Carl Jung: Τα 4 στάδια της ζωής

Καθώς περιπλανιόμαστε σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή, περνάμε πολλές θεμελιώδεις αλλαγές. Οι επιστήμονες έχουν δώσει ονόματα σε κρίσεις ανάλογα με την ηλικία, όπως η κρίση της μέσης ηλικίας, για να καθορίσουν σε ποιο σημείο βρισκόμαστε κάθε φορά στη ζωή μας. Όμως, δεν υπάρχουν προορισμοί στη ζωή. Βέβαια, υπάρχουν σταθμοί ορόσημα (σημαντικά γεγονότα), αλλά μπορούμε συχνά να επιστρέψουμε στους ίδιους τόπους που ήμασταν και πριν.
Κάτι τέτοιο σκεφτόταν και ο διάσημος ψυχολόγος Carl Jung όταν μιλούσε για τα 4 στάδια της ζωής. Αυτά περιγράφουν το ποιοι είμαστε ως άνθρωποι, καθώς και τα κίνητρά μας.
Δεν έχουν καθόλου να κάνουν με επιτεύγματα ή ηλικίες. Ο ίδιος είχε πει: «Προσεκτικά απροετοίμαστοι, πορευόμαστε προς το «δειλινό» της ζωής. Ακόμη χειρότερα, κάνουμε αυτό το βήμα με την ψευδή προϋπόθεση ότι οι αλήθειες και τα ιδανικά μας θα συνεχίσουν να μας χρησιμεύουν. Αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε το «δειλινό» της ζωής σύμφωνα με το πρόγραμμα του «πρωινού» της ζωής, επειδή ό,τι ήταν μεγάλο το πρωί θα είναι λίγο το βράδυ και ό, τι το πρωί ήταν αλήθεια, το βράδυ θα έχει γίνει ένα ψέμα».

Ποια είναι τα 4 στάδια της ζωής σύμφωνα με τον Carl Jung

Οάσεις στην έρημο

Για να προχωρήσετε πολύ μέσα στην έρημο, πρέπει να είστε διατεθειμένοι να αντιμετωπίσετε υπαρξιακό πόνο και να τον ξεπεράσετε. Η συνείδηση της ύπαρξης μας και των όσων μας συμβαίνουν, είναι η αιτία του πόνου μας επειδή, φυσικά, αν δεν είχαμε συνείδηση, δεν θα νιώθαμε πόνο. 
Ένα από τα πράγματα που κάνουμε για τους ανθρώπους για να τους απαλλάξουμε από τον μη εποικοδομητικό, περιττό, σωματικό πόνο, είναι να τους κάνουμε αναισθησία, ώστε να χάνουν τις αισθήσεις τους και να μην αισθάνονται τον πόνο. Αλλά ενώ η συνείδηση είναι η αιτία του πόνου μας, είναι επίσης και αιτία της σωτηρίας μας, επειδή σωτηρία είναι η διαδικασία της απόκτησης όλο και μεγαλύτερης συνείδησης και επίγνωσης. 
Όταν έχουμε όλο και μεγαλύτερη επίγνωση, προχωρούμε όλο και πιο βαθιά στην έρημο αντί, να χωνόμαστε σε μια τρύπα όπως οι άνθρωποι που επιλέγουν να μην εξελιχθούν. 

Η συνείδηση φέρνει μεγαλύτερο πόνο, αλλά φέρνει επίσης και μεγαλύτερη χαρά. Γιατί καθώς προχωρείτε βαθύτερα στην έρημο – αν προχωρήσετε αρκετά – θα αρχίσετε να ανακαλύπτετε μικρές οάσεις που δεν είχατε δει ποτέ άλλοτε. Και αν προχωρήσετε ακόμα περισσότερο, μπορεί να ανακαλύψετε φλέβες νερού κάτω από την άμμο, ή, αν προχωρήσετε ακόμα περισσότερο, ίσως να συναντήσετε το πεπρωμένο σας και να εκπληρώσετε την αποστολή σας στον πλανήτη αυτό.

Δεν μπόρεσα ποτέ να σου πω αυτό που ήθελα...

 

“Δεν μπόρεσα ποτέ να σου πω αυτό που ήθελα.
Σε κοίταζα πάντα να γελάς και στην άκρη των χειλιών σου μια εκκρεμότητα.

Σαν υπόσχεση που δεν κρατήθηκε.

Σ’ άκουγα να μιλάς και πολλές φορές, αλήθεια, πίστεψα πως τα λόγια σου ήτανε ξένα.
Σαν να γραφτήκαν από κάποιον επίδοξο συγγραφέα με τ’ όνειρο ν’ ακουστούν μία μέρα στις μεγάλες σκηνές του κόσμου,
αλλά έμεινες μόνο εσύ να τα προφέρεις, σαν μονόλογο σε συνοικιακό θέατρο.

Κι έπειτα σιωπούσες. Και χανόσουν. Κι οι σκέψεις σου σαν κύματα μεγάλα σε σκέπαζαν ως πάνω.
Κι όλος ο κόσμος χανόταν. Και τα μάτια σου κοιτούσαν δίχως φως τα χρώματα του κόσμου.

Ήξερες να τα ξεχωρίζεις απ’ τα πράγματα που τα φόραγαν. Και αυτό γιατί πάει καιρός από τότε που τα είδες.

Κι έτσι, δίχως φωνή και δίχως χρώματα, τα σύννεφα άλλαζαν σχηματισμούς κι οι εποχές διαδέχονταν η μία την άλλη.

Και τα βράδια σ’ ένιωθα να πολεμάς ανάμεσα στα σκεπάσματα. Κάθε νύχτα ο ίδιος πόλεμος.
Αστέρια να πέφτουν απ’ τα σκάγια.

Κι όταν ξημερώματα πια σ’ έπαιρνε ο ύπνος, φρόντιζες ποτέ να μη σε βρει ανάσκελα.
Γιατί ανάσκελα η καρδιά είναι ανοιχτή στον κόσμο. Εκτεθειμένη.

Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια και δε βρήκα ακόμη την ευκαιρία να σου πω αυτό που ήθελα.
Αυτό που ίσως αν σου είχα πει νωρίτερα, η ζωή σου να ήταν αλλιώς.
Σ’ αγαπώ εαυτέ μου.”

Ο,τι βαραίνει την ψυχή μας, είτε αυτό είναι φόβος, είτε άγχος, οτιδήποτε μας κρατάει πίσω, ο μόνος τρόπος να το δούμε κατάματα και να προχωρήσουμε, είναι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.

Εύη Μαργαριτίδου     Εναλλακτική   Δράση

Πίστευε και θα δεις

"Αγαπήστε τον εαυτό σας ασταμάτητα Δεν είναι ένα πρόσωπο ή ένα εξωτερικό γεγονός που απειλεί τη ζωή σας, αλλά η επαναλαμβανόμενη άγνοιά σας. Οι Φόβοι σας που οι ίδιοι μετενσαρκώνονται. Μην κατηγορείτε τους άλλους ή τον κόσμο για την ταλαιπωρία σας. 

Κοιτάξτε τον εαυτό σας μέσα και κάνετε μια προσπάθεια, να διαχωρίσετε τον εαυτό σας από αυτούς τους αμέτρητους καθημερινούς θανάτους, αυτό το άχρηστο, το επώδυνο, το αυτό-σαμποτάζ, που είναι η αιτία όλων των κακών. Η αθωότητα είναι η διέξοδος. Αθωότητα σημαίνει να σταματήσουμε να πεθαίνουμε μέσα μας. 

«Απαγορεύεται να σκοτώνεσαι μέσα σου! Αυτό που μας σκοτώνει σωματικά είναι οι χίλιοι ψυχολογικοί θάνατοι που μας στήνουν ενέδρα καθημερινά... Μας σκοτώνει να πιστεύουμε ότι ο θάνατος είναι ακαταμάχητος. Η πίστη στο αναπόφευκτο του θανάτου είναι ο πραγματικός killer».

«Τα γηρατειά, οι ασθένειες και ο θάνατος είναι μέρος της περιγραφής του κόσμου. Έγιναν αποδεκτά σαν φυσικά και αναπόφευκτα γεγονότα χωρίς να εξεγερθεί ποτέ κανένας άνθρωπος. Είναι το αποτέλεσμα ενός συστήματος πεποιθήσεων και προσδοκιών που έγινε οικουμενικό...».

Ο Θεός είναι αύρα μυστική....

Εάν κάτι αποστρέφεται ο Θεός είναι η σκληρότητα. Εάν κάτι τον ευαρεστεί είναι η επιείκεια, η κατανόηση και η αγάπη. Σε όλη την Αγία Γραφή επιμένει να φανερώνεται ως « οικτίρμων, ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος». Αυτός είναι ο Θεός. 

Ακόμη και η δικαιοσύνη του που επικαλούνται πολλοί για να αποδείξουν ότι ο Θεός δεν είναι μόνο αγάπη, τι είναι; Έλεος. Έτσι λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος. Τώρα θα πει κάποιος μα εγώ διάβασα στο τάδε πατέρα κάτι άλλο. Αλήθεια είναι αυτό. Στο πατερικό λόγο θα βρεις κείμενα για όλες τις ψυχικές φάσεις των ανθρώπων, για όλους του ψυχικούς χρόνους. Για τον αρχάριο ή τον νήπιο αλλά και τον ώριμο. Για τον δούλο ή υιό, τον φοβικό ή ελεύθερο. Ανάλογα την πνευματική ωρίμανση και εμπειρία του Θεού, τρυγάς την γύρη του πατερικού και Βιβλικού λόγου. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Χριστός έλεγε παραβολές γιατί οι άνθρωποι δεν ήταν έτοιμοι να μυηθούν στα μυστήρια του αποκαλυπτικού του λόγου. 

Ποιος μπορεί να εμποδίσει το φως;

Ποιός μπορεί να εμποδίσει το φως να φωτίσει και να σκορπίσει το σκοτάδι; Η απάντηση είναι κανείς. Το σκοτάδι άλλωστε δεν υπάρχει παρά μονάχα εκεί που υποχωρεί το φως. Άρα εάν υπάρχει σκοτάδι στην ζωή μας, στην κοινωνία μας, στον κόσμο έχουμε και εμείς ευθύνη που δεν γινόμαστε οι ίδιοι φως. Δεν ωφελεί ξέρετε να διαμαρτύρεσαι για το σκοτάδι όταν εσύ δεν κάνεις τίποτα να έρθει το φως. 

Ακριβώς αυτό ζητάει ο Χριστός από εμάς, στο αυριανό ευαγγέλιο, να γίνει ο καθένας στο δικό του μικρόκοσμο πηγή φωτός και χαράς. Η ζωή και ο τρόπος μας να αποτελεί μαρτυρία του Χριστού. Να σε βλέπει ο άλλος έλεγε ο μακαριστός γέροντας Αιμιλιανός και να χαίρεται, να δοξάζει τον Θεό που σε γνώρισε, που σε βρήκε στην ζωή του, που είσαι μέρος και μέλλος της παρέας και συντροφιάς του.

Δεν μπορούμε όλα να τα ελέγξουμε...

Στην ζωή δεν μπορούμε όλα τα ελέγξουμε . Δεν είμαστε οι απόλυτοι πρωταγωνιστές, κι όποιος το πιστεύει αυτό γρήγορα η πραγματικότητα θα τον προσγειώσει στα όρια του. Το σύμπαν μέσα στο οποίο είμαστε μια μικρή κουκίδα, υπάρχει και χωρίς εμάς. Αύριο το πρωί θα ξημερώσει και θα νυχτώσει δίχως να μας ρωτήσει όπως κάνει εδω και εκατομμύρια χρόνια, είτε υπάρχουν εμείς είτε όχι. 

Σε αυτή λοιπόν την πορεία της ύπαρξης μας που ονομάζεται ζωή δεν είμαστε απόλυτοι κυρίαρχοι. Στην συναρπαστική πτήση της ύπαρξης δεν είμαστε ο πιλότος, αλλά το αεροπλάνο. Δεν μπορούμε όλα τα ελέγξουμε, αλλά μπορούμε κάτι πολύ σημαντικό, να ορίσουμε και να διαμορφώσουμε τις αντιδράσεις μας. Αυτό μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε. Δεν καθορίζουμε τα πράγματα αλλά τις αντιδράσεις μας απέναντι σ αυτά. Και είναι τόσο μα τόσο σημαντικό εάν το καταλάβουμε. 

Μπορείς να εμπιστευθείς τον Θεό και το τέλειο μονοπάτι που σου χαράζει; Μπορείς να το διαβείς δίχως να ρωτάς "τι" και "γιατί;". Εμπιστεύσου την φωνή εντός σου, μάθε να την ακούς, ησύχασε το νου σου, και απλά άκου, πράξε, αφήσου, απόλαυσε το ταξίδι….

  π. ΛίΒυος

Το Αγιον Πνεύμα ζει μέσα σου, όταν....

Το Αγιον Πνεύμα ζει μέσα σου αισθάνεσαι χαρά και πληρότητα ζωής, ανεξάρτητα από επιτυχίες και κατορθώματα.

Όταν είσαι χαρούμενη κι ας μην έχεις λύσει όλα τα προβλήματα της ζωής σου. 

Όταν δεν περιμένεις να είναι όλα «τέλεια» για να ζεις τα δώρα και τις δωρεές του Θεού.

Όταν στα μικρά και ασήμαντα βλέπεις τα μεγάλα και θεϊκά. 

Όταν το λίγο το κάνεις πολύ. 

Έχεις το Πνεύμα του Θεού, 

Όταν επιλέγεις να χαμογελάς και να δοξάζεις τον Θεό, σε έναν κόσμο που ξέρει μόνο να παραπονιέται και να ντύνεται στο χρώμα της γρίνιας και της θλίψης.  

Όταν μπορείς στον άλλο να βλέπεις τα χαρίσματα και την ομορφιά της μοναδικότητα του. 

ΣΤΗΝ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΓΚΕΙΤΑΙ Η ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΑΓΑΘΑ ΠΟΥ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΥΧΗ

Έτσι και ο Αρίστιππος, όχι αδέξια, ίσα ίσα πολύ χαριτωμένα, έδωσε σκωπτική απάντηση σε κάποιον ανόητο και άφρονα πατέρα. Όταν, δηλαδή, τον ρώτησε ένας πόσα χρήματα θα ζητούσε για την εκπαίδευση του παιδιού του, απάντησε: «Χίλιες δραχμές». Ο άλλος τότε είπε: «Μα τον Ηρακλή, σαν υπέρογκη η απαίτηση σου - με χίλιες δραχμές αγοράζω δούλο». Και ο Αρίστιππος του απάντησε: «Τότε, λοιπόν, θα έχει δύο δούλους - και τον γιο σου και κείνον που θ' αγοράσεις».

Θα σας πω, λοιπόν, τι συμβαίνει με τους αξιοθαύμαστους αυτούς πατέρες, από την ώρα που κακώς αναθρέψουν και κακώς εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους. Όταν (τα παιδιά), αφού καταταχτούν στην τάξη των ανδρών, αδιαφορήσουν για τη σωστή και εύτακτη ζωή και καταβαραθρωθούν στις άτακτες και δουλικές απολαύσεις, τότε, λοιπόν — όταν δεν μπορεί να υπάρξει όφελος—, μετανοούν οι πατέρες τους, που υπήρξαν πλημμελείς ως προς την παιδεία των παιδιών τους, αγωνιώντας για τη λανθασμένη διαγωγή τους. Κάποιοι από αυτούς παίρνουν μαζί τους τούς κόλακες και τους παρασίτους, τιποτένιους ανθρώπους και καταραμένους, διασαλευτές και εκμεταλλευτές της νεότητας, άλλοι εξαγοράζουν την ελευθερία για εταίρες και πόρνες, αυθάδεις και πολυδάπανες, άλλοι ρίχνονται στις γαστρονομικές απολαύσεις, άλλοι εξοκείλουν στους κύβους και στα γλεντοκοπήματα, ενώ κάποιοι καταπιάνονται με ακόμα πιο αλαζονικά κακά, μοιχεύοντας και καταστρέφοντας οικογένειες, έτοιμοι να πληρώσουν με την ίδια τη ζωή τους για μια και μόνη απόλαυση.

''Μας κατατρώει το τίποτα*...''

Θερίζει ο καρκίνος, όπως σε κάθε εποχή και μια σοβαρή ασθένεια.Τις προάλλες μου ανέφεραν πάλι δυο νέους ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας. Και καθημερινά φεύγουν πολλοί. Ωστόσο αναλογίζεται κανείς ότι ο θάνατος μέσα στο απόλυτο μαύρο του έχει και φως. Κοιτάζοντας το αναπόφευκτο του, μπορεί να σε ευεργετήσει, από την άποψη ότι ξυπνά μέσα σου την επιθυμία για ζωή. 

Τόσο εγώ προσωπικά όσο και πολλοί φίλοι και γνωστοί, μετα από μια περιπέτεια υγείας ή κάποιο σοβαρό ατύχημα, επανεκτίμησαν την ζωή στην ολότητα της. Είδαν εκ νέου αυτά που πριν απλά κοιτούσαν. Άλλαξαν τις σάπιες αξίες τους, και αναθεώρησαν την άποψη περί αυτονοήτων. Όχι δεν υπάρχουν αυτονόητα. Είναι απάτη να πιστεύεις κάτι τέτοιο. Όλα τα στήνουμε κάθε μέρα από την αρχή. Κανείς δεν μας υπόσχεται ότι το πρωί θα δούμε ξανά εκείνους που αγαπάμε, αυτά που μας αρέσουν, αυτά που κάνουν όμορφη την ύπαρξη μας. 

Γι’ αυτό όσο μεγαλώνω, πιστεύω ότι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής είναι να συνειδητοποιήσουμε την θνητότητα μας. Αυτό δηλαδή στο οποίο επιμένει ο Χριστός. Γιατί; Γιατί αυτή η κατανόηση θα μας ωθήσει στην ζωή. Μονάχα όσοι συνάντησαν τον θάνατο έτρεξαν με ορμή και δίψα προς την ζωή. Το να κοιτάξω κατάματα και με βαθιά αποδοχή την θνητότητα μου, θα γκρεμίσει τις ψεύτικες επιφανειακές αξίες μου. 

Θα καταλάβεις πόσο ανόητο είναι όλη μέρα μετα μανίας να κυνηγάς λεφτά, φήμη, δόξα, και επιβεβαίωση. Στα πιο ανόητα και σάπια θέματα φεύγει η ζωή μας. 

Οι άνθρωποι που πετυχαίνουν, είναι αυτοί που σηκώνονται δυνατότεροι όταν πέφτουν

Υπάρχει μια Αγγλική παροιμία που λέει πως «η ανάγκη είναι η μητέρα της επινόησης». Αν νιώθουμε αυτή την έντονη επιθυμία – αυτή την ανάγκη – να κάνουμε κάτι, θα βρούμε τον τρόπο να τα καταφέρουμε. Η ανάγκη μας κάνει δυνατότερους. Από πολλές απόψεις.
Αυτό που μας κάνει αυτό που είμαστε, που χτίζει το χαρακτήρα και διαμορφώνει την προσωπικότητά μας δεν είναι μόνο οι περιστάσεις και οι πράξεις μας ως αντίδραση σε αυτές, αλλά το πώς αντιμετωπίζουμε τα όσα μας φέρνει η ζωή.

Πιο συγκεκριμένα, το πώς αποφασίζει ο καθένας να ζει τη ζωή του. Είναι η απάντηση στο ερώτημα του τι είναι αυτό που μας γεμίζει, που μας βοηθάει να επιβιώνουμε όταν νιώθουμε πως δεν μπορούμε άλλο, τι μας πλημμυρίζει με χαρά, μας κάνει να τα ξεχνάμε όλα, μας φέρνει γέλιο και ευτυχία. Και με ποιους θέλουμε να τα μοιραζόμαστε όλα αυτά.

Ανάμεσα στις ερωτήσεις που κάνουμε στον εαυτό μας είναι και οι ανάγκες που έχουμε και από τις οποίες εξαρτάται η συμπεριφορά μας. Γιατί ο κάθε ένας από μας έχει διαφορετικές ανάγκες, διαφορετικές αντιλήψεις και διαφορετικές προτεραιότητες για αυτές.

Η χαμένη Επιστολή του Απ. Παύλου προς Λαοδικείς

Στην επιστολή του Παύλου προς τους Κολοσσαείς, αναφέρεται κάποια επιστολή του Αποστόλου προς την κοινότητα της Λαοδικείας, μια επιστολή σημαντική:

«Όταν διαβάσετε αυτή την επιστολή, στείλτε την να διαβαστεί και στην Εκκλησία των Λαοδικέων, κι εσείς φροντίστε να πάρετε την επιστολή που έστειλα στους Λαοδικείς για να την διαβάσετε» (Κολ.4, 16).

Μάταια όμως αναζητά κανείς την επιστολή αυτή του Παύλου στην Καινή Διαθήκη. Και μέχρι σήμερα, παρόλο το ζήλο των ερευνητών, έχει κηρυχθεί σαν χαμένη και κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει πως εξαφανίστηκε. (P. Feine, Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη).

Το 1844 η επιστολή αυτή καταγράφηκε από τον Γιάκομπ Λόρμπερ δια της οδού του Εσωτερικού Λόγου, καθ’ υπαγόρευσιν, εκ μέρους του Αγίου Πνεύματος. Ο Λόρμπερ ήταν Γερμανός, προφήτης με Θείο Χάρισμα, έτσι όπως οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης.

Η σύγκριση της επιστολής με τις Επιστολές του Παύλου ως προς το ύφος είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Νιώθει κανείς στην επιστολή την πύρινη φλόγα του Πνεύματος του Αποστόλου Παύλου στην πλήρη και ανόθευτη ιδιαιτερότητα και δύναμή της.

Διαβάζοντάς την θα καταλάβει κανείς γιατί οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας και οι Πάπες των αρχών του Μεσαίωνα απάλειψαν την επιστολή αυτή από τις Γραφές.

Οι Λαοδικείς, όπως και οι Κολοσσαείς, ξέπεσαν γρήγορα από τον καθαρό πνευματικό Χριστιανισμό σε έναν τελετουργικό εκκλησιαστικό Χριστιανισμό, τον οποίο Παύλος κατηγορεί στην επιστολή του με πολύ αιχμηρά λόγια. Η Εκκλησία ένιωσε την επιστολή αυτή σαν κατηγορητήριο για το δικό της εγκόσμιο τρόπο ζωής και έτσι πολύ απλά την έβγαλε στο περιθώριο.

Σίγουρα δεν είναι ασήμαντο το γεγονός ότι το Πνεύμα του Θεού φανερώνει ξανά στην εποχή μας την χαμένη για τόσους αιώνες επιστολή.

«Είναι όμως κοντά ο καιρός, ήρθε κιόλας, που όσοι πραγματικά λατρεύουν, θα λατρέψουν τον Πατέρα εν Πνεύματι και Αληθεία. Γιατί έτσι θέλει ο Πατέρας αυτούς που τον λατρεύουν» (Ιω. 4, 23).

Τι να κάνετε όταν σας κατακλύζουν οι αρνητικές σκέψεις

Οι αρνητικές σκέψεις δεν εξυπηρετούν απολύτως κανένα σκοπό. Επιπλέον, πρέπει να πούμε ότι ο αρνητικός τρόπος σκέψης δεν έχει καμία σχέση με το πώς είστε σαν άνθρωπος. Οι τοξικές σκέψεις δεν σας χαρακτηρίζουν και δεν καθορίζουν το πεπρωμένο σας. Εμείς είμαστε αυτοί που καθορίζουμε τη δύναμη της κάθε αρνητικής σκέψης. Δυστυχώς, συχνά παραχωρούμε σε αυτή πολύ χώρο και αξία και αυτό μπορεί να μας δημιουργήσει αρκετά προβλήματα.

Ο Βούδας είπε κάποτε ότι «ο χειρότερος εχθρός σου δεν μπορεί να σε βλάψει τόσο όσο οι ίδιες σου οι σκέψεις». Και οι κακές σκέψεις μπορεί να έχουν πολλές φορές την τάση να παρεισφρέουν παντού, αφύλαχτες και ανεξέλεγκτες.

5 τρόποι επαναπροσδιορισμού των σκέψεών σας

1. Παρατηρήστε τη σκέψη

Καθίστε σε μια θέση στο πίσω μέρος του νου σου και απλά παρατηρήστε την αρνητική σκέψη. Οι αρνητικές σκέψεις αποτελούν σε γενικά πλαίσια ένα προϊόν γνωστικών διαστρεβλώσεων ή παράλογων μοτίβων σκέψης, κάτι που αναγνωρίζεται από όλους τους ψυχολόγους και ψυχιάτρους. Δεν χρειάζεστε ψυχοθεραπεία ή φαρμακευτική αγωγή- απλά πρέπει να εντοπίσετε μια σκέψη και να τη δείτε να εξαλείφεται, να διασκορπίζεται.