Συγχώρεσέ με Άνθρωπε που σε ξεχνώ!

Συγχώρεσέ με Άνθρωπε που σε ξεχνώ!

Δεν αναζητώ ψεύτικους  Παράδεισους…

Σε ένα κόσμο που η σύγχρονη ¨αλητεία¨ έβαλε κουστούμι και γραβάτα κρατώντας τα λάβαρα της εξαθλίωσης ή φόρεσε μια στολή παραφροσύνης και εξυψώνει τα εξαπτέρυγα του φόβου…

Σε ένα κόσμο που κυοφορεί την απληστία και την άγνοια, που χειραγωγεί ¨συνειδήσεις¨, που σε κάνει να μην εμπιστεύεσαι, να μην ονειρεύεσαι και να μην αφήνεσαι στην αγάπη…

Σε ένα κόσμο που έχει ξεχάσει τι σημαίνει άνθρωπος και μαστιγώνει ανελέητα την αθωότητα σου, σε ένα κόσμο που σκοτεινιάζει το Φως...  
Δεν Θέλω Να Ανήκω!!

Δεν Θέλω να Ανήκω, φωνάζω κι όμως ανήκω και τον επιβραβεύω κάθε φορά που δειλιάζω, που δεν παίρνω θέση, που φροντίζω για το “καλό” μου, για το βόλεμα μου… Τον επιβραβεύω κάθε φορά που σωπαίνω κι ας κλαίω στα σκοτεινά. 
Κι ας ανατριχιάζω στη θύμηση του βλέμματός σου… 
Τόσος πόνος… Θεέ μου, τόσος πόνος…

Και ξεδιπλώνεται σε κάθε σου βλέμμα, σε κάθε σου χαμόγελο, κάνει την καρδιά μου να ριγεί και αναρωτιέμαι: Τι έχω κάνει, τι έχουμε κάνει; Με ποιο τρόπο σε γεμίζουμε πόνο;

Είναι που ξεχάσαμε να ακούμε; Είναι που ξεχάσαμε να αγκαλιάζουμε; Είναι που θυσιάζουμε στο βωμό της δύναμης και της εξουσίας, την αγάπη; 

Είναι που πιστέψαμε πως η τρυφερότητα η αποδοχή και η κατανόηση είναι βλακεία και για να μην θεωρηθούμε ηλίθιοι αμπαρωθήκαμε πίσω από τα εγώ μας, παγώσαμε τις καρδιές μας και οπλιστήκαμε το ψέμα μας; 

Αποξενωθήκαμε μεταξύ μας και αντί να φτιάξουμε τον δικό μας Παράδεισο και να απολαμβάνουμε τη ζωή κατασκευάσαμε μια Κόλαση στα μέτρα μας…

Κι εκεί εγκλωβισμένοι μέσα στο κολαστήριο μας ξεχάσαμε πως ότι μεγαλώνει στην μοναξιά γίνεται άγριο, βλοσυρό, επιθετικό, φοβισμένο.

Εγκαταλείψαμε τους εαυτούς μας και  νιώθουμε συνέχεια ότι η ζωή μας χρωστά. Απαιτούμε τη χαρά, μια χαρά όμως που έχουμε ξεχάσει να τη αναγνωρίζουμε, να τη γευόμαστε… 

Και καθώς μένουμε ανικανοποίητοι σκληραίνουμε περισσότερο. Ο θυμός μας σταδιακά γίνεται οργή και η οργή μας, μίσος… Μισούμε τους πάντες και τα πάντα…

Κλειδώνουμε τα συναισθήματα μας και τα αφήνουμε να γίνουν μέσα μας ένα πληγωμένο θηρίο… Ένα θηρίο που αλυχτά και γεμίζει τη ματιά μας, το μυαλό μας, που δηλητηριάζει την αγάπη μας και που σιγά, σιγά μας κυριεύει, ώσπου να γίνουμε κι εμείς οι ίδιοι θηρία που κυκλοφορούν αγριεμένα μέσα σε ένα απέραντο θηριοτροφείο…

Σε κοιτάζω και βουρκώνω. Δεν αντέχω αυτό το πονεμένο σου βλέμμα. 
Είναι σαν να με ξυπνά από το λήθαργο. Σαν να με ταρακουνά, να με ξεπαγώνει. 
Ο πόνος σου, μου μαλακώνει την καρδιά… 
Μου θυμίζει Εμένα…

Εμένα! Αστείο; Παράλογο; 
Έτσι νιώθω! Ότι δεν έχουμε απόσταση. Ότι είμαστε ίδιοι. 
Δυο πονεμένες ψυχές που ζητάνε καταφύγιο για να μπουν εκεί μέσα και να κλάψουν με αναφιλητά, αγκαλιασμένες, αδελφωμένες και αφού σκουπίσουν τα δάκρυα η μια της άλλης να ξαπλώσουν και να αναπαυτούν στην λιακάδα της καρδιάς τους. Εκεί που όλα θεραπεύονται…

Σε κοιτάζω και βουρκώνω. Θέλω να σε αγκαλιάσω τρυφερά και να σου ψιθυρίσω: 
Συγχώρεσέ με Άνθρωπε που σε ξεχνώ! Που ξεχνώ κάθε φορά που σε συναντώ ότι στα μάτια σου αντικρίζω Εμένα!!!!

Συγχώρεσέ με!

namaste

despoina palamar               Pulse  of  love