Η αμαρτία να αρνείσαι την ζωή....

Ο Γάλλος ψυχαναλυτής Λακάν έλεγε, «υπάρχει μόνο μια αμαρτία, ένα δικαιολογημένο αίσθημα ενοχής: να υποχωρήσεις με την έννοια του να κάνεις πίσω όσον αφορά την επιθυμία σου». Αυτή όμως είναι μια εξίσου μεγάλη θεολογική αλήθεια. Δηλαδή ότι, η άρνηση να ζήσεις την ζωή που σου χάρισε ο Θεός, είναι αμαρτία. Ο Θεός μας "καλεί" και εμείς κρυβόμαστε από τα όνειρα, τις επιθυμίες και τα χαρίσματα μας. 

Ας θυμηθούμε την παραβολή των ταλάντων. Κρίνονται αυστηρά εκείνοι που αρνήθηκαν να ζήσουν την μοναδικότητα του πρόσωπο τους, την κλήση και τα χαρίσματα που τους έδωσε ο Θεός. Ο Χριστός μας ζητάει να ζήσουμε και όχι να κρυφτούμε, πίσω απο συμβάσεις, ιδεολογήματα και στερεότυπα, πίσω απο την αρρώστια και τα συμπτώματα της. Οτι δεν ζεί με αλήθεια αρρωσταίνει. 

Ο Χριστός ελέγχει το δέντρο της Συκής για την ακαρπία της, την απουσία δηλαδή "επιθυμίας", «που είναι ο καρπός σου; Σε έκανα δέντρο, σου έδωσα όλες τις δυνατότητες να δημιουργήσεις και εσύ δεν καρπίζεις…» Σε έκανα άνθρωπο σε έφερα από το μηδέν στην ύπαρξη και εσύ δεν ζείς απλά επιβιώνεις σέρνοντας το πτώμα σου που μυρίζει θάνατο. Το τραγικότερο, φτιάχνεις ψεύτικους παραδείσους για να μην δεις ποτέ την κόλαση σου. Μένεις στην κόλαση σου γιατί δεν τολμάς να κοιτάξεις τον παράδεισο που κρύβεις μέσα σου.          π.Λίβυος

Ο Θεός είναι αίσθηση χαράς...

Ο Θεός είναι μια βαθιά αίσθηση χαράς, αγάπης και ειρήνης. Δεν μπορεί να ερμηνευτεί, γιατί δεν είναι μια χαρά ενδοκοσμική, δεν είναι μια χαρά αντικειμένου. Η χαρά αυτή δεν ήλθε στην ζωή σου, γιατί πέτυχες, πλούτησες, κατέκτησες, κατάφερες, πήρες και αγόρασες ένα αντικείμενο που τόσο πολύ ήθελες. Άλλωστε κι αυτό σε λιγάκι όσο κι αν το πόθησες, δεν θα σε εκπλήσει πια. 

Η παρουσία του Θεού είναι μια βαθιά αίσθηση συγκίνησης και κατάνυξης, δίχως λόγια και προφανείς αιτίες. Απλά ήρθε. Απλά συνέβη. Απλά σε πλησίασε η αιωνιότητα σε συνθήκες θανάτου. 

Εισήλθε στην καρδιά σου, στην όλη ύπαρξη και ζωή σου, και σε πλημύρισε φως. Και ξέρεις το θαυμαστό είναι, ότι αυτό το φως του Θεού, δεν εισήλθε μέσα από τις επιτυχίες σου ή τα κατορθώματα σου, αλλά από τις ρωγμές σου. 

Ο τρόπος που αντιδρούμε στις αντιξοότητες καθορίζει σημαντικά τη ζωή μας

Ο τρόπος που αντιδρούμε στις αντιξοότητες μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την υγεία και τη ζωή μας. Ο ψυχολόγος Σαλβατόρε Μάντι και οι συνάδελφοί του στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο μελέτησαν περισσότερους από είκοσι πέντε χιλιάδες υπαλλήλους της Illinois Bell Telephone, όταν η εταιρεία συρρικνώθηκε κατά 50% μέσα σ’ έναν χρόνο, κάτι που θεωρήθηκε μια από τις μεγαλύτερες ανακατατάξεις στην εταιρική ιστορία.

«Τα δύο τρίτα του δείγματός μας κατέρρευσαν με διάφορους τρόπους. Κάποιοι έπαθαν έμφραγμα ή υπέφεραν από καταθλιπτική και αγχώδη διαταραχή. Άλλοι στράφηκαν στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά, πήραν διαζύγιο ή άρχισαν να φέρονται βίαια. Αντίθετα, το ένα τρίτο του δείγματός μας ήταν ανθεκτικό. Αυτοί οι υπάλληλοι επέζησαν και ευημέρησαν παρά τις στρεσογόνες αλλαγές. Αν αυτά τα άτομα έμεναν στην εταιρεία, ανέβαιναν στην κορυφή της ιεραρχίας. Αν έφευγαν, είτε ξεκινούσαν δικές τους επιχειρήσεις είτε προσλαμβάνονταν σε στρατηγικά σημαντικές θέσεις σε άλλες εταιρείες».

Αυτό που βρήκαν οι ερευνητές ήταν ότι εκείνοι που κατάφεραν να κάνουν τη μετάβαση με επιτυχία αντέδρασαν ως εξής: Πρώτον, αποφάσισαν να εμπλακούν στο πρόβλημα και να προσπαθήσουν να γίνουν μέρος της λύσης. Δεύτερον, πάλεψαν για να διατηρήσουν την αποφασιστικότητά τους, αντί να αποδεχτούν παθητικά την κατάσταση. Και τρίτον, αντιμετώπισαν την κρίση ως πρόκληση, προσπαθώντας να βρουν τρόπους να τη χρησιμοποιήσουν για να γίνουν και οι ίδιοι πιο δυνατοί, να ενισχύσουν την ανθεκτικότητά τους και να αναπτυχθούν.

Αυτο-αποδοχή:Όταν ο εσωτερικός και εξωτερικός μας κόσμος συμφιλιώνονται

Αν εξετάσεις με προσοχή τον εσωτερικό σου κόσμο, θα ανακαλύψεις ότι υπάρχουν πολλές προσωπικότητες που ανταγωνίζονται η μία την άλλη για τη χρήση του σώματός σου. Για παράδειγμα, η διαμάχη του καλού με το κακό προκαλεί την ανάδυση δύο προσωπικοτήτων, του αγίου και του αμαρτωλού. Η σύγκρουση αυτών των δύο δεν σταματά ποτέ⋅ ο ένας ελπίζει διαρκώς ότι θα είναι αρκετά καλός για να ικανοποιήσει το Θεό, και ο άλλος έχει διαρκώς “κακές” παρορμήσεις που δεν μπορούν με τίποτα να χαλιναγωγηθούν.

Ύστερα, υπάρχουν οι ρόλοι με τους οποίους ταυτίζεσαι: παιδί, γονιός, αδερφός, αδερφή, άντρας, γυναίκα. Και να μην ξεχάσουμε το επάγγελμά σου: γιατρός, δικηγόρος, ιερέας, παιδαγωγός κλπ. Καθένας από αυτούς τους ρόλους αξιώνει να πάρει την εξουσία μέσα σου, φωνάζοντας σε όλους τους άλλους, για να υπερισχύσει η δική του περιορισμένη οπτική γωνία. Και δεν αγγίξαμε καν την αίσθησή του για την εθνικότητα και τη θρησκευτική ταυτότητα – αυτά τα δύο προκαλούν από μόνα τους ατέλειωτους μπελάδες.

Η συνηθισμένη κατάσταση των προσωπικοτήτων μέσα μας είναι, λοιπόν, η διαμάχη. Αυτό που ονομάζουμε ευτυχία είναι η κατάσταση κατά την οποία ένα μεγάλο μέρος αυτής της διαμάχης έχει καταλαγιάσει.

Όταν ήσουν νεογέννητο, δεν διεξαγόταν αυτός ο πόλεμος μέσα σου, γιατί τα μωρά δεν βρίσκουν εσωτερικές συγκρούσεις σχετικά με τις επιθυμίες τους. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν φωνές του καλού και φωνές του κακού, μέχρι το βρέφος να μεγαλώσει αρκετά και να μάθει αυτές τις έννοιες από τους γονείς του.

Άνθρωπε σταγόνα... Δεν είσαι μόνος σε τούτο τον ωκεανό

Άνθρωπε σταγόνα… δεν είσαι μόνος σε τούτο τον ωκεανό…
Έχει μια πλάνη τόση να στέκεσαι αγέρωχος στο κύμα, στον αφρό.

Τα χέρια σου να αγγίξουν τον έρωτα ζητούν
σαν αδάμας ασκάλιστος σκαρπέλο δε κρατούν…

Άνθρωπε ανήμπορε… στη μοίρα σε πετούν,
Φως που ποθείς σου έκλεψαν και σου έβαλαν σταυρό.

Μα εσύ θαρρείς και η πίστη σου δεν έβαλαν μυαλό
αντάρτες ξεσηκώθηκαν επάνω στο βουνό.

Άνθρωπε τ’ όνειρο σε γέλασε ή γέλασες μ’ αυτό
Κανείς δε γνώρισε ποτέ τ’ αγρίμι το θεριό.

Λεβάντα τώρα φύτρωσε στον κήπο των ευχών
και το θυμάρι ξόρκισε το φόβο των δειλών.

Άνθρωπε… Στύλωσε τα πόδια σου στο ύψος της καρδιάς.
και τη ζωή κατάματα πάντοτε να κοιτάς.

Χτύπα το χέρι σου γερά…. στα μάρμαρα τα κρύα
και άμε στην ανηφοριά και στη σωστή πορεία…

Συγγραφέας Τάσος Βακφάρης

Ο Τάσος Βακφάρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Φλώρινα την άνοιξη του 1984. Εργάζεται ως αναπληρωτής σε σχολεία γενικής και ειδικής αγωγής με εξατομικευμένα προγράμματα υποστήριξης και φροντίδας παιδιών με ειδικές ανάγκες. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα και δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη. Τον Ιούλιο του 2018 απέσπασε το τρίτο βραβείο στον έβδομο παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης που υλοποιήθηκε από τον πολιτιστικό-κοινωνικό φορέα "Αμφικτυονία Ελληνισμού" με θέμα, ο απανταχού ελληνισμός και οι διαχρονικές του αξίες.        Εναλλακτική   Δράση

Προσωπεία αποκρουστικά...

Για σκεφτείτε να μην είχαμε τίποτα να κρύψουμε πόσο ευτυχισμένοι θα είμαστε; Φοβόμαστε μήπως πληγώσουμε και πληγωθούμε, δεν λέμε αυτό που νιώθουμε και αισθανόμαστε, αποφεύγουμε τα οδυνηρά συναισθήματα, και έτσι αρρωσταίνουμε, αφού αναγκαζόμαστε να καταπίνουμε αμάσητα όλα εκείνα που μας ενοχλούν. 

Κυρίως όμως ο φόβος μας είναι μήπως οι άλλοι, ανακαλύψουν ποιοι είμαστε και όχι ποιοι φαινόμαστε πως είμαστε. Πανικός απέναντι στην αποκάλυψη της πραγματικότητας μας. 

Ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν δύσκολα, υπάρχει τρόπος...

 H Ζωή έχει δίκιο παντού και πάντα…

"Αν αλλάξεις τη λύπη σου σε γλέντι τότε θα είσαι σε θέση να αλλάξεις το θάνατο σου σε καινούριο ξεκίνημα. Μάθε λοιπόν την τέχνη όσο είναι ακόμα καιρός."                                                             Osho

Πόσες φορές έχει συμβεί να βρισκόμαστε στο κέντρο των προβλημάτων, μια συναισθηματικής καταιγίδας και νιώθουμε ανήμποροι να διαχειριστούμε την κατάσταση. Μερικές φορές αναρωτιόμαστε γιατί να συμβεί αυτό σε μας και παραπονιόμαστε ολοένα και περισσότερο ότι η Ζωή είναι άδικη μαζί μας και ότι μας κατατρέχει. 

Αυτό συμβαίνει γιατί συνήθως βλέπουμε το δέντρο και όχι ολόκληρο το δάσος. Γιατί έχουμε περιορισμένη εικόνα γι΄αυτό που μας συμβαίνει κάθε φορά και η ματιά μας είναι τυφλωμένη από τα συναισθήματα. Γιατί δεν έχουμε τη δυνατότητα να κοιτάξουμε την κατάσταση συνολικά και να δούμε τις προοπτικές που μας ανοίγονται σε βάθος χρόνου...

Η Ύπαρξη γνωρίζει και φέρνει στη ζωή μας εκείνα τα "εμπόδια" που θα μας ωριμάσουν και θα μας κάνουν να δούμε τους άλλους, τον εαυτό μας, με άλλα μάτια.

Ακριβώς όπως ένα φυτό για να αναπτυχθεί, να ωριμάσει και να μοιράσει τους ανθούς και τους καρπούς του χρειάζεται τη γη, τον ήλιο, τον αέρα, τη βροχή… όλες τις καιρικές καταστάσεις… ακριβώς  έτσι και εμείς, χρειαζόμαστε όλες τις προκλήσεις της ζωής για να μεστώσουμε συναισθηματικά και να αναπτυχθούμε πνευματικά.

Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

Πρώτον: Να δεχθεί ενέργεια, να φωτιστεί.

Δεύτερον: Να εκδηλώσει τις αρετές του.

Τρίτον: Να αναληφθεί ο ίδιος.

Δηλαδή να δώσει ως πνευματικός Γανυμήδης, στο ίδιο το διάστημα τα φώτα τα οποία προσέλαβε τα οποία επαύξησε. Τις αρετές του.
Ποια ποιότητα εκδηλώνουμε στον βίο μας. Αυτό μετράει. Ποιο ποιοτικό φως.
Αν είμαστε συνδημιουργοί του παντός. Αν μετέχουμε τουλάχιστον στο θείο ιεραρχικό σχέδιο των πνευματικών ηγητόρων του πλανήτη μας.

8 πράγματα που χρειάζεται να αφήσουμε πίσω μας για μια καλύτερη ζωή

Είναι τόσο εύκολο να αναγνωρίσουμε τι χρειάζεται να κάνουμε για να αλλάξουμε τη ζωή μας. Είναι όμως τόσο δύσκολο να αποδεχτούμε ότι χρειάζεται να αφήσουμε κάτι πίσω μας, ώστε να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να εξελιχθεί και να προοδεύσει.

Είναι υποχρέωσή μας να επιλέξουμε προσεκτικά σε τι θέλουμε να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι εξωτερικεύουν το κέντρο ελέγχου τους, φοβούμενοι ότι οι συνθήκες ή οι πράξεις των άλλων ανθρώπων θα ορίσουν τη ζωή τους ενώ στην πραγματικότητα, αυτό εξαρτάται από την ποιότητα του χαρακτήρα τους. Όχι το τι συμβαίνει, αλλά πως ανταποκρινόμαστε σε αυτό που συμβαίνει. Όχι τι είναι, αλλά τι φτιάχνουμε με αυτό.

Αν θέλουμε να αλλάξουμε τη ζωή μας – να γίνουμε ο άνθρωπος που ξέρουμε ότι θέλουμε και μπορούμε – δεν χρειάζεται να τελειοποιήσουμε κάτι. Χρειάζεται να επιλέξουμε. Να επιλέξουμε τι θα αφήσουμε πίσω μας.

Να είμαστε πρόθυμοι να χάσουμε…

"Τελικά τρομάζει η αγάπη;"

Τελικά τις εντολές του Θεού προσπαθούμε να της εφαρμόσουμε επειδή αγαπούμε τον Θεό ή επειδή φοβόμαστε την οργή του και την απώλεια του παραδείσου; Η μήπως επειδή φοβόμαστε τον εαυτό μας, και μέσα από τα «ασκητικά κατορθώματα», ισχυροποιούμε ακόμη περισσότερο το εγώ μας; Αλήθεια αγαπάμε τον Θεό ή τον παράδεισο Του; Δηλαδή τον πατέρα μας αγαπάμε ή την περιουσία του; 

Τα λέω αυτά, διότι συχνά ακούω και λαμβάνω το ερώτημα, «πάτερ εάν ο Θεός είναι αγάπη, αποδοχή και έλεος, μήπως τελικά ανοίγει η πόρτα για να αμαρτήσουμε; Μήπως αυτή η αγάπη του Θεού γίνει το άλλοθι της ραθυμίας και αμαρτίας μας;». 

Αντιλαμβάνεστε οτι τα παραπάνω ερωτήματα, κρύβουν γενικευμένο άγχος για απόλυτο έλεγχο. Μια δίψα τα πάντα στην ζωή μου να είναι κάτω από τον «δικό» μου έλεγχο. Να τα ορίζω όλα, ακόμη και την σωτηρία μου. Μα στην τήρηση των εντολών του Θεού δεν κινούμαι από φόβο και απειλή, αλλά από έρωτα, πόθο και αγάπη. Τον αναζητώ ως το απόλυτο νόημα της ύπαρξης μου, ως την ολοκλήρωση της βαθιάς ελλείψεως μου, ως απάντηση στην απειλή του θανάτου. Είναι η σωτηρία μου, δηλαδή η ολοκλήρωση μου. 

Εάν χρειάζομαι το φόβο και την απειλή της κόλασης για να αγαπήσω τον Χριστό δεν ξέρω τι αξία μπορεί να έχει η αγάπη αυτή. Προσπαθώ με τις ελλειμματικές δυνάμεις μου, να εφαρμόσω τις εντολές του Θεού, όχι γιατί φοβάμαι αλλά γιατί αγαπώ. Όχι γιατί θέλω τον παράδεισο του, αλλά Εκείνον. Κι όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, "εγώ θέλω τον Χριστό ακόμη και στην κόλαση". Αυτό είναι το υγιές χριστιανικό φρόνημα. Ο παράδεισος και η Βασιλεία Του Θεού, είναι το αποτέλεσμα μιας σχέσης και όχι ενός επιτεύγματός. 

Carl Jung: Τα 4 στάδια της ζωής

Καθώς περιπλανιόμαστε σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή, περνάμε πολλές θεμελιώδεις αλλαγές. Οι επιστήμονες έχουν δώσει ονόματα σε κρίσεις ανάλογα με την ηλικία, όπως η κρίση της μέσης ηλικίας, για να καθορίσουν σε ποιο σημείο βρισκόμαστε κάθε φορά στη ζωή μας. Όμως, δεν υπάρχουν προορισμοί στη ζωή. Βέβαια, υπάρχουν σταθμοί ορόσημα (σημαντικά γεγονότα), αλλά μπορούμε συχνά να επιστρέψουμε στους ίδιους τόπους που ήμασταν και πριν.
Κάτι τέτοιο σκεφτόταν και ο διάσημος ψυχολόγος Carl Jung όταν μιλούσε για τα 4 στάδια της ζωής. Αυτά περιγράφουν το ποιοι είμαστε ως άνθρωποι, καθώς και τα κίνητρά μας.
Δεν έχουν καθόλου να κάνουν με επιτεύγματα ή ηλικίες. Ο ίδιος είχε πει: «Προσεκτικά απροετοίμαστοι, πορευόμαστε προς το «δειλινό» της ζωής. Ακόμη χειρότερα, κάνουμε αυτό το βήμα με την ψευδή προϋπόθεση ότι οι αλήθειες και τα ιδανικά μας θα συνεχίσουν να μας χρησιμεύουν. Αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε το «δειλινό» της ζωής σύμφωνα με το πρόγραμμα του «πρωινού» της ζωής, επειδή ό,τι ήταν μεγάλο το πρωί θα είναι λίγο το βράδυ και ό, τι το πρωί ήταν αλήθεια, το βράδυ θα έχει γίνει ένα ψέμα».

Ποια είναι τα 4 στάδια της ζωής σύμφωνα με τον Carl Jung

Οάσεις στην έρημο

Για να προχωρήσετε πολύ μέσα στην έρημο, πρέπει να είστε διατεθειμένοι να αντιμετωπίσετε υπαρξιακό πόνο και να τον ξεπεράσετε. Η συνείδηση της ύπαρξης μας και των όσων μας συμβαίνουν, είναι η αιτία του πόνου μας επειδή, φυσικά, αν δεν είχαμε συνείδηση, δεν θα νιώθαμε πόνο. 
Ένα από τα πράγματα που κάνουμε για τους ανθρώπους για να τους απαλλάξουμε από τον μη εποικοδομητικό, περιττό, σωματικό πόνο, είναι να τους κάνουμε αναισθησία, ώστε να χάνουν τις αισθήσεις τους και να μην αισθάνονται τον πόνο. Αλλά ενώ η συνείδηση είναι η αιτία του πόνου μας, είναι επίσης και αιτία της σωτηρίας μας, επειδή σωτηρία είναι η διαδικασία της απόκτησης όλο και μεγαλύτερης συνείδησης και επίγνωσης. 
Όταν έχουμε όλο και μεγαλύτερη επίγνωση, προχωρούμε όλο και πιο βαθιά στην έρημο αντί, να χωνόμαστε σε μια τρύπα όπως οι άνθρωποι που επιλέγουν να μην εξελιχθούν. 

Η συνείδηση φέρνει μεγαλύτερο πόνο, αλλά φέρνει επίσης και μεγαλύτερη χαρά. Γιατί καθώς προχωρείτε βαθύτερα στην έρημο – αν προχωρήσετε αρκετά – θα αρχίσετε να ανακαλύπτετε μικρές οάσεις που δεν είχατε δει ποτέ άλλοτε. Και αν προχωρήσετε ακόμα περισσότερο, μπορεί να ανακαλύψετε φλέβες νερού κάτω από την άμμο, ή, αν προχωρήσετε ακόμα περισσότερο, ίσως να συναντήσετε το πεπρωμένο σας και να εκπληρώσετε την αποστολή σας στον πλανήτη αυτό.

Δεν μπόρεσα ποτέ να σου πω αυτό που ήθελα...

 

“Δεν μπόρεσα ποτέ να σου πω αυτό που ήθελα.
Σε κοίταζα πάντα να γελάς και στην άκρη των χειλιών σου μια εκκρεμότητα.

Σαν υπόσχεση που δεν κρατήθηκε.

Σ’ άκουγα να μιλάς και πολλές φορές, αλήθεια, πίστεψα πως τα λόγια σου ήτανε ξένα.
Σαν να γραφτήκαν από κάποιον επίδοξο συγγραφέα με τ’ όνειρο ν’ ακουστούν μία μέρα στις μεγάλες σκηνές του κόσμου,
αλλά έμεινες μόνο εσύ να τα προφέρεις, σαν μονόλογο σε συνοικιακό θέατρο.

Κι έπειτα σιωπούσες. Και χανόσουν. Κι οι σκέψεις σου σαν κύματα μεγάλα σε σκέπαζαν ως πάνω.
Κι όλος ο κόσμος χανόταν. Και τα μάτια σου κοιτούσαν δίχως φως τα χρώματα του κόσμου.

Ήξερες να τα ξεχωρίζεις απ’ τα πράγματα που τα φόραγαν. Και αυτό γιατί πάει καιρός από τότε που τα είδες.

Κι έτσι, δίχως φωνή και δίχως χρώματα, τα σύννεφα άλλαζαν σχηματισμούς κι οι εποχές διαδέχονταν η μία την άλλη.

Και τα βράδια σ’ ένιωθα να πολεμάς ανάμεσα στα σκεπάσματα. Κάθε νύχτα ο ίδιος πόλεμος.
Αστέρια να πέφτουν απ’ τα σκάγια.

Κι όταν ξημερώματα πια σ’ έπαιρνε ο ύπνος, φρόντιζες ποτέ να μη σε βρει ανάσκελα.
Γιατί ανάσκελα η καρδιά είναι ανοιχτή στον κόσμο. Εκτεθειμένη.

Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια και δε βρήκα ακόμη την ευκαιρία να σου πω αυτό που ήθελα.
Αυτό που ίσως αν σου είχα πει νωρίτερα, η ζωή σου να ήταν αλλιώς.
Σ’ αγαπώ εαυτέ μου.”

Ο,τι βαραίνει την ψυχή μας, είτε αυτό είναι φόβος, είτε άγχος, οτιδήποτε μας κρατάει πίσω, ο μόνος τρόπος να το δούμε κατάματα και να προχωρήσουμε, είναι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.

Εύη Μαργαριτίδου     Εναλλακτική   Δράση