Ο Θεός είναι αίσθηση χαράς...

Ο Θεός είναι μια βαθιά αίσθηση χαράς, αγάπης και ειρήνης. Δεν μπορεί να ερμηνευτεί, γιατί δεν είναι μια χαρά ενδοκοσμική, δεν είναι μια χαρά αντικειμένου. Η χαρά αυτή δεν ήλθε στην ζωή σου, γιατί πέτυχες, πλούτησες, κατέκτησες, κατάφερες, πήρες και αγόρασες ένα αντικείμενο που τόσο πολύ ήθελες. Άλλωστε κι αυτό σε λιγάκι όσο κι αν το πόθησες, δεν θα σε εκπλήσει πια. 

Η παρουσία του Θεού είναι μια βαθιά αίσθηση συγκίνησης και κατάνυξης, δίχως λόγια και προφανείς αιτίες. Απλά ήρθε. Απλά συνέβη. Απλά σε πλησίασε η αιωνιότητα σε συνθήκες θανάτου. 

Εισήλθε στην καρδιά σου, στην όλη ύπαρξη και ζωή σου, και σε πλημύρισε φως. Και ξέρεις το θαυμαστό είναι, ότι αυτό το φως του Θεού, δεν εισήλθε μέσα από τις επιτυχίες σου ή τα κατορθώματα σου, αλλά από τις ρωγμές σου. 

Ο τρόπος που αντιδρούμε στις αντιξοότητες καθορίζει σημαντικά τη ζωή μας

Ο τρόπος που αντιδρούμε στις αντιξοότητες μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την υγεία και τη ζωή μας. Ο ψυχολόγος Σαλβατόρε Μάντι και οι συνάδελφοί του στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο μελέτησαν περισσότερους από είκοσι πέντε χιλιάδες υπαλλήλους της Illinois Bell Telephone, όταν η εταιρεία συρρικνώθηκε κατά 50% μέσα σ’ έναν χρόνο, κάτι που θεωρήθηκε μια από τις μεγαλύτερες ανακατατάξεις στην εταιρική ιστορία.

«Τα δύο τρίτα του δείγματός μας κατέρρευσαν με διάφορους τρόπους. Κάποιοι έπαθαν έμφραγμα ή υπέφεραν από καταθλιπτική και αγχώδη διαταραχή. Άλλοι στράφηκαν στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά, πήραν διαζύγιο ή άρχισαν να φέρονται βίαια. Αντίθετα, το ένα τρίτο του δείγματός μας ήταν ανθεκτικό. Αυτοί οι υπάλληλοι επέζησαν και ευημέρησαν παρά τις στρεσογόνες αλλαγές. Αν αυτά τα άτομα έμεναν στην εταιρεία, ανέβαιναν στην κορυφή της ιεραρχίας. Αν έφευγαν, είτε ξεκινούσαν δικές τους επιχειρήσεις είτε προσλαμβάνονταν σε στρατηγικά σημαντικές θέσεις σε άλλες εταιρείες».

Αυτό που βρήκαν οι ερευνητές ήταν ότι εκείνοι που κατάφεραν να κάνουν τη μετάβαση με επιτυχία αντέδρασαν ως εξής: Πρώτον, αποφάσισαν να εμπλακούν στο πρόβλημα και να προσπαθήσουν να γίνουν μέρος της λύσης. Δεύτερον, πάλεψαν για να διατηρήσουν την αποφασιστικότητά τους, αντί να αποδεχτούν παθητικά την κατάσταση. Και τρίτον, αντιμετώπισαν την κρίση ως πρόκληση, προσπαθώντας να βρουν τρόπους να τη χρησιμοποιήσουν για να γίνουν και οι ίδιοι πιο δυνατοί, να ενισχύσουν την ανθεκτικότητά τους και να αναπτυχθούν.

Αυτο-αποδοχή:Όταν ο εσωτερικός και εξωτερικός μας κόσμος συμφιλιώνονται

Αν εξετάσεις με προσοχή τον εσωτερικό σου κόσμο, θα ανακαλύψεις ότι υπάρχουν πολλές προσωπικότητες που ανταγωνίζονται η μία την άλλη για τη χρήση του σώματός σου. Για παράδειγμα, η διαμάχη του καλού με το κακό προκαλεί την ανάδυση δύο προσωπικοτήτων, του αγίου και του αμαρτωλού. Η σύγκρουση αυτών των δύο δεν σταματά ποτέ⋅ ο ένας ελπίζει διαρκώς ότι θα είναι αρκετά καλός για να ικανοποιήσει το Θεό, και ο άλλος έχει διαρκώς “κακές” παρορμήσεις που δεν μπορούν με τίποτα να χαλιναγωγηθούν.

Ύστερα, υπάρχουν οι ρόλοι με τους οποίους ταυτίζεσαι: παιδί, γονιός, αδερφός, αδερφή, άντρας, γυναίκα. Και να μην ξεχάσουμε το επάγγελμά σου: γιατρός, δικηγόρος, ιερέας, παιδαγωγός κλπ. Καθένας από αυτούς τους ρόλους αξιώνει να πάρει την εξουσία μέσα σου, φωνάζοντας σε όλους τους άλλους, για να υπερισχύσει η δική του περιορισμένη οπτική γωνία. Και δεν αγγίξαμε καν την αίσθησή του για την εθνικότητα και τη θρησκευτική ταυτότητα – αυτά τα δύο προκαλούν από μόνα τους ατέλειωτους μπελάδες.

Η συνηθισμένη κατάσταση των προσωπικοτήτων μέσα μας είναι, λοιπόν, η διαμάχη. Αυτό που ονομάζουμε ευτυχία είναι η κατάσταση κατά την οποία ένα μεγάλο μέρος αυτής της διαμάχης έχει καταλαγιάσει.

Όταν ήσουν νεογέννητο, δεν διεξαγόταν αυτός ο πόλεμος μέσα σου, γιατί τα μωρά δεν βρίσκουν εσωτερικές συγκρούσεις σχετικά με τις επιθυμίες τους. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν φωνές του καλού και φωνές του κακού, μέχρι το βρέφος να μεγαλώσει αρκετά και να μάθει αυτές τις έννοιες από τους γονείς του.

Άνθρωπε σταγόνα... Δεν είσαι μόνος σε τούτο τον ωκεανό

Άνθρωπε σταγόνα… δεν είσαι μόνος σε τούτο τον ωκεανό…
Έχει μια πλάνη τόση να στέκεσαι αγέρωχος στο κύμα, στον αφρό.

Τα χέρια σου να αγγίξουν τον έρωτα ζητούν
σαν αδάμας ασκάλιστος σκαρπέλο δε κρατούν…

Άνθρωπε ανήμπορε… στη μοίρα σε πετούν,
Φως που ποθείς σου έκλεψαν και σου έβαλαν σταυρό.

Μα εσύ θαρρείς και η πίστη σου δεν έβαλαν μυαλό
αντάρτες ξεσηκώθηκαν επάνω στο βουνό.

Άνθρωπε τ’ όνειρο σε γέλασε ή γέλασες μ’ αυτό
Κανείς δε γνώρισε ποτέ τ’ αγρίμι το θεριό.

Λεβάντα τώρα φύτρωσε στον κήπο των ευχών
και το θυμάρι ξόρκισε το φόβο των δειλών.

Άνθρωπε… Στύλωσε τα πόδια σου στο ύψος της καρδιάς.
και τη ζωή κατάματα πάντοτε να κοιτάς.

Χτύπα το χέρι σου γερά…. στα μάρμαρα τα κρύα
και άμε στην ανηφοριά και στη σωστή πορεία…

Συγγραφέας Τάσος Βακφάρης

Ο Τάσος Βακφάρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Φλώρινα την άνοιξη του 1984. Εργάζεται ως αναπληρωτής σε σχολεία γενικής και ειδικής αγωγής με εξατομικευμένα προγράμματα υποστήριξης και φροντίδας παιδιών με ειδικές ανάγκες. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα και δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη. Τον Ιούλιο του 2018 απέσπασε το τρίτο βραβείο στον έβδομο παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης που υλοποιήθηκε από τον πολιτιστικό-κοινωνικό φορέα "Αμφικτυονία Ελληνισμού" με θέμα, ο απανταχού ελληνισμός και οι διαχρονικές του αξίες.        Εναλλακτική   Δράση

Προσωπεία αποκρουστικά...

Για σκεφτείτε να μην είχαμε τίποτα να κρύψουμε πόσο ευτυχισμένοι θα είμαστε; Φοβόμαστε μήπως πληγώσουμε και πληγωθούμε, δεν λέμε αυτό που νιώθουμε και αισθανόμαστε, αποφεύγουμε τα οδυνηρά συναισθήματα, και έτσι αρρωσταίνουμε, αφού αναγκαζόμαστε να καταπίνουμε αμάσητα όλα εκείνα που μας ενοχλούν. 

Κυρίως όμως ο φόβος μας είναι μήπως οι άλλοι, ανακαλύψουν ποιοι είμαστε και όχι ποιοι φαινόμαστε πως είμαστε. Πανικός απέναντι στην αποκάλυψη της πραγματικότητας μας. 

Ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν δύσκολα, υπάρχει τρόπος...

 H Ζωή έχει δίκιο παντού και πάντα…

"Αν αλλάξεις τη λύπη σου σε γλέντι τότε θα είσαι σε θέση να αλλάξεις το θάνατο σου σε καινούριο ξεκίνημα. Μάθε λοιπόν την τέχνη όσο είναι ακόμα καιρός."                                                             Osho

Πόσες φορές έχει συμβεί να βρισκόμαστε στο κέντρο των προβλημάτων, μια συναισθηματικής καταιγίδας και νιώθουμε ανήμποροι να διαχειριστούμε την κατάσταση. Μερικές φορές αναρωτιόμαστε γιατί να συμβεί αυτό σε μας και παραπονιόμαστε ολοένα και περισσότερο ότι η Ζωή είναι άδικη μαζί μας και ότι μας κατατρέχει. 

Αυτό συμβαίνει γιατί συνήθως βλέπουμε το δέντρο και όχι ολόκληρο το δάσος. Γιατί έχουμε περιορισμένη εικόνα γι΄αυτό που μας συμβαίνει κάθε φορά και η ματιά μας είναι τυφλωμένη από τα συναισθήματα. Γιατί δεν έχουμε τη δυνατότητα να κοιτάξουμε την κατάσταση συνολικά και να δούμε τις προοπτικές που μας ανοίγονται σε βάθος χρόνου...

Η Ύπαρξη γνωρίζει και φέρνει στη ζωή μας εκείνα τα "εμπόδια" που θα μας ωριμάσουν και θα μας κάνουν να δούμε τους άλλους, τον εαυτό μας, με άλλα μάτια.

Ακριβώς όπως ένα φυτό για να αναπτυχθεί, να ωριμάσει και να μοιράσει τους ανθούς και τους καρπούς του χρειάζεται τη γη, τον ήλιο, τον αέρα, τη βροχή… όλες τις καιρικές καταστάσεις… ακριβώς  έτσι και εμείς, χρειαζόμαστε όλες τις προκλήσεις της ζωής για να μεστώσουμε συναισθηματικά και να αναπτυχθούμε πνευματικά.

Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

Πρώτον: Να δεχθεί ενέργεια, να φωτιστεί.

Δεύτερον: Να εκδηλώσει τις αρετές του.

Τρίτον: Να αναληφθεί ο ίδιος.

Δηλαδή να δώσει ως πνευματικός Γανυμήδης, στο ίδιο το διάστημα τα φώτα τα οποία προσέλαβε τα οποία επαύξησε. Τις αρετές του.
Ποια ποιότητα εκδηλώνουμε στον βίο μας. Αυτό μετράει. Ποιο ποιοτικό φως.
Αν είμαστε συνδημιουργοί του παντός. Αν μετέχουμε τουλάχιστον στο θείο ιεραρχικό σχέδιο των πνευματικών ηγητόρων του πλανήτη μας.