Ηρεμώντας το νου μας,βρίσκουμε γαλήνη

Μαρία - Χριστίνα Δουλάμη

Μονοπάτια

Λέγεται ότι η καλύτερη ευχή που μπορείς να κάνεις σε κάποιον είναι να έχει ηρεμία. Γιατί αν έχει γαλήνιο πνεύμα, όλα τα άλλα έρχονται. Η υγεία μας ουσιαστικά εξαρτάται από το πόσο ήρεμοι είμαστε. Και συνεπώς η καλή μας διάθεση και η όρεξή μας για οτιδήποτε συνδέεται επίσης με αυτό.
Είναι εύκολο να θυμώνουμε και να παραπονιόμαστε για ένα σωρό προβλήματα. Όσο εύκολο είναι να τα βρίσκουμε. Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος για να ταραζόμαστε. Το δύσκολο είναι να τα προσπερνάμε όλα αυτά. Με το να μάθουμε να αγνοούμε, κερδίζουμε την ηρεμία μας. Γιατί, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε τον κόσμο ούτε τους άλλους.
Δεν ευθυνόμαστε εμείς για το αν οι άλλοι είναι αναίσθητοι και δεν σέβονται τους συνανθρώπους τους, ούτε για το αν οι άλλοι δεν έχουν καλούς τρόπους ή τη στοιχειώδη ευγένεια. Όπως επίσης δεν ευθυνόμαστε για συμπεριφορές που ξεκάθαρα γίνονται επίτηδες, για να μας προκαλέσουν, να μας αναγκάσουν να ξεσπάσουμε. Δεν φταίμε εμείς αν οι άλλοι για να γεμίσουν το κενό τους, θέλουν συνέχεια την προσοχή στραμμένη πάνω τους, με οποιοδήποτε τρόπο, αφού ακόμα και οι επικρίσεις μας εξακολουθούν να τους δίνουν αξία από τον πολύτιμο χρόνο και την ενέργειά μας.
Η λογική που έχουμε εμείς δεν είναι τόσο «κοινή» όσο νομίζουμε. Ο καθένας έχει τις δικές του αξίες και ιδέες. Δεν σημαίνει ότι πρέπει να προσβαλλόμαστε απλά επειδή οι άλλοι σκέφτονται διαφορετικά και εμείς αποδοκιμάζουμε αυτό τον τρόπο σκέψης. Ο καθένας είναι ελεύθερος στην άποψή του φτάνει να μην την επιβάλλει στους άλλους και να σέβεται το γεγονός πως θα υπάρχουν διαφωνίες.
Λένε πως «η οργή είναι το τίμημα που πληρώνεις εσύ για τα λάθη κάποιου άλλου». Αλλά δυστυχώς εσύ είσαι αυτός που καίγεσαι, που ταράζεσαι και χάνεις την ηρεμία σου. Και ο άλλος έχει πετύχει τον σκοπό του και εισπράττει την ικανοποίησή του να σου έχει χαλάσει τη διάθεση. Στην τελική αξίζει όλο αυτό;

Η "ευλογημένη απογοήτευση"...

Ένα σημάδι ότι ξεκινάει η εν πνεύματι αληθινή ζωή είναι η "απογοήτευση". Ναι, καλά το ακούσατε, η "απογοήτευση". Θα έρθει μια στιγμή στη ζωή μας, θα τα φέρει έτσι ο Θεός, που θα αισθανθούμε απόλυτη ματαίωση από όλους και όλα. Θα είναι μια φοβερή ψυχική και σωματική περίοδος που στον καθένα ποικίλει σε ένταση και χρόνο, ωστόσο όμως συνήθως απαραίτητη. 

Η ματαίωση θα κινηθεί σε δύο επίπεδα, ένα εσωτερικό, προς τον εαυτό μας δηλαδή, κι ένα εξωτερικό, από τους άλλους. Εκεί θα βιώσουμε γεγονότα που θα μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη σε κανέναν άλλον, παρά μονάχα και ολοκληρωτικά στον Θεό. Η ειδωλοποίηση που κάναμε στον εαυτό μας και τα κατορθώματά του θα καταρρεύσουν. Θα δούμε γυμνή την αλήθεια, ότι ριζικά είμαστε ελλειμματικοί, ελλιπείς. Παρόλο που ο Θεός μάς έχει χαρίσει ποικίλες δυνατότητες, ωστόσο αυτές παραμένουν άγνωστες ή ανενεργές έξω από την σχέση μαζί Του, ή ακόμη και καταστροφικές, εάν αυτονομηθούν.
Θα ανακαλύψουμε κατόπιν φρικτών εμπειριών ότι οι όρκοι που μας έδωσαν για παντοτινή αγάπη σάπισαν και θρόισαν στην δύναμη του χρόνου, που αλλάζει πρόσωπα και καταστάσεις. Ιδιαιτέρως δε αυτοί που μας μίλησαν για μεγάλες αγάπες και έδωσαν αιώνιες υποσχέσεις υπήρξαν οι πιο στεγνοί και αδίστακτοι γδάρτες των ονείρων μας. Ο άλλος δεν είναι ο "Θεός" και "λυτρωτής" μας, γιατί απλά είναι άνθρωπος αδύναμος και πληγωμένος. 

Τότε θα αντιληφθούμε ότι κανείς δεν μπορεί να μας δώσει το απόλυτο, εκείνο που ζητά η δομή, ο πυρήνας της ύπαρξής μας. Αυτός ο μεγάλος άλλος, που πάντα μας λείπει είναι ο Θεός και ή θα πάρουμε την απόφαση, δηλαδή θα μετανοήσουμε, να τον γνωρίσουμε προσωπικά και βιωματικά, ή θα μείνουμε στον φαύλο κύκλο των θνητών αδύναμων υποσχέσεων και μάταια θα κωπηλατούμε σε τρύπια βάρκα. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΜΑΣ

ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΗ ΛΥΓΙΖΕΙΣ, ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ, ΠΟΥ Ο,ΤΙ ΥΨΩΘΗΚΕ ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ 

Έλληνας. Είναι επίθετο ανθρώπου με γνωρίσματα, τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης, τον υψηλό βαθμό πνευματικής αφύπνισης, το έντονο συναίσθημα αλτρουισμού, αγάπης και σεβασμού της ανθρώπινης ζωής.
Ουδέποτε ο Έλληνας θεώρησε τον εαυτό του εκλεκτό ή προνομιούχο, ουδέποτε έκανε διαχωρισμούς και διακρίσεις στους ανθρώπους είτε χρώματος, είτε φυλής και φύλου.
Όπου και αν πέρασαν οι Έλληνες, έδωσαν το φως της γνώσης. Σκόρπισαν σπάταλα τη σοφία τους και δίδαξαν τις αξίες του πνεύματός τους. Θαυμάστηκαν από τους ανθρώπους των περιοχών που εκπολίτιζαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ζουν μέχρι σήμερα στις παραδόσεις τους σαν οι λευκοί θεοί που ήρθαν από τον ουρανό και τ ' αστέρια.

Ελληνισμός. Είναι ουράνια συμπαντική έννοια που δεν φθείρεται, δεν παρακμάζει, δεν εκφυλίζεται γιατί εκφράζει τη σοφία των θεών. Αποτελούμενος από ευρύ σύνολο γνώσεων, αξιών και αρχών, ο Ελληνισμός δόθηκε στους Έλληνες, για τη μετάδοση του σε όλη τη γη και τη μεταμόρφωση της σε ουράνια κοινωνία.

Όσοι πολεμούν το ουράνιο πνεύμα του Ελληνισμού, πολεμούν τη γνώση και τους θεούς και αυτοκαταστρέφονται.

Ο άνθρωπος πρέπει ν ' ανεβάσει το επίπεδο της πνευματικότητας και όχι να λατρεύει την ύλη αδιαφορώντας τελείως για την ουράνια αποστολή του. Δεν πρέπει να εξαπατάται με ψεύτικα είδωλα που εκφράζουν μόνο το μίσος και την κακία. Είδωλα που δόθηκαν μόνο και μόνο για τον έλεγχο της ψυχής μας και τον εξουσιασμό μας. 
Πρέπει να σταματήσει το ψέμα, να επαναπροσδιορίσουμε την πορεία μας.

Σταμάτης Σπανουδάκης: “Ψυχή μου, μη λυγίζεις”. Δημιουργία οπτικοακουστικού Lilianna
Κείμενο: Γερ. Καλογεράκης, από το βιβλίο του “Η Διαθήκη Του Προμηθέα”, εκδ. Δίον, Θεσσαλονίκη 2001               ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ

Πώς μπορούμε να χτίσουμε ψυχική ανθεκτικότητα (σύμφωνα με μια ψυχολόγο)

Η κλινική ψυχολόγος Meg Jay μοιράζεται μέσω του Tedx πρακτικούς τρόπους με τους οποίους μπορούμε να ξεπεράσουμε όποιο εμπόδιο φέρνει η ζωή στο δρόμο μας.

Στη Meg Jay δεν αρέσει η ιδέα της ανάκαμψης μετά από μια δυσκολία. «Οι άνθρωποι δεν νιώθουμε ότι μας καταλαβαίνουν όταν κάποιος μας λέει ¨Μπράβο, τελικά επανήλθες¨. Δεν νιώθουμε ότι οι άλλοι αντιλαμβάνονται τη δυσκολία αυτού που περάσαμε». Αντιθέτως, η Jay προτιμά να περιγράφει την ανθεκτικότητα ως έναν ηρωικό αγώνα: «Είναι στην πραγματικότητα μια μάχη, όχι μια ανάκαμψη», λέει – μια διαρκή διαδικασία που μπορεί να διαρκεί για χρόνια.
Η Jay ως κλινική ψυχολόγος, έχει αφιερώσει σχεδόν δύο δεκαετίες μελετώντας την ανάπτυξη των ενηλίκων και ακούγοντας ιστορίες ανθρώπων κατά τη διάρκεια της κλινικής της πρακτικής. Στην πορεία, διδάχτηκε ορισμένα σημαντικά μαθήματα για την ανθεκτικότητα. Ένα βασικό της συμπέρασμα είναι: Η ανθεκτικότητα δεν είναι χαρακτηριστικό. Δεν είναι κάτι με το οποίο γεννιόμαστε. Δεν είναι κάτι το οποίο απλά έχουμε ή δεν έχουμε. Γι’ αυτό τα παρακάτω tips που μοιράζεται μαζί μας μπορούν να μας βοηθήσουν να γίνουμε πιο ανθεκτικοί.

Πώς μπορούμε να χτίσουμε ψυχική ανθεκτικότητα;

1. Αρχικά, αναγνωρίστε τον αγώνα που κάνετε, ασχέτως της δυσκολίας που αντιμετωπίζετε

Μην ντρέπεστε για ό,τι σας στρεσάρει και σας αγχώνει. Ο καθένας διαθέτει τους δικούς του στρεσογόνους παράγοντες, τους δικούς του φόβους, αλλά και τις δικές του προσωπικές δυνατότητες.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: ΑΝ ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ ΟΣΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ, ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ

«Θα υποστήριζα όμως με όλη μου τη δύναμη, με λόγια και με έργα, ότι αν πιστεύαμε πως πρέπει ν' αναζητούμε όσα δε γνωρίζουμε, θα γινόμασταν καλύτεροι, πιο θαρραλέοι και λιγότερο νωθροί, παρά αν νομίζαμε πως ούτε είναι δυνατό να βρούμε όσα αγνοούμε, ούτε πρέπει να τ ' αναζητούμε.»

Σωκράτης
Πλάτωνος - Μένων 86 b 6

Ο  Μένων ή Περί Αρετής, είναι πλατωνικός διάλογος στον οποίο ο Σωκράτης και ο αριστοκράτης Μένων αναζητούν τον ορισμό της αρετής και αναλύουν το ερώτημα αν αυτή είναι διδακτή. Εντάσσεται στους «πειραστικούς διαλόγους» δηλαδή σ΄αυτό που λέμε σήμερα «Δοκίμιο».                                                              ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ

Τι ήταν το Άστρο της Βηθλεέμ;

Περισσότερα από 2.000 χρόνια έχουν περάσει από τη νύχτα που εμφανίστηκε στον ουρανό το Άστρο της Βηθλεέμ, με τους επιστήμονες και τους θεολόγους να έχουν διαφορετικές εξηγήσεις για το φαινόμενο.

Από θρησκευτικής πλευράς, το Άστρο της Βηθλεέμ αναφέρεται από τον ευαγγελιστή Ματθαίο σε μία μόνο περικοπή (κεφάλαιο Β’. 2), στην οποία αναφέρεται μόλις τέσσερις φορές. Από τα λόγια του Ματθαίου, προκύπτουν κάποια συμπεράσματα αρκετά χρήσιμα για την κατανόηση αυτού του φαινομένου.
Το Άστρο της Βηθλεέμ έπρεπε να ήταν κάτι ασυνήθιστο για να έλξει την προσοχή των Μάγων και να κάνουν ένα τόσο μακρινό ταξίδι, ενώ παράλληλα, θα έπρεπε να βρίσκεται στην ίδια θέση για εβδομάδες ή μήνες, μιας και οι Μάγοι είχαν αρκετά μεγάλη απόσταση να διασχίσουν. Επίσης, θα έπρεπε να είναι δυσδιάκριτο στο πολύ κόσμο, διότι φαίνεται πως μόνο οι Μάγοι το είχαν δει. Δεν το διέκριναν στον ουρανό ή είχαν ακούσει κάτι γι’ αυτό ούτε οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι, το ίδιο και ο Ηρώδης.
Από επιστημονικής πλευράς, ορισμένοι ερευνητές υπέθεσαν ότι το Άστρο της Βηθλεέμ ήταν κάποιο μετέωρο, φαινόμενα τα οποία δεν είναι καθόλου σπάνια και συνεπώς δεν θα είχε προκαλέσει την εντύπωση των Μάγων για να κάνουν ένα τόσο μακρινό ταξίδι.
Μια άλλη πιθανή εξήγηση είναι η εμφάνιση κάποιου κομήτη. Συνολικά, έχουν καταγραφεί από τους αρχαίους χρόνους έως και τη γέννηση του Χριστού 135  κομήτες. Όπως αναφέρει ο Ωριγένης Αδαμάντιος, μάρτυρας του Χριστιανισμού και δάσκαλος που έζησε στις αρχές του 3ου μ.Χ. αιώνα: «Έχω τη γνώμη ότι το άστρο που εμφανίστηκε στους σοφούς της Ανατολής… ήταν ένα από εκείνα τα φωτεινά σώματα που εμφανίζονται από καιρό σε καιρό και που οι Έλληνες οι οποίοι συνηθίζουν να τα ξεχωρίζουν με ονομασίες ανάλογα με τη μορφή και το σχήμα τους τα ονόμαζαν κομήτες, φωτεινές δοκούς, θυσάνους, άστρα με ουρά, καράβια και με διάφορα άλλα ονόματα».
Εν τούτοις είναι δύσκολο να θεωρηθεί ότι το Άστρο των Χριστουγέννων ήταν ένας κομήτης, αφ’ ενός μεν γιατί θα τον έβλεπαν όλοι, αφ’ ετέρου δε γιατί οι αρχαίοι λαοί θεωρούσαν τους κομήτες ως προάγγελους δυσάρεστων γεγονότων και καταστροφών.

Στο βρέφος της Βηθλεέμ βρίσκουμαι ξανά την αθωότητά μας...

Ας είμαστε ειλικρινείς, η εορτή των Χριστουγέννων δεν είναι για τους δυνατούς, ισχυρούς και καταναλωτές του εφήμερου. Ο Χριστός γεννιέται σε μια βρώμικη, λασπωμένη και σκοτεινή φάντη, στάβλο δηλαδή, γιατί ακριβώς έχει έρθει γι’ όλους τους «κολασμένους» και τα ρημαδιά της γης, που τα έχουν κάνει χάλια στην ζωή τους. Για εκείνους που δεν αισθάνονται άψογοι και τέλειοι, ούτε άτρωτοι, πολλώ δε μάλλον παντοδύναμοι. Ο Χριστός κενώνει τον εαυτό του από την θεϊκή Του δόξα, χάνει την ουράνια λάμψη του, για να γεννηθεί σε κάθε ψυχή και ανθρώπινη καρδιά που αισθάνεται Φάντη, δηλαδή που νιώθει την σκοτεινιά και την βρωμιά της.
Όχι, δεν τον φοβίζει το σκοτάδι μας, μήτε η παγωνιά της αμαρτία μας, οι λάσπες του βίου μας και τα βρώμικα χνώτα μας, δεν μπορούν να αποτρέψουν την θυσιαστική του αγάπη. Ο Χριστός δεν αγαπάει μονάχα τα φωτεινά μας σημεία, αλλά κυρίως τα σκοτάδια μας, γιατί ξέρει ότι εκεί στα ανείπωτα, τις περισσότερες φορές κρύβονται τα πληγωμένα, μα ωστόσο ωραιότερα και πιο δυναμικά στοιχεία της προσωπικότητα μας. Ο Θεός δεν συνεργάζεται μονάχα με εκείνο που υπήρξαμε ή υπάρχουμε, αλλά κυρίως με αυτό που μπορούμε να γίνουμε, κι εμείς δεν το γνωρίζουμε. Μιλάει πρωτίστως με τον βαθύτερο εαυτό μας. Γι' αυτό πολλές φορές αισθανόμαστε ότι σιωπά απέναντι στις δοκιμασίες μας, διότι δεν λαμβάνουμε απαντήσεις στα ερωτήματα του νου μας. Ο Χριστός όμως μιλάει και με την ψυχή μας, σε ένα άλλο χρόνο και αδιόρατο δια των αισθήσεων τόπο, και τα αποτελέσματα αυτού του διαλόγου έρχονται ως θαύμα πολλές φορές στην ζωή μας.
Ο Θεός, μονάχα εκείνος, γνωρίζει την ιστορία της ψυχής μας. Ξέρει ότι πίσω από τα λάθη μας κρύβονται πληγές, πίσω από τις αμαρτίες μας φόβοι και χαώδη ψυχικά κενά, πίσω από την άρνηση μας, τραυματικές επώδυνες εμπειρίες.

Το ραντεβού μας με τον Θεό...

Ο γέροντας με κοίταξε με βλέμμα βαθύ, με μάτια που είχαν ζήσει χειμώνες και γεύτηκαν πασχαλιές και αναστάσεις. Με ακούμπησε ελαφρά, γεμάτος στοργή στο ώμο και πατρικά μου παρήγγειλε, «δεν ξέρω εάν θα ζω όταν θα έρθεις ξανά στο μοναστήρι, μα να θυμάσαι κάτι σημαντικό για την σχέση σου με τον Θεό. Ποτέ να μην ακυρώνεις το ραντεβού μαζί του». Τι εννοείς γέροντα του είπα με προφανή αφέλεια. «Να, μέσα στην πολύβουη και κουραστική ημέρα, που απογυμνώνει και συντρίβει την ύπαρξη μας, να βρίσκεις χρόνο να μιλάς με τον Θεό

Η μοναξιά

Η μοναξιά βρίσκεται σε όλα για σένα, και όλα για σένα βρίσκονται στη μοναξιά. Νησί της Ευτυχίας όπου τόσες φορές κατέφυγες, συμφιλιωμένος μάλλον με τη ζωή και τις προθέσεις της, κουβαλώντας εκεί, όπως εκείνος που κουβαλά από την αγορά κάποια λουλούδια που τα πέταλά τους θα ανοίξουν κατόπιν με φρόνιμη πληρότητα, την αναταραχή που σιγά σιγά θα κάνει να κατακάτσουν οι εικόνες, οι ιδέες.
Υπάρχουν εκείνοι που όντας μέσα στη ζωή την αντιλαμβάνονται βιαστικά και είναι οι αυτοσχεδιαστές αλλά υπάρχουν επίσης κι εκείνοι που χρειάζονται να αποστασιοποιηθούν από εκείνη για να τη δουν περισσότερο και καλύτερα και είναι οι παρατηρητές. Το παρόν είναι υπερβολικά τραχύ, όχι σπάνια γεμάτο ειρωνικό σολοικισμό, και πρέπει να αποστασιοποιηθεί κανείς απ’ αυτό για να καταλάβει την έκπληξη και την επανάληψή του.

ΑΦΑΙΡΩΝΤΑΣ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΕΠΛΟ

Ταξιδεύοντας στον δρόμο της συνειδητής ζωής μας, ανακαλύπτουμε ότι είμαστε καλυμμένοι κάτω από το δικό μας πέπλο. Στο πνευματικό ταξίδι, σχεδόν κάθε ταξιδιώτης ταυτόχρονα αντιμετωπίζει προαιώνιες ερωτήσεις για να εμφανιστεί ένας φράχτης για απάντηση. 
Αυτή η διαπίστωση εμποδίζει το δρόμο μας προς την γνώση, και συνειδητοποιούμε πόσο ανίκανοι είμαστε να αντιδράσουμε μέσα στην σκοτεινιά της γήινης φύσης που βυθίσαμε τον εαυτό μας. 

Πολλοί ισχυρίζονται ότι όταν η άποψή μας έρχεται σε σύγκρουση με την αλήθεια, τόσο το χειρότερο για την αλήθεια, αλλά όποιος πραγματικά ψάχνει την αλήθεια είναι σε θέση να την αναγνωρίσει όταν πέσει πάνω της, γιατί το φως αφαιρεί τα πέπλα από τα μάτια του νου και της ψυχής.

-Τι μας εμποδίζει να αντικρίσουμε την αλήθεια;
-Οι προσωπικές μας αντιλήψεις.

Η οικογενειακή, η θρησκευτική, η κοινωνική κουλτούρα και εκπαίδευσή μας από την στιγμή της γέννησης μας, μας θέλουν δέσμιους και απαγορεύουν την απαραίτητη ελευθερία της σκέψης. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τις αξίες, τα πρότυπα, τα λάθη, και τις καταστροφικές συνέπειες, χωρίς την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, της σύγκρισης και την γνώση της πραγματικής ιστορίας.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΟΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ

 Η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι μοναδική και βιώνεται εντελώς ξεχωριστά από οποιαδήποτε άλλη. Κανένας άλλος δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή σου, να νιώσει αυτό που νιώθεις, να μπει στο πετσί σου και να βιώσει τον κόσμο σαν κι εσένα. 
Είναι  αυτονόητο, λοιπόν, ότι εσύ και μόνο πρέπει να αποφασίζεις πως θα λειτουργείς και η λειτουργία αυτή πρέπει να σου χαρίζει τη χαρά και την ικανοποίηση της αυτόνομης κίνησής σου και όχι τον πόνο και την ταπείνωση του θύματος.

Κάθε φορά που ο έλεγχος της ζωής σου δε βρίσκεται στα χέρια σου, είσαι θύμα. Αν δεν κινείς εσύ τα νήματά σου, τότε κατευθύνεσαι από κάποιον ή από κάτι. Τα θύματα είναι πρώτα απ’ όλα άνθρωποι που ζουν τη ζωή τους όπως το υπαγορεύουν οι άλλοι. Βρίσκονται να κάνουν πράγματα που δεν τους αρέσουν ή ωθούνται σε δραστηριότητες που απαιτούν περιττές προσωπικές θυσίες, πράγμα που γεννάει την κρυφή τους αγανάκτηση. Τα θύματα λειτουργούν σχεδόν πάντα από μια θέση αδυναμίας. Αφήνουν τους άλλους να τους διατάζουν και να τους καταπιέζουν, γιατί συχνά αισθάνονται πως δεν είναι αρκετά «έξυπνοι» ή αρκετά «δυνατοί» για ν’ αναλάβουν τη ζωή τους. Σπάνια θα γίνεις θύμα, αν δεν είσαι διατεθειμένος να το επιτρέψεις. 

Πώς να αντέχεις τους δύσκολους ανθρώπους:Η λύση της καρφίτσας

Όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους οι οποίοι με τη συμπεριφορά τους μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Ένα στριμμένο αφεντικό, ένας δύσκολος σύζυγος, μια αυταρχική γυναίκα, ένας νευρικός υπάλληλος, ή ένας ανυπόφορος γείτονας. Εκνευριζόμαστε όταν το άτομο δίπλα μας μιλάει δυνατά στο κινητό ή κορνάρει το από πίσω αυτοκίνητο. Γιατί εκνευριζόμαστε τόσο εύκολα και πώς μπορούμε να παραμείνουμε ήρεμοι σε τέτοιες στιγμές;

Τα κίνητρα

Ο βασικός λόγος που τέτοιου είδους συμπεριφορές μας θυμώνουν είναι η ερμηνεία που κάνουμε για τα κίνητρα πίσω από αυτές. Στη νομική, υπάρχει σαφής διάκριση ανάμεσα σε ένα φόνο εξ αμελείας και ένα φόνο εκ προθέσεως. Και στις δυο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ένα πτώμα. Όμως όλοι αναγνωρίζουμε ότι πρέπει να είμαστε πιο ελαστικοί ως προς την ποινή για τα εγκλήματα εξ αμελείας.
Το ίδιο ακριβώς κάνουμε όταν ένα μωρό ή ένα μικρό παιδάκι συμπεριφέρεται με τρόπους οι οποίοι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εκνευριστικοί. Όταν πετάει κάτω το πιάτο με το φαγητό ή όταν ρίχνει επάνω μας την πορτοκαλάδα ή όταν αρχίζει και κλαίει δυνατά στη μέση της νύχτας. Εκείνη τη στιγμή θα είμαστε ιδιαίτερα γενναιόδωροι με την ερμηνεία μας, θα πούμε ότι ίσως πονάει το δοντάκι του, ή είναι κουρασμένο. Δε θα το πάρουμε προσωπικά.

Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

Ξέρουμε ότι η Φιλοσοφία δεν χρησιμεύει για να μας κάνει σοφούς ούτε για να βρούμε το κλειδί όλων των μυστηρίων του Σύμπαντος. Αλλά ξέρουμε ότι μας χρησιμεύει για να ξεκαθαρίσουν κάποιες αβεβαιότητες, για να χρησιμοποιήσουμε το δικό μας νου, για να θέσουμε στον εαυτό μας όχι μόνο ερωτήσεις, αλλά και να τολμήσουμε να σκιαγραφήσουμε απαντήσεις. Ξέρουμε ότι δεν ξέρουμε, όπως καλά έλεγε ο Σωκράτης, αλλά γι' αυτό η Φιλοσοφία μας βάζει στο δρόμο της γνώσης. Σιγά σιγά, χωρίς βιασύνη, χωρίς άγχος, αποδεχόμενοι την άπειρη ποικιλία βεβαιοτήτων που αποκτούμε.

Η Φιλοσοφία χρησιμεύει για να ζούμε. Είναι μία τέχνη πολύ δύσκολη με την οποία κανείς δεν ασχολείται και της οποίας κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει την τεχνική. Απλώς ερχόμαστε στη ζωή και αφήνουμε το ένστικτο να υπαγορεύει τους κανόνες του παιχνιδιού, ή τους παραμορφώνουμε σύμφωνα με συγκεκριμένες παροδικές αποδοχές. Αλλά το Ζην, με κεφαλαία, είναι κάτι διαφορετικό. Είναι να ξέρουμε ποιοί είμαστε, ότι δεν είμαστε οι μοναδικοί, ότι αυτές που μας φαίνονται οδυνηρές δοκιμασίες και δυσκολίες δεν είναι άλλο παρά σκαλοπάτια για να μάθουμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας, να τα βγάλουμε πέρα με τα δικά μας μέσα. Είναι να διαισθανθούμε ότι πηγαίνουμε προς κάποιον άλλο χρόνο-χώρο και ας μην είναι αυτός που τώρα γνωρίζουμε. Είναι να αντιλαμβανόμαστε ένα νήμα συνάφειας που μπορούμε να ονομάσουμε -αν θέλουμε- αιωνιότητα.

Η Φιλοσοφία χρησιμεύει για να αιτιολογήσουμε τη Ζωή και όχι να αφηνόμαστε να παρασυρθούμε από αυτή. Χρησιμεύει για να αξιολογήσεις όλα τα ζωντανά όντα και όχι μόνο τα ανθρώπινα. Χρησιμεύει για να κοιτάζεις τον ουρανό και τη γη, για να σκαλίζεις στο βάθος της γης και για να τρυπήσουμε τη βαθύτητα του ουρανού, για να δούμε γύρω γύρω, για να αισθανθούμε, για να σκεφτούμε. Για να είμαστε φιλόσοφοι συνειδητοί των ερωτήσεών τους και των απαντήσεών τους, μη οριστικών, αλλά που οδεύουν προς μία βαθμιαία κατανόηση της Αλήθειας. Κανείς δεν θα μας πληρώσει γι' αυτό. Δεν θα κερδίσουμε τα προς το ζην με αυτό τον τρόπο, αλλά θα κερδίσουμε το να ξέρουμε να ζούμε και θα είμαστε αρκετά πλήρεις με την ίδια τη δική μας εσωτερική σιγουριά και αυτοπεποίθηση.