Ο χρόνος της Ανάστασης είναι η σχέση....
Βιώνει πληρέστερα την Ανάσταση, εκείνος που γνώρισε τον έρωτα
και έμαθε πως ο χρόνος χάνεται μονάχα σε ένα κοίταγμα. Εκεί όπου οι λέξεις και
οι έννοιες στέκονται ανήμπορες στην αμεσότητα της εμπειρίας. Γιατί είναι πολύ
μεγαλύτερο αυτό που βιώνει ο ερωτευμένος από αυτό που μπορεί να περιγράψει. Ως
εκείνον τον χωρικό που κοιτούσε ώρες την Παναγία και σε ερώτηση του νεωκόρου «μα
τι κάνετε εκεί;», απάντησε, «τίποτα, απλά την κοιτάω και με κοιτάει..».
Η αιωνιότητα δεν είναι αόριστος απρόσωπος χρόνος. Αλλά μία
μετοχή σε κοινωνία αναστάσιμων σχέσεων, με τον Θεό και τους ανθρώπους. Ο
παράδεισος είναι ο χρόνος που χάνεται στο όνομα της σχέσης. Αυτό που δεν
πεθαίνει δεν είναι η φύση μας, αλλά οι σχέσεις μας.
Γιατί στην αγάπη και
την σχέση η γλώσσα είναι η σιωπή, και στην Ανάσταση ο χρόνος παράδεισος.....