Ο χρόνος δεν έρχεται ποτέ μόνος του

Ο χρόνος, ο πολυσυζητημένος, δεν έρχεται ποτέ μόνος του. Η πείρα, η φθορά, η λησμονιά είναι μερικά από τα δώρα του στον άνθρωπο. Το πώς τα χρησιμοποιεί ο καθένας μας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Ο κυριότερος είναι η προσωπικότητα, γιατί η δύναμη της θέλησης είναι παιδί δικό της.
Κι όπως όλα τα παιδιά είναι ευάλωτα, έτσι και η δύναμη της θέλησης κάμπτεται ή ενισχύεται από την ψυχολογία μας. Αν είναι καλή, δεν υπάρχει εμπόδιο στον δρόμο, που δεν θα προσπαθήσουμε να το ξεπεράσουμε, για να φτάσουμε στους στόχους μας.
Αν είναι καλή, χαμογελάμε στον εαυτό μας και στη ζωή και εκείνη μας το ανταποδίδει με τις ευκαιρίες που προσφέρει, κι εμείς έχοντας τα μάτια ανοιχτά, τις εκμεταλλευόμαστε. Αν είναι καλή, νιώθουμε αγάπη για όλο τον κόσμο και κυρίως αγάπη για τον εαυτό μας.
Όταν όμως η ψυχολογία μας είναι βεβαρημένη από θλίψη γιατί ο χρόνος περνάει και φθείρει, τίποτα δεν μπορεί να γίνει σωστά κι ωφέλιμα. Η φθορά στις σχέσεις είναι η βασική αιτία που βουτάμε στο πηγάδι της αυτολύπησης χωρίς έξοδο. Η φθορά στις σχέσεις και η φθορά πάνω στο σώμα μας που αλλάζει, γιατί γερνάει κι αυτό φαίνεται.

Πώς να διαχειριστούμε αυτό το φυσικό επόμενο του χρόνου που πετά, όταν δεν μπορούμε να συμφιλιωθούμε μαζί του; Όταν αναζητάμε στις σχέσεις μας την πρώτη ορμή και τον ενθουσιασμό; Όταν τα συναισθήματα που έχουμε επενδύσει σε αυτές και τον χρόνο, δεν έχουν πια αντίκρυσμα; Όταν οι άνθρωποι, που πίναμε νερό στ’ όνομά τους, μας κάρφωσαν πισώπλατα το μαχαίρι;
Έπειτα, είναι και η αλλοίωση στα χαρακτηριστικά μας, το σμίλευμα το αδυσώπητο, που μας αλλάζει μορφή. Αυτό που υποδεικνύει πόσο αδύναμοι είμαστε απέναντι στον χρόνο που τρέχει. Ούτε το σώμα μας τού αντιστέκεται, όσο κι αν φροντίζουμε για το αντίθετο. Η αγάπη που νιώθαμε για τον εαυτό μας σβήνει σαν τη φωτιά στο τζάκι που της λείπουν τα καυσόξυλα. Δεν τον αναγνωρίζουμε καν! Πόσο μάλλον να τον αγαπήσουμε με πάθος.
Κατεβάζουμε το κεφάλι, κλείνουμε πόρτες και παράθυρα και οδηγούμαστε σε μια εθελουσία απομόνωση, κρατώντας σφιχτά το χέρι της κατάθλιψης. Κι εκεί είναι που χάνουμε την επαφή με την ουσία και την πραγματικότητα. Γιατί ό,τι απωλέσαμε σε ύλη, το κερδίσαμε σε πνεύμα. Η λάμψη μας δεν πηγάζει πια από ένα νεανικό και σφριγηλό δέρμα αλλά από το φως της εσωτερικής μας αρμονίας.
Ο πλούτος μας δεν είναι τα νιάτα κι η αστείρευτη ενέργεια που τα συνοδεύει αλλά η σοφία που καταστάλαξαν μέσα μας οι εμπειρίες. Η ομορφιά μας είναι όλο το υλικό που φυλάσσουμε μέσα μας. Είναι οι αρχές κι οι αξίες μας, η ανθρωπιά κι ο αλτρουισμός μας, οι γνώσεις μας, η αυτοεκτίμηση για όσα έχουμε επιτύχει, η ψυχική μας ισορροπία κι η αποδοχή του εαυτού μας έτσι όπως είναι την παρούσα στιγμή. Μπορεί η βαρύτητα να μας έκανε τους ώμους πιο κυρτούς και την πλάτη πιο καμπυλόγραμμη, όμως τα βιώματα, τα λάθη και τα σωστά μας, οι διδαχές των άλλων και η συναναστροφή μαζί τους μας ψήλωσαν πνευματικά.
Στον στίβο της ζωής συνεχίζουμε τον αγώνα μας καταπολεμώντας την τάση της παραίτησης και της φυγής. Ερωτευόμαστε από την αρχή τον εαυτό μας, θαυμάζοντάς τον που άντεξε ν’ αγωνίζεται παρά τις αντιξοότητες και θα συνεχίσει ν’ αντέχει, όσο δεν τον εγκαταλείπουμε αμαχητί στα χέρια της μελαγχολίας.
Σαντίνα Δεναξά – Photo: Author/Depositphotos
Εναλλακτική   Δράση