Για σκεφτείτε να μην είχαμε τίποτα να κρύψουμε πόσο ευτυχισμένοι θα είμαστε; Φοβόμαστε μήπως πληγώσουμε και πληγωθούμε, δεν λέμε αυτό που νιώθουμε και αισθανόμαστε, αποφεύγουμε τα οδυνηρά συναισθήματα, και έτσι αρρωσταίνουμε, αφού αναγκαζόμαστε να καταπίνουμε αμάσητα όλα εκείνα που μας ενοχλούν.
Κυρίως όμως ο φόβος μας είναι μήπως οι άλλοι, ανακαλύψουν ποιοι είμαστε και όχι ποιοι φαινόμαστε πως είμαστε. Πανικός απέναντι στην αποκάλυψη της πραγματικότητας μας.
Ο Χριστός επάνω στο Όρος Θαβώρ, την ημέρα της μεταμορφώσεως του, φανερώνει το πραγματικό του πρόσωπο και κανείς δεν θέλει να φύγει από κοντά του.
Αλήθεια, εάν εμείς φανερώσουμε το πραγματικό πρόσωπο μας, πέρα από τους ρόλους και τις μάσκες που φοράμε καθημερινά, πόσοι θα ήθελαν να μείνουν μαζί μας; Είναι σίγουρο ότι αυτοί που τώρα είναι δίπλα μας θα παραμείνουν; Και ξέρετε εκείνο που τρομάζει δεν είναι η αμαρτία αλλά η υποκρισία. Ο αμαρτωλός, ο αδύναμος και ραγισμένος άνθρωπος, είναι συμπαθής, αγαπητός πολλές φορές φωτεινός μέσα στα τραύματα του. Εκείνος που είναι αποκρουστικός, είναι ο ψεύτης και υποκριτής. Αυτός που την κακία του την βαπτίζει αρετή και ζητά ή επιβάλει σε όλους να υποκλίνονται στο ψέμα του. π. λίβυος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου