικειμένου  και μέσω της λειτουργίας της αφής, συνειδητοποιούμε την ύπαρξή  του. Όλα τα αισθητήρια που διαθέτει ο άνθρωπος λειτουργούν βάσει της αρχής του: 

Συνειδέναι= Σχετίζεσθαι

Γενικεύουμε χωρίς κίνδυνο αλλοίωσης της αλήθειας ότι:

Σε όλον τον ζωικό κόσμο, ακόμη και στον φυτικό βασίλειο,  όταν διατίθενται  αισθητήρια όργανα, η Φύση αντιλαμβάνεται τον εκδηλωμένο εαυτό της, μέσω της αρχής

Συνειδέναι = Σχετίαζεσθαι

Αυτή είναι η ερμηνεία της συνείδησης στον υλικό κόσμο θα δούμε όμως ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και όταν αναφέρόμαστε στην έννιοα της συνείδησης, στον πνευματικό χώρο.

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ=ΣΧΕΣΗ=ΛΟΓΟΣ   (1)   

=  Σχέση με το ΕΙΝΑΙ          




= Σχέση εξ Επαφής
    ΔηλαδήΑρμονία
= Λογος

Ο Ιωάννης της Πάτμου έλεγε:

Εν αρχή ην ο Λόγος και Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος.

Στον κλάδο της  Φιλοσοφίας με το όνομα Οντολογία της οποίας αντικείμενο είναι το ερώτημα: 

«Τι το Ον».

Όπου εξετάζεται η ουσία των όντων από την αρχή της Δημιουργίας.

Στον χώρο αυτό της Οντολογίας η ρήση του Ιωάννη ερμηνεύεται ως εξής: 
Κατά την εκδήλωση του Όντος υπεισέρχεται παντού ο Λόγος, με την μορφή  σχέσεων αντιθέτων, όπως, φως – σκοτάδι, θετικό – αρνητικό, ζεστό – κρύο κ.ο.κ.

Στο παρόν δοκίμιο θα εξετάσουμε τον ρόλο του ανθρώπου στον χώρο συνείδησης και των δυνατοτήτων που έχει ο ίδιος στην επίτευξη συγκεκριμένης ποιότητας  συνειδητοποίησης.   
Συνειδητοποίηση για ποιόν? 
Μη νομίσουμε ότι επιδιώκεται συνειδητοποίηση για μένα ή εσένα, η συνείδηση δεν ανήκει σε κανένα, είναι κατάσταση αυθύπαρκτη και οι άνθρωποι απλώς μετέχουμε αυτής και την υπηρετούμε.  

Το ΟΝ άνθρωπος και κάθε άλλο ΟΝ που διαθέτει αισθητήρια όργανα δύναται να αποκτήσει  συνείδηση μέρους ή όλου του κόσμου.

Αυτά τα αισθητήρια όργανα που  έχει εφοδιάσει η Φύση κυρίως τον άνθρωπο, έχει  σκοπό, ιδίως  μέσω του ανθρώπου να φτάσει
σε αυτοσυνείδηση, να γνωρίσει τον εαυτό της.

Έφτιαξε δηλαδή τον κόσμο, αλλά θέλει να έχει συνείδηση  του έργου της  και αυτό  το επιτυγχάνει  κυρίως  μέσω του ανθρώπου αλλά και ότι έχει ζωή σ’ αυτόν τον πλανήτη συμβάλλει στο έργο της συνειδητότητας, όπως φαίνεται στο κατωτέρω διάγραμμα, μεταβολής της συνειδητότητας συναρτήσει των φάσεων της δημιουργίας.

Μια ματιά στο ανωτέρω διάγραμμα, που δείχνει την εξάρτηση της συνείδησης από   τις φάσεις της δημιουργίας, δείχνει ότι το απόλυτο έχει μηδενική συνείδηση, στην αρχή της δημιουργίας, οποία μεγαλώνει σταδιακά περνώντας από την ανόργανη ύλη, στην οργανική, τα φυτά, τα ζώα και τέλος στον άνθρωπο όπου λαμβάνει την μέγιστη τιμή. 
Γι’ αυτό  τον λόγο, εφοδίασε τον άνθρωπο με κατάλληλα αισθητήρια όργανα και εγκέφαλο, για την επίτευξη του σκοπού της, δουλεύοντας επί εκατομμύρια χρόνια, για να πετύχει  το πλέον εξελιγμένο ΟΝ αυτού του πλανήτη.

Με άλλα λόγια ο άνθρωπος είναι ο αντιπρόσωπος της Φύσης επί της  γης, μέσω του οποίου μπορεί ναπαρατηρεί, να καθίσταται μάρτυρας  στο έργο της εκδήλωσης.

Όταν η προσοχή μας μέσω της ακοής, δεν είναι προσανατολισμένη προς κάποιο συγκεκριμένο ερέθισμα  αυτής της αίσθησης, μιλάμε πάντα για την αίσθηση της ακοής, όταν δεν κρίνουμε τα ερεθίσματα που φτάνουν στα αυτιά μας και δεν προσπαθούμε να συμπεράνουμε για την προέλευσή τους, αφήνουμε έτσι την προσοχή μας  να απλωθεί διάχυτη σφαιρικά  σεοτιδήποτε συμβαίνει, θα δούμε τότε να έρχεται  μια καινούργια αίσθηση:

 Η Επίγνωση, δηλαδή η γνώση ότι είσαι γνώστης, ότι έχεις συνείδηση εν γένει για τα τεκταινόμενα.
Αυτή είναι μια κατάσταση Θεϊκή, είναι αυτό που επιδιώκει η ίδια η Φύση, να γνωρίσει τον εαυτό της και το επιτυγχάνει με την Επίγνωση.
Επίγνωση είναι το τέρμα της αναζήτησης της αλήθειας, μάρτυρας είναι ο άνθρωπος το αγαπημένο παιδί της Φύσης, μέσα απ' αυτόν βλέπει επιτέλους το έργο της, για το οποίο δεν είχε ιδέα αλλά το δημιούργησε γιατί αυτή ήταν η φύση της και δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.

Μέσω του ανθρώπου η Φύση, παρατηρεί,  ελέγχει τις δράσεις που επιτελούνται μέσα στην εκδήλωση και  επιβάλει τις κατάλληλες  διορθώσεις όπου το θεωρεί απαραίτητο.

Ο άνθρωπος ως ο σπουδαιότερος  αντιπρόσωπος της Φύσης επί της γης, θα πρέπει να αισθάνεται το βάρος του ρόλου του.

Να έχει συναίσθηση της ευθύνης που πηγάζει από την αποστολή του, να σέβεται και να υπακούει την Φύση σαν προϊσταμένη του αρχή. 
Να σέβεται και να εκτιμά  τους άλλους ανθρώπους τους οποίους, εκλαμβάνει σαν συνεργάτες του, επί ίσοις όροις,  στο έργο που του έχει ανατεθεί από την ίδια την Φύση. 
Να έχει με άλλα λόγια την λεγόμενη κοσμική συνείδηση.

Στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο η Φύση άρχισε κάποτε  την προσπάθεια δημιουργίας αισθητηρίων οργάνων. 
Αυτό το βλέπουμε στην αμοιβάδα για παράδειγμα, που την έχει εφοδιάσει  με τα ψευδοπόδια, αναπτύσσεται έτσι μια στοιχειώδης αίσθηση αφής, με την βοήθεια της οποίας  ανακαλύπτει την τροφή της και αντιλαμβάνεται παν ξένο σώμα, που την αγγίζει 
Η Φύση έτσι ξεκινάει από την πλέον  στοιχειώδη μονάδα ζωής που είναι η αμοιβάδα, ένας  μονοκύτταρος οργανισμός και σιγά –σιγά προχωράει σε πολυπλοκότερες δομές, μέχρι την τελειότερη κατασκευή που υπάρχει επάνω στον πλανήτη, τον άνθρωπο. 
Τον οποίο εφοδιάζει επιπλέον με έναν τέλειο εγκέφαλο, το τελειότερο όργανο σ' ολόκληρη την εκδήλωση. 
Σ'αυτό το όργανο  επεξεργάζονται όλα τα ερεθίσματα, που έρχονται μέσω των αισθήσεων και γίνονται τελικά πληροφορία.  
Υπάρχουν επίσης προεγκατεστημένα όλα τα προγράμματα αυτομάτου ελέγχου μέσω ανάδρασης, των συστημάτων ζωτικής λειτουργίας του σώματος. 

Θα  πάρουμε τώρα  μια προς  μια, τις (5) αισθήσεις, που με αυτές έχει προικίσει η Φύση τον άνθρωπο, για να διαπιστώσουμε ότι ισχύει η παραπάνω σχέση (1).

Αφή,  η αίσθηση υπάρχει, τότε και μόνο τότε, όταν το αισθητήριο της αφής, που είναι το δέρμα μας, έρθει σε επαφή με κάποιο αντικείμενο.

Υπάρχει τότε αντίληψη αντικειμένου,  λειτουργεί δηλαδή η αίσθηση  της αφής. 

Με άλλα λόγια το δέρμα είναι το εργαλείο με το οποίο λειτουργεί η  αίσθηση της αφής,

Ακοή, ακούμε μέσω του αέρα που δονείται από μια ηχητική πηγή,  το δε ηχητικό κύμα που προκύπτει και φέρει την πληροφορία, προκαλεί δονήσεις στον αέρα, ο οποίος είναι το μέσον μεταφοράς του ήχου,  το δε κύμα  προκαλεί με την σειρά του, δονήσεις στο τύμπανο του αυτιού μας και ολοκληρώνεται έτσι η  λειτουργία της ακοής.

Έχουμε και στην περίπτωση της ακοής επαφή δυο πραγμάτων, του ηχητικού κύματος αφ’ ενός και του τυμπάνου του αυτιού μας αφ’ ετέρου.

Στην αίσθηση της ακοής επομένως πάλι   οΛόγος σαν επαφή-πρόσκρουση δυο υλικών στοιχείων επαληθεύεται.
Όσφρηση, 

Η αίσθηση της όσφρησης έχει σαν μέσο τα αισθητήρια της μύτης, που δέχονται βομβαρδισμό από ουσίες αντίστοιχες των αντικειμένων που μυρίζουμε, για παράδειγμα ενός  ποτού, οπότε προκύπτει και εδώ η λειτουργία της όσφρησης σαν επαφή δυο πραγμάτων, δυο εννοιών, των μορίων της ουσίας που μυρίζουμε και των αισθητηρίων κυττάρων όσφρησης της μύτης. 

Γεύση, στην περίπτωση της γεύσης είναι ολοφάνερη η επαφή μέσω της γλώσσας και των χειλιών μας με τις τροφές ή άλλες ουσίες που θέλουμε να δοκιμάσουμε.

Όραση: Έχουμε ένα αντικείμενο, αυτόφωτο ή ετερόφωτο, αυτό εκπέμπει φωτόνια, που μεταφέρουν την πληροφορία του αντικείμενου από το οποίο προέρχονται, αυτά βομβαρδίζουν την ωχρά κηλίδα του ματιού και έτσι προκύπτει η αίσθηση της όρασης,σαν επαφή-σύγκρουση δυο αντικειμένων, των φωτονίων αφ' ενός , με την ωχρά κηλίδα του οφθαλμού αφ' ετέρου.

Το Συμπέρασμα είναι πως σε όλες τις περιπτώσεις ισχύει η πρόταση (1). 

Σε όλες τις διαδικασίες που αναφέρθηκαν δεν χρειάστηκε πουθενά η σχέση Υποκειμένου – Αντικειμένου, μόνο η παρουσία του Λόγου-Σχέσης ήταν προφανής.

Πως προκύπτει λοιπόν η σχέση Υποκειμένου – Αντικειμένου?

Αυτή είναι μια αποκλειστική εντύπωση του ανθρώπου δεν υπάρχει απαραίτητα σε άλλο ΟΝ μέσα στην Φύση,  έχει δε  προκύψει σαν συνήθεια στον άνθρωπο από την εκπαίδευση που υφίσταται κατά τα  παιδικά του χρόνια και μετέπειτα.

Καθώς γεννιέται ο άνθρωπος είναι αυθεντικός,  με την έννοια ότι δεν έχει αλλοιωθεί η  φύση του και δεν κουβαλάει επίκτητα προϊόντα μέσα στην οντότητά του.

Την πρώτη αλλοίωση την παθαίνει από τη μητέρα του, η ποία εισάγει άθελά της την παράσιτη ιδέα του «εγώ».

Το κακό αρχίζει με τα ατομικά μας είδη- παιχνίδια, που σαν παιδιά τυχαίνει να χρησιμοποιούμε,  η δε μητέρα μας κυρίως τα διεκδικεί για μας, εισάγοντας μας, στην κόλαση της κοινοκτημοσύνης και του «εγώ».

Σ’ αυτό συντελεί και η ονοματοθεσία που επιβάλει η θρησκεία και οι παραδόσεις, ο Γιαννάκης, ο Κωστάκης, ο Γεωργάκης δημιουργούν την ανάγκη ενός ιδιαιτέρουυποκειμένου, που ναι μεν θεωρείται απαραίτητο για τις κοινωνικές μας σχέσεις, αλλά από της άλλη όμως μολύνει ανεπανόρθωτα την αγνότητα της ύπαρξης και χρειάζεται μετά ειδική αγωγή για να το δεχθούμε σαν απαραίτητο μεν αλλά μη έχον σχέση με την αλήθεια.

Αφού λοιπόν το «εγώ» είναι φανταστικό και επίκτητο μια κακή συνήθεια με άλλα λόγια και είναι κάτι το οποίο  επικαλείται ο νους υποχρεωτικά όταν προβάλλεται ένα αντικείμενο, σημαίνει κατά συνέπεια ότι,  η όλη σύνθεση είναι ψευδής και στην πραγματικότητα το υποκείμενο και το αντικείμενο εδώ συμπίπτουν.

Γεννιέται τότε μόνο  μια καθαρή αίσθηση Επίγνωσης μετά από ορθή διάγνωση με την βοήθεια  της ανώτερης κρίσης.

Αναγνωρίζει τότε  αυτόματα ο άνθρωπος ότι είναι απλά μάρτυρας των δράσεων, χωρίς υποκείμενο που δρα και αντικείμενο που δέχεται την δράση.

Πάντα είσαι ο μάρτυρας των πράξεών σου , γι’ αυτό δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη  προσπάθεια ,  η μαρτυρία είναι μια αυτόνομη φυσική λειτουργία, όπως αυτόνομη είναι η λειτουργία της καρδιάς, δεν κάνεις καμιά προσπάθεια να λειτουργήσει η καρδιά σου, κατά τον ίδιο τρόπο λειτουργεί και η μαρτυρία.

Η μαρτυρία σχετίζεται άμεσα με την παρουσία.
Όταν είσαι παρών στο Εδώ και Τώρα, αυτομάτως  εγκαθίσταται στον χώρο της συνείδησης και ομάρτυρας, γίνεσαι αυτοβούλως μάρτυρας των καταστάσεων και γεγονότων.  

Μέσα στην εκδήλωση συμβαίνουν απλά κάποια γεγονότα ο άνθρωπος ως αντιπρόσωπος της Φύσης απλώς τα παρατηρεί και αν κάτι είναι παρά Φύση, τότε επεμβαίνει, άλλως απλά τα παρατηρεί σαν αυθεντικός μάρτυρας.

Οι έννοιες υποκείμενο και αντικείμενο έχουν σημασία μόνο σαν όροι της γραμματικής όταν μαθαίνουμε την γλώσσα μας στα σχολεία, στην Φιλοσοφία οι όροι αυτοί συμπίπτουν και χάνουν το νόημα τους, σαν ξεχωριστές έννοιες.

Ο μη συνειδητός άνθρωπος αυτός που πιστεύει ότι είναι το σώμα του και ταυτίζεται με το εγώ, αυτός νομίζει ότι αυτός δρα, ότι αυτός σκέφτεται, γι’ αυτόν ισχύει ο διαχωρισμός υποκείμενο – αντικείμενο.

Γι’ αυτόν ισχύει ο διαχωρισμός εγώ και ο κόσμος.   

Ο συνειδητός άνθρωπος είναι το όλον και σαν τέτοιος περιλαμβάνει τα πάντα μέσα του, ολόκληρο το σύμπαν, πώς λοιπόν να ξεχωρίσει υποκείμενο και αντικείμενο, αφού ο ίδιος είναι αμφότερα τα πάντα.

Τέλος όταν συνειδητοποιηθεί  το «εγώ»σαν παράσιτο κέντρο, κατανοείται και απομονώνεται, παίζει τον ρόλο του μόνο όταν καλείται για την διεκπεραίωση των κοινωνικών σχέσεων των ανθρώπων και δεν αλλοιώνει την λειτουργία της συνείδησης.

Μάλλον το εγώ απορροφάται συγχωνεύεται τότε μέσα στην

Επίγνωση

Πνευματικός κόσμος

Θα ερευνήσουμε εν ολίγοις, την ισχύ της  σχέσεως  (1)  στον χώρο του πνεύματος.

Εδώ πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας μια άλλη αρχή, εκείνη σύμφωνα με την οποία:

 Ότι συμβαίνει  στον υλικό κόσμο έχει ήδη προηγηθεί στον πνευματικό χώρο, εκεί γεννιούνται τα πάντα και στην συνέχεια εκδηλώνονται στον υλικό κόσμο.

Ο κόσμος αυτός είναι ο κόσμος των ιδεών κατά τον Πλάτωνα και είναι ακριβές αντίγραφο του υλικού κόσμου, ή μάλλον ο υλικός κόσμος είναι ακριβές αντίγραφο του πνευματικού. 

Εν κατακλείδι  θα λέγαμε ότι το οντολογικό υλικό είναι ΈΝΑ   στην αρχή είναι λεπτοφυές, πνευματικό  και στην συνέχεια καθώς προχωράει προς την  εκδηλώσει, πήζει και γίνεται ύλη, με καθορισμένη νομοτέλεια που έχει την αρχή της στην ίδια την Φύση.

Αφού λοιπόν ούτως έχουν τα πράγματα  η ισχύς της σχέσεως (1) είναι δεδομένη και στον πνευματικό χώρο.

Παράρτημα  Η Φύση εκτός του ότι είναι η μόνη δύναμη και μοναδική ύπαρξη,  είναι και μεγάλος καλλιτέχνης.
Η εικόνα του κόσμου που παίρνουμε μέσω των αισθήσεων, δεν είναι μεν πλήρης,  είναι όμως γεμάτη ομορφιά.
Αντανακλά  την ομορφιά που απορρέει από τον πυρήνα της ύπαρξής  μας και τούτο γιατί τα αισθητήρια όργανα που μας έχει εφοδιάσει, δίνουν  ελλείπείς πληροφορίες,  για τα χαρακτηριστικά του κόσμου.
Ευτυχώς δε, που είναι είναι η μόνη φάση της εκδήλωσης του κόσμου, που δεν χρειάζεται πληρότητα. 
Διότι αν τα αισθητήρια όργανά μας κάλυπταν όλο το φάσμα των ερεθισμάτων, που υπάρχουν στη Φύση, θα ζούσαμε μέσα σε έναν πραγματικό εφιάλτη,  μέσα σε μια σούπα από φως και ήχους, χωρίς να ξεχωρίζουμε σχήματα από δέντρα βουνά ποτάμια  και  ωραίες μορφές.
Δεν θα μπορούσαμε να απολαύσουμε την 9η του Μπετόβεν ή τα κονσέρτα του Μότσαρτ, ούτε θα θαυμάζαμε έναν Παρθενώνα και μιαν Αφροδίτη της Μήλου.
Κυρίως όμως δεν θα ερωτευόμαστε.
Ο έρωτας είναι η μόνη ενωτική λειτουργία, αντίθετη από τηνχωριστικότητα.
Ο έρωτας αρχίζει από τις αισθήσεις, με την όραση, την μορφή. Μια ωραία ύπαρξη είναι η πρώτη έλξη, συνεχίζει το ενδιαφέρον και η έλξη προς το άλλο άτομο, με την ακοή, τη φωνή, ένα πολύ σοβαρό και αναντικατάστατο συναισθηματικό και ερωτικό στοιχείο.
Τέλος δε, έρχεται η αφή να ολοκληρώσει  την ερωτική λειτουργία.
Η ολοκλήρωση της ερωτικής λειτουργίας ανοίγει τον δρόμο γιαεπιστροφή στην ενότητα, μέσω της αίσθησης αυτή την φορά, που είναι ο μόνος τρόπος, που εξασφαλίζει την βιωματική εμπειρία.
Αν δεν μπορούσαμε να βιώσουμε όλα αυτά, αφού ο άνθρωπος δεν θα είχε την δυνατότητα να βλέπει την αντανάκλαση της ψυχής του μέσα στον κόσμο, δεν θα υπήρχαν τότε και καλλιτέχνες, να περιγράψουν την ανύπαρκτη ομορφιά του κόσμου.
Θα εξαφανιζόταν από την Ζωή κάθε  νόημα. 

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ