Τόλκιν: Όσοι περιπλανιούνται, δεν σημαίνει ότι έχουν χαθεί.

Είστε αυτοί που είστε – η προσωπικότητά σας, οι συνήθειες, η γλώσσα που χρησιμοποιείτε, ο τρόπος που συστήνεστε – είναι αποτέλεσμα της προσωπικής σας ανάπτυξης και εξέλιξης, αλλά και του τρόπου που έχετεαντιμετωπίσει τη ζωή σε κάθε της έμφαση.

Ίσως αναπτύξατε μια αίσθηση μαύρου χιούμορ ως μηχανισμό άμυνας για να αντιμετωπίσετε ένα τραύμα. Ίσως το μόνο που θέλατε ήταν η αποδοχή, οπότε αρχίσατε να αναπτύσσετε έναν σύστημα χειραγώγησης ώστε να παίρνετε την επιβεβαίωση που θέλετε.

Υπάρχει ένα μόνο μικρό μέρος της προσωπικότητάς μας που εκφράζουμε στους άλλους, μια μικρή ρωγμή που επιτρέπει στους άλλους να δουν αρκετά από εμάς ώστε να διαμορφώσουν τη δική τους άποψη για το ποιοι είμαστε, αλλά υπάρχει κι ένα μεγαλύτερο μέρος μας που κρύβουμε.

Ο Δεκάλογος του ανθρώπου που βαδίζει την Οδό

Δεν υπάρχουν Δάσκαλοι, με την έννοια του θεϊκού όντος, του «μεσολαβητή», του παντογνώστη, κλπ… Υπάρχουν μόνο αδελφοί εκπαιδευτές που έχουν προηγηθεί στην Οδό που μπορούν να μας βοηθήσουν… όπως κι εμείς σαν αδελφοί εκπαιδευτές μπορούμε να βοηθήσουμε αυτούς που «έρχονται» μετά… έτσι είναι στην Παράδοσή μας.

Φρόντισε να έχεις πάντα ένα ήσυχο μέρος, στο σπίτι σου, στην εξοχή, στο βουνό, στη θάλασσα, στο δάσος, όπου θα μπορείς να καθίσεις ήσυχος, ή να κάνεις περίπατο, μακριά από τις δραστηριότητες των ανθρώπων, και τον θόρυβο του κόσμου.

Αναζήτησε πάντα Φίλους που πορεύονται την Οδό, που πορεύονται τον ίδιο δρόμο με σένα, Φίλους που μπορείς να εμπιστευτείς και να σε εμπιστευτούν.

Να παίρνεις μόνο την τροφή που θα σε κρατάει υγιή και δυνατό και στις ποσότητες που χρειάζεσαι… απόφυγε αν μπορείς τις σάρκες των ζώων με τις οποίες τρέφονται οι άνθρωποι… προτίμησε φυσικά βότανα κι όχι τα ποτά των ανθρώπων…

Να μελετάς πάντα τις ορθές διδασκαλίες των σοφών ανθρώπων, όλων των παραδόσεων, όλων των θρησκειών, όλων των φιλοσοφιών… όλοι, κάτι έχουν να σου πουν… να θυμάσαι μόνο πως τα σοφότερα λόγια θα τα ακούσεις Μέσα σου, στην Σιωπή.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Για τον Πλάτωνα ο έρωτας έχει κάτι το φιλοσοφικό. Η σοφία ανήκει στα ωραιότερα πράγματα, ο Έρωτας είναι έρωτας προς το ωραίο, άρα κατ᾽ ανάγκην ο Έρωτας είναι φιλόσοφος.

“Όποιος λοιπόν διαπαιδαγωγηθεί σωστά στην ερωτική τέχνη και μάθει να βλέπει σωστά τη μία μετά την άλλη τις διάφορες μορφές του ωραίου, όταν φτάσει στο τέρμα της ερωτικής μυσταγωγίας, θα αντικρίσει ξαφνικά ένα κάλλος αξιοθαύμαστο - εκείνο ακριβώς το κάλλος χάριν του οποίου καταβλήθηκαν όλες οι προηγούμενες προσπάθειες. […] Αυτό το Ωραίο είναι κάτι αυθύπαρκτο, ενιαίο στη μορφή, αιώνιο. Όλα τα άλλα ωραία πράγματα μετέχουν σ᾽ αυτό με τέτοιο τρόπο, ώστε ενώ εκείνα γεννιούνται και πεθαίνουν, αυτό ούτε αυξάνεται ούτε μειώνεται ούτε υφίσταται την παραμικρή αλλαγή”

Πλάτων, Συμπόσιο 210e-211b

Η σχέση του έρωτα προς το Ωραίο, που εκδηλώνεται με την έλξη του προς κάθε ωραία αισθητή μορφή, πράξη ή πραγμάτωση, ανοίγει μια επίγεια προοπτική προς τις Ιδέες. Ο Πλάτων παραδέχεται ότι στον κόσμο που ζούμε «είναι δυσθεώρητες η δικαιοσύνη και η σωφροσύνη και όσα άλλα είναι πολύτιμα για τις ψυχές». Από τις πλατωνικές Ιδέες, «μόνο το κάλλος είχε τη μοίρα να είναι κάτι κατάφωτο και αξιαγάπητο (Φαίδρος 250b-d), και σε αυτό μπορεί να μας οδηγήσει η θεϊκή μανία του έρωτα».            ΕΝΝΕΑ   ΕΤΗ    ΦΩΤΟΣ

Το δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού

Το ανθρώπινο ον παριστάνει ένα δέντρο με τις ρίζες, με έναν κορμό, κλαδιά, φύλλα, λουλούδια και καρπούς. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ρίζες, έναν κορμό και κλαδιά, αλλά πολύ λίγους τους επισκέπτεται η άνοιξη. Οι περισσότεροι είναι δέντρα χωρίς καρπούς, χωρίς λουλούδια και μάλιστα χωρίς φύλλα, είναι χειμωνιάτικα δέντρα, θλιβερά, μαύρα και χωρίς στολίδια. 

Βέβαια, μέσα σε κάθε ον μπορούν να φυτρώσουν λουλούδια, μόνο που θα πρέπει να εργαστεί, να έχει μια μεγάλη γνώση και να θυσιάσει πολύ καιρό για να μπορέσουν τα λουλούδια αυτά ν' ανθίσουν, ν' αναδώσουν τα αρώματα τους και να δέσουν καρπούς. Οι καρποί είναι τα έργα που γίνονται από τις διάφορες αρετές.

Τα φύλλα, τα λουλούδια, οι καρποί, είναι η αγάπη, η σοφία και η αλήθεια. Με μεγάλη σοφία τα φύλλα μετατρέπουν τον ακατέργαστο χυμό σε κατεργασμένο σαν τους αλχημιστές που μετατρέπουν τα μέταλλα σε χρυσό χάρη στη φιλοσοφική λίθο. Τα λουλούδια είναι ενωμένα με την αγάπη: τα χρώματά τους, το άρωμά του η αγνή; ύλη των πετάλων τους ελκύουν τα όντα. Σ’ αυτά κατακάθεται το νέκταρ που τα έντομα πηγαίνουν και απομυζούν. Οι καρποί είναι η αλήθεια που είναι το αποτέλεσμα της ένωσης της σοφίας και της αγάπης.
Τα φύλλα, τα λουλούδια και οι καρποί των δέντρων πέφτουν σε ορισμένες εποχές του έτους, δε μένουν πια παρά τα κλαδιά, ο κορμός, και οι ρίζες που πάντα μένουν. Έτσι και οι ακαλλιέργητοι, οι κοινοί άνθρωποι και οι άνθρωποι με ταλέντο δε λείπουν ποτέ από τον κόσμο, ενώ οι ιδιοφυίες, οι άγιοι και οι μεγάλοι Δάσκαλοί είναι πολύ πιο σπάνιοι. Το χειμώνα, δε μένει από τα φύλλα, τα λουλούδια και τους καρπούς του καλοκαιριού, παρά η ανάμνηση των χρωμάτων τους, της γεύσης τους, του αρώματος τους, όλη αυτή η ομορφιά έχει αποτυπωθεί στη μνήμη. 

ΕΡΩΣ

Έρως κατά τον Σωκράτη είναι ο συνδετικός κρίκος και η γεννήτρια δύναμη κάθε δημιουργίας.

Ο ιατρός Ερυξίμαχος, λέγει πως ο Έρως είναι η αρμονία των εναντίων σε όλον τον κόσμο, στα έμψυχα και στα άψυχα, και είναι κόσμιος και ευεργετικός, όταν υπάρχει αρμονική συνδιαλλαγή των στοιχείων.

Όποιος διακατέχεται από την θεία αυτή μανία του Έρωτα, αγαπά το ωραίο, είτε είναι μια ευγενική και καλοκαμωμένη ψυχή που η δροσιά της μαγεύει, είτε σώμα, ή πρόσωπο, ή ένα ωραίο τοπίο, ή ένα ωραίο λουλούδι, ή μουσική, ή ένας αξιόλογος ζωγραφικός πίνακας, ή ένας λόγος, που ακούει ή διαβάζει, μεστός από φιλοσοφικές αλήθειες κλπ.

[“Μία ψυχή δεν μπορεί να δεί το ωραίο, αν δεν είναι ωραία αυτή η ίδια” μας λέει ο Πλωτίνος.] 

Γιατί αγαπά το ωραίο;
Γιατί η ψυχή έχει στην προτέρα της ζωή αντικρίσει την Απόλυτη Ομορφιά. «Ανθρώπου ψυχή του Θείου μετέχει» και «πάσα ψυχή αθάνατος». 
Η ψυχή συνυπήρχε στην Θεία Ολότητα ως μετέχουσα του Θείου, πριν ενσαρκωθεί στο ανθρώπινο σώμα.
Είναι η ψυχή του ανθρώπου ένα τμήμα από το Φως της Θεϊκής Ολότητας. Ένα «κομμάτι» από την Θεία Ολότητα, μια σπίθα ή φλόγα από το θείον Φως που εμφυτεύεται στον άνθρωπο με την γέννηση του [Για να είμαστε σωστοί, με την σύλληψη του, τότε συλλαμβάνετε η ψυχή από την ύλη και αυτό σημαίνει σύλληψη]. Και αφού μετείχε κάποτε στο θείο, διατηρεί τους δεσμούς της με Αυτό.

Και ο Έρως την ξανά οδηγεί προς Αυτό. 

Το ωραίο λοιπόν, λειτουργεί σαν καθρέφτης. Αντανακλά κάποιες λίγες αχτίδες από αυτήν την Θεία Ομορφιά, που κάποτε η ψυχή είχε ζήσει. Γίνεται αφορμή η θέα ή το άκουσμα (αν πρόκειται για μουσική) του κάλλους να ξαναθυμηθεί την προτέρα Ομορφιά, που κάποτε είχε γνωρίσει.
Γι αυτό και ριγεί η ψυχή εμπρός στο ωραίο.

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΙΝΣΤΑΙΝ!

Η κόρη του Αϊνστάιν Lieserl, δύο δεκαετίες μετά τον θάνατό του Αϊνστάιν, όπως ο ίδιος είχε ορίσει, δημοσιοποίησε το περιεχόμενο της επιστολής-παρακαταθήκης που άφησε ο πατέρας της, με την οποία αποκαλύπτει τη μεγαλύτερη δύναμη που υπάρχει στον κόσμο.

 

Δείτε το περιεχόμενό της παρακάτω:

«Όταν πρότεινα τη θεωρία της σχετικότητας, ελάχιστοι με κατάλαβαν, και αυτό που θα αποκαλύψω τώρα θα συγκρουστεί με την παρανόηση και την προκατάληψη του κόσμου. Σου ζητώ να φυλάξεις τα γράμματα για όσο διάστημα χρειαστεί, χρόνια, δεκαετίες, έως ότου η κοινωνία είναι αρκετά προηγμένη για να δεχτεί αυτό που θα εξηγήσω παρακάτω. Υπάρχει μια εξαιρετικά ισχυρή δύναμη που, μέχρι σήμερα, η επιστήμη δεν έχει βρει επίσημη εξήγηση για αυτήν. Είναι μια δύναμη που περιλαμβάνει και διέπει όλους, είναι πίσω από κάθε φαινόμενο που λειτουργεί στο σύμπαν και δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί από εμάς. Αυτή η παγκόσμια δύναμη είναι η ΑΓΑΠΗ.

Βρίσκοντας εν Θεώ το νόημα της ζωής

Τρίτη, 15 Ιανουαρίου 2019 Πάντα πίστευα πως ζωή δίχως νόημα είναι μία ζωή χαμένη. Το γνωρίζουν όμως αυτό όλοι οι άνθρωποι; Αισθάνονται ανικανοποίητοι όταν η ζωή τους δεν έχει νόημα; Ή μήπως δεν έχουμε όλοι  την αντίληψη για να αναζητήσουμε το νόημα στη ζωή;
Αυτές κι άλλες διάφορες μα πάντα σχετικές με το νόημα της ζωής αναζητήσεις θα προσπαθήσω να εντυπώσω σήμερα σε τούτη τη σελίδα, αποτυπώνοντας τις σκέψεις και τις γνώσεις μου, ενημερώνοντας και συνάμα αφυπνίζοντας. Ας δούμε μαζί λοιπόν φίλοι μου, που θα βρούμε της ζωής μας το νόημα:

Βρίσκοντας το νόημα της ζωής

Δυο κόσμοι μας περιβάλλουν, σε δυο κόσμους μέσα ζούμε: Στον Υλικό (Φυσικό) Κόσμο και στον Πνευματικό. Ο δεύτερος είναι ατέρμονος και ο πρώτος προσωρινός.
Καθήκον του ανθρώπου είναι, μέσα σε αυτούς τους δύο κόσμους να εντοπίσει το νόημα της ύπαρξής του ώστε να μπορέσει να βρει τον φυσικό του προορισμό, τον σκοπό του δηλαδή ώστε να μην περιφέρει εαυτόν άσκοπα.

Ο άνθρωπος που βρίσκει το νόημα της ζωής του στον Υλικό Κόσμο, βασανίζεται από άγχος και διλήμματα, ευχαριστιέται ελάχιστα και βρίσκεται συνεχώς σε μία αναζήτηση της ευτυχίας, πέφτει συχνά σε τέλματα και μέσα του κυριαρχεί μία διαρκής επανάσταση. Σκοπός του είναι να αποκτά όλο και περισσότερα υλικά πράγματα γιατί έτσι αισθάνεται πως θα ολοκληρωθεί, τα θέλω του όμως ποτέ δεν τελειώνουν κι έτσι βρίσκεται να στριφογυρίζει σε μία δίνη όπου τα πάντα τον εγκαταλείπουν δυστυχή και θλιμμένο.

Ο δε άνθρωπος που βρίσκει το νόημα της ζωής του στον Πνευματικό Κόσμο, ανακαλύπτει τη βαθύτητα εννοιών και συναισθημάτων που άλλοι γύρω του δεν αντιλαμβάνονται, νιώθει ευκολότερα ευτυχισμένος και η ζωή του έχει μία ήρεμη δυναμική, έναν σκοπό, κι έναν προορισμό που μοιάζουν να έχουν διάρκεια ακόμη κι όταν έρχεται το τέλος της φυσικής του ύπαρξης με τον θάνατο.

Άντον Τσέχωφ: Οι άνθρωποι δεν προσέχουν αν είναι χειμώνας ή καλοκαίρι,όταν είναι ευτυχισμένοι

Ο Άντον Τσέχωφ (1860 – 1904) είναι ένας από τους μεγαλύτερους διηγηματογράφους της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ρώσος στην καταγωγή, ασκούσε παράλληλα και το επάγγελμα του γιατρού. Είναι περισσότερο γνωστός από τα θεατρικά του έργα, τα οποία παίζονται κάθε χρόνο σε όλα τα θέατρα του κόσμου. «Ο βυσσινόκηπος», «Ο γλάρος», «Ο θείος Βάνιας», «Οι τρεις αδελφές» αποτελούν θεατρικά και αξεπέραστα θεατρικά αριστουργήματα.
Η ζωή του υπήρξε δύσκολη, καθώς καταγόταν από μια φτωχή οικογένεια και αναγκάστηκε να δουλεύει από παιδί ακόμα, στέλνοντας μάλιστα χρήματα στους δικούς του. Η φτώχει των χρόνων αυτών θα του κληροδοτήσουν φυματίωση, η οποία και θα τον νικήσει πια στα μόλις 44 του χρόνια.

Παρά το γεγονός ότι γνωρίζει όλα τα προηγούμενα χρόνια για την ασθένειά του, δεν σταματά να εργάζεται και να γράφει πυρετωδώς και παθιασμένα. Αναφερόταν στην ιατρική ως τη σύζυγό του και στην τέχνη ως την ερωμένη του και ήταν για εκείνον ολόκληρη η ζωή του.

Ένας τέτοιος ξεχωριστός άνθρωπος δεν θα μπορούσε λοιπόν, παρά να έχει εξίσου ξεχωριστές σκέψεις και φιλοσοφία ζωής. Παρακάτω παρουσιάζονται ενδεικτικά μόνο ορισμένα από τα σημαντικότερα αποφθέγματά του.

15 αποφθέγματα του Άντον Τσεχωφ

Να ανταλλάσουμε τα Δώρα μας! Τι όμορφο!

Κανένα Δώρο ζωής δεν είναι μικρό! Λόγια, αισθήματα, ιδέες! Η θάλασσα του διαδίκτυου φέρνει κοντά τις ομοιογενείς ψυχές! Όπως και στον «πραγματικό» κόσμο!

Δεν έχει όρια η Δύναμη του Θεού! Όπως και η ελευθερία του ανθρώπου να αυτοπροσδιορίζεται! Ο Χριστός νίκησε τον θάνατο! «Θα είμαι για σένα αυτό που πιστεύεις ότι είμαι!» «Ά εγώ ποιώ τούτων μείζονα υμείς ποιήσετε!» 

«Αληθώς λέγω υμίν υμείς εστέ θεοί κατά χάριν!»

Στην μέση του χειμώνα, ανακάλυψα τελικά ότι μέσα μου
υπάρχει ένα αόρατο καλοκαίρι!

 Αλμπέρτ Καμύ             ΣΤΕΜΑ

Όταν έλθει Εκείνος....(πρωτοχρονιάτικες σκέψεις)

Τι αλήθεια κρύβει αυτή η μεγάλη μας δίψα για εορτή; Τι άλλο εκτός από δίψα Θεού, δηλαδή από μια διάθεση να δούμε την ζωή «αλλιώς», πέρα από τις πράξεις που μυρίζουν θάνατο. Έχουμε ανάγκη να γιορτάσουμε, να γεμίσουμε με φως τα πράγματα και τα πρόσωπα, να δώσουμε στο χρόνο μια διάσταση θαυμασμού.
Ξέρετε κάτι; Δεν έχει καμία σημασία εάν πεθάνω με γραβάτα και κουστούμι ή εάν πεθάνω τελείως γυμνός. Η τραγωδία είναι ότι θα πεθάνω. Τι θέλω να πω μ΄αυτό. Δεν έχει και τόση σημασία, εάν τον χρόνο μου τον περνάω με ανέσεις και κοσμικότητες, γιατί όσο «ωραίες» κι αν είναι αυτές οι εμπειρίες στην γωνία με περιμένει ο θάνατος. Καμία χαρά δεν μπορεί να έχει νόημα όταν την περιμένει η απειλή του μηδενός και της ανυπαρξίας.
Όμως με τον Χριστό δεν είναι έτσι. Γιατί τα πάντα ντύνονται στο φως μιας άλλης μη ενδοκοσμικής χαράς. Τα πάντα τα χαιρόμαστε όχι απλά για να σκοτώσουμε ή να ξεφύγουμε από τον χρόνο που μας κυνηγάει, αλλά ως δώρα και εικονισμούς της μεγάλης χαρά της Αναστάσεως, της Βασιλείας του Θεού που «έρχεται». Γεύομαι και χαίρομαι τα πάντα όπως έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, όχι όμως ως μελλοθάνατος αλλά ως Αναστημένος.
Ο χρόνος μετα Χριστό, δεν είναι πλέον εκείνος που με οδηγεί στον θάνατο, αλλά αυτός που με πηγαίνει κάθε μέρα προς τον Χριστό και την βασιλεία του. Δεν με πάει στο μηδέν αλλα στο Παν.
Πως όμως γίνεται να αισθανθώ αυτή την αλλαγή του χρόνου από θανάσιμη αναμέτρηση σε αναστάσιμη προσμονή; Με την έλευση της Χάριτος στην καθημερινότητα της ζωής μου. Τον Θεό δεν τον βλέπουμε αλλά τον αισθανόμαστε, γευόμαστε την Παρουσία Του, όπως δεν βλέπουμε την πείνα αλλά θέλουμε το φαγητό να μας χορτάσει καθώς έλεγε ο παπά Εφραίμ Κατουνακιώτης.

Ηρεμώντας το νου μας,βρίσκουμε γαλήνη

Μαρία - Χριστίνα Δουλάμη

Μονοπάτια

Λέγεται ότι η καλύτερη ευχή που μπορείς να κάνεις σε κάποιον είναι να έχει ηρεμία. Γιατί αν έχει γαλήνιο πνεύμα, όλα τα άλλα έρχονται. Η υγεία μας ουσιαστικά εξαρτάται από το πόσο ήρεμοι είμαστε. Και συνεπώς η καλή μας διάθεση και η όρεξή μας για οτιδήποτε συνδέεται επίσης με αυτό.
Είναι εύκολο να θυμώνουμε και να παραπονιόμαστε για ένα σωρό προβλήματα. Όσο εύκολο είναι να τα βρίσκουμε. Πάντα υπάρχει κάποιος λόγος για να ταραζόμαστε. Το δύσκολο είναι να τα προσπερνάμε όλα αυτά. Με το να μάθουμε να αγνοούμε, κερδίζουμε την ηρεμία μας. Γιατί, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορούμε να αλλάξουμε ούτε τον κόσμο ούτε τους άλλους.
Δεν ευθυνόμαστε εμείς για το αν οι άλλοι είναι αναίσθητοι και δεν σέβονται τους συνανθρώπους τους, ούτε για το αν οι άλλοι δεν έχουν καλούς τρόπους ή τη στοιχειώδη ευγένεια. Όπως επίσης δεν ευθυνόμαστε για συμπεριφορές που ξεκάθαρα γίνονται επίτηδες, για να μας προκαλέσουν, να μας αναγκάσουν να ξεσπάσουμε. Δεν φταίμε εμείς αν οι άλλοι για να γεμίσουν το κενό τους, θέλουν συνέχεια την προσοχή στραμμένη πάνω τους, με οποιοδήποτε τρόπο, αφού ακόμα και οι επικρίσεις μας εξακολουθούν να τους δίνουν αξία από τον πολύτιμο χρόνο και την ενέργειά μας.
Η λογική που έχουμε εμείς δεν είναι τόσο «κοινή» όσο νομίζουμε. Ο καθένας έχει τις δικές του αξίες και ιδέες. Δεν σημαίνει ότι πρέπει να προσβαλλόμαστε απλά επειδή οι άλλοι σκέφτονται διαφορετικά και εμείς αποδοκιμάζουμε αυτό τον τρόπο σκέψης. Ο καθένας είναι ελεύθερος στην άποψή του φτάνει να μην την επιβάλλει στους άλλους και να σέβεται το γεγονός πως θα υπάρχουν διαφωνίες.
Λένε πως «η οργή είναι το τίμημα που πληρώνεις εσύ για τα λάθη κάποιου άλλου». Αλλά δυστυχώς εσύ είσαι αυτός που καίγεσαι, που ταράζεσαι και χάνεις την ηρεμία σου. Και ο άλλος έχει πετύχει τον σκοπό του και εισπράττει την ικανοποίησή του να σου έχει χαλάσει τη διάθεση. Στην τελική αξίζει όλο αυτό;

Η "ευλογημένη απογοήτευση"...

Ένα σημάδι ότι ξεκινάει η εν πνεύματι αληθινή ζωή είναι η "απογοήτευση". Ναι, καλά το ακούσατε, η "απογοήτευση". Θα έρθει μια στιγμή στη ζωή μας, θα τα φέρει έτσι ο Θεός, που θα αισθανθούμε απόλυτη ματαίωση από όλους και όλα. Θα είναι μια φοβερή ψυχική και σωματική περίοδος που στον καθένα ποικίλει σε ένταση και χρόνο, ωστόσο όμως συνήθως απαραίτητη. 

Η ματαίωση θα κινηθεί σε δύο επίπεδα, ένα εσωτερικό, προς τον εαυτό μας δηλαδή, κι ένα εξωτερικό, από τους άλλους. Εκεί θα βιώσουμε γεγονότα που θα μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούμε να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη σε κανέναν άλλον, παρά μονάχα και ολοκληρωτικά στον Θεό. Η ειδωλοποίηση που κάναμε στον εαυτό μας και τα κατορθώματά του θα καταρρεύσουν. Θα δούμε γυμνή την αλήθεια, ότι ριζικά είμαστε ελλειμματικοί, ελλιπείς. Παρόλο που ο Θεός μάς έχει χαρίσει ποικίλες δυνατότητες, ωστόσο αυτές παραμένουν άγνωστες ή ανενεργές έξω από την σχέση μαζί Του, ή ακόμη και καταστροφικές, εάν αυτονομηθούν.
Θα ανακαλύψουμε κατόπιν φρικτών εμπειριών ότι οι όρκοι που μας έδωσαν για παντοτινή αγάπη σάπισαν και θρόισαν στην δύναμη του χρόνου, που αλλάζει πρόσωπα και καταστάσεις. Ιδιαιτέρως δε αυτοί που μας μίλησαν για μεγάλες αγάπες και έδωσαν αιώνιες υποσχέσεις υπήρξαν οι πιο στεγνοί και αδίστακτοι γδάρτες των ονείρων μας. Ο άλλος δεν είναι ο "Θεός" και "λυτρωτής" μας, γιατί απλά είναι άνθρωπος αδύναμος και πληγωμένος. 

Τότε θα αντιληφθούμε ότι κανείς δεν μπορεί να μας δώσει το απόλυτο, εκείνο που ζητά η δομή, ο πυρήνας της ύπαρξής μας. Αυτός ο μεγάλος άλλος, που πάντα μας λείπει είναι ο Θεός και ή θα πάρουμε την απόφαση, δηλαδή θα μετανοήσουμε, να τον γνωρίσουμε προσωπικά και βιωματικά, ή θα μείνουμε στον φαύλο κύκλο των θνητών αδύναμων υποσχέσεων και μάταια θα κωπηλατούμε σε τρύπια βάρκα. 

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΜΑΣ

ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΗ ΛΥΓΙΖΕΙΣ, ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ, ΠΟΥ Ο,ΤΙ ΥΨΩΘΗΚΕ ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ 

Έλληνας. Είναι επίθετο ανθρώπου με γνωρίσματα, τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης, τον υψηλό βαθμό πνευματικής αφύπνισης, το έντονο συναίσθημα αλτρουισμού, αγάπης και σεβασμού της ανθρώπινης ζωής.
Ουδέποτε ο Έλληνας θεώρησε τον εαυτό του εκλεκτό ή προνομιούχο, ουδέποτε έκανε διαχωρισμούς και διακρίσεις στους ανθρώπους είτε χρώματος, είτε φυλής και φύλου.
Όπου και αν πέρασαν οι Έλληνες, έδωσαν το φως της γνώσης. Σκόρπισαν σπάταλα τη σοφία τους και δίδαξαν τις αξίες του πνεύματός τους. Θαυμάστηκαν από τους ανθρώπους των περιοχών που εκπολίτιζαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να ζουν μέχρι σήμερα στις παραδόσεις τους σαν οι λευκοί θεοί που ήρθαν από τον ουρανό και τ ' αστέρια.

Ελληνισμός. Είναι ουράνια συμπαντική έννοια που δεν φθείρεται, δεν παρακμάζει, δεν εκφυλίζεται γιατί εκφράζει τη σοφία των θεών. Αποτελούμενος από ευρύ σύνολο γνώσεων, αξιών και αρχών, ο Ελληνισμός δόθηκε στους Έλληνες, για τη μετάδοση του σε όλη τη γη και τη μεταμόρφωση της σε ουράνια κοινωνία.

Όσοι πολεμούν το ουράνιο πνεύμα του Ελληνισμού, πολεμούν τη γνώση και τους θεούς και αυτοκαταστρέφονται.

Ο άνθρωπος πρέπει ν ' ανεβάσει το επίπεδο της πνευματικότητας και όχι να λατρεύει την ύλη αδιαφορώντας τελείως για την ουράνια αποστολή του. Δεν πρέπει να εξαπατάται με ψεύτικα είδωλα που εκφράζουν μόνο το μίσος και την κακία. Είδωλα που δόθηκαν μόνο και μόνο για τον έλεγχο της ψυχής μας και τον εξουσιασμό μας. 
Πρέπει να σταματήσει το ψέμα, να επαναπροσδιορίσουμε την πορεία μας.

Σταμάτης Σπανουδάκης: “Ψυχή μου, μη λυγίζεις”. Δημιουργία οπτικοακουστικού Lilianna
Κείμενο: Γερ. Καλογεράκης, από το βιβλίο του “Η Διαθήκη Του Προμηθέα”, εκδ. Δίον, Θεσσαλονίκη 2001               ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ