Η αληθινή τέχνη μπορεί να διακριθεί από την ψεύτικη τέχνη...

Η αληθινή τέχνη μπορεί να διακριθεί από την ψεύτικη τέχνη παρατηρώντας την επίδρασή της στους ανθρώπους. Εάν η τέχνη δημιουργεί αγώνα για βελτίωση και τελειότητα, αν η τέχνη δημιουργεί ένα βαθύτερο αίσθημα ευθύνης και καθήκοντος, μεγαλύτερη αγάπη και συνεργασία, τότε η τέχνη προέρχεται από Ανώτερες Πηγές.

Εάν η τέχνη αυξάνει το έγκλημα, προκαλεί μεγαλύτερη προσκόλληση σε υλιστικές αξίες και σε σωματικές απολαύσεις, αν ασκεί πίεση στους ανθρώπους να ξεφύγουν από τις ευθύνες τους μέσω των ναρκωτικών, του αλκοόλ, της μαριχουάνας και του ανεξέλεγκτου σεξ, τότε αυτή η τέχνη είναι καταστροφική και εγωιστικά προσανατολισμένη.


-Τορκόμ Σαραϊνταριάν
The Flame of Beauty, Culture, Love, Joy       elenastral

Τον αμαρτωλό τον αγαπάς, δεν τον πετροβολάς...

Πάντως ώρες ώρες έχω την εντύπωση ότι ορισμένοι άνθρωποι της "θρησκείας", όχι απλά δεν θα άφηναν κάτω την πέτρα στην προτροπή του Χριστού «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω…», αλλά θα έπιαναν την πιο μεγάλη και βαριά πέτρα που θα έβρισκαν μπροστά τους και θα την πετούσαν με μανία στο αμαρτωλό άνθρωπο. 

Άλλωστε γι’ αυτούς είναι εχθρός, γιατί κάνει κάτι «απαίσιο», τους θυμίζει όλα εκείνα που θα ήθελαν και αυτοί να ζήσουν και τα έχουν θάψει. Την πέτρα την πετάς πάντα στο καθρέπτη σου, ώστε να σπάσει και να μην σου θυμίζει εσένα.

Γι αυτό ο Χριστός ενώ καταδίκαζε την αμαρτία, τον αμαρτωλό τον αγκάλιαζε ως πληγωμένο και πάσχοντα. Προσπαθούσε να ακούσει την πιο βαθιά κραυγή του μέσα στην νύχτα της ζωής....

 π. ΛίΒυος 

Ο Θεός είναι η "ξεκούρασή" μας...

Έρχεται ο άλλος λαβωμένος από την ζωή, τις δοκιμασίες, τις αρρώστιες, τα πάθη, τα λάθη, και όλα τα ζόρια του βίου, και αντί να τον αναπαύσεις και ξεκουράσεις, τον γεμίζεις ενοχές. 

Του λες ότι ο Θεός είναι θυμωμένος, ότι δεν τον αγαπάει όπως πριν, και για ότι κακό και δύσκολο του συμβαίνει φταίει ότι είναι «αμαρτωλός». 

Δηλαδή πάνω στον ήδη βαρύ σταυρό του πας και του καρφώνεις ακόμη ένα καρφί. Κι αυτός αιμορραγεί περισσότερο. 

Μοιάζει με ένα παιδί που κάνει λάθος ή χτυπάει και κλαίει, πονάει και υποφέρει, και από πάνω πας εσύ και το δέρνεις. Τι καταφέρνεις; Απλά προσθέτεις πόνο στον πόνο του. 

Ποιος Θεός το θέλει αυτό; Ποιανού Θεού θέλημα λες να είναι; Σαφέστατα όχι εκείνου που μας αποκάλυψε ο Χριστός, ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ο άγιος Πορφύριος και τόσοι άλλοι. 

Αυτός ο Θεός αγαπά, συγχωρεί, κατανοεί, δεν σε εγκαταλείπει, δεν στέκεται απέναντι σου, δεν φεύγει στα δύσκολα και πολύ περισσότερο δεν χαίρεται με τις δυσκολίες και δοκιμασίες της ζωής σου. Είναι εκεί σιωπηλός και ενεργών πάντα με το δικό του τρόπο, μα ποτέ απέναντι με σηκωμένο το δάκτυλο. Τα «χέρια» του Θεού ποτέ δεν στιγματίζουν, ούτε χαστουκίζουν, μόνο αγκαλιάζουν και ζεσταίνουν στο ψύχος της ζωής.

Η ζωή είναι μικρή για να μη γίνεις αυτό που είσαι

Κάπου μέσα σου υπάρχουν όλα αυτά που σε περιμένουν να κατακτήσεις. Ή ίσως καλύτερα αυτά που σε έχουν κατακτήσει ήδη.

Μέσα σου βρίσκονται τα όνειρα και οι στόχοι σου, οι επιλογές και οι δρόμοι σου, η ταυτότητά σου, η ουσία, η αλήθεια σου.

Η ζωή είναι μικρή, για να μη γίνεις αυτό που είσαι και τα χρόνια πολλά για να τα σπαταλήσεις σε κάτι που δεν είσαι.
Έχεις το δικαίωμα να δοκιμάζεις και συνέχεια να ξεκινάς από την αρχή.

Αλλά βγάλε τη μουσική που έχεις μέσα σου. Αυτό είναι που θα υπάρχει πάντα στον αέρα, που θα μείνει στη γη και στις ανθρώπινες σχέσεις σου.

Το σύμπαν, αυτό το πετραδάκι του ηλιακού συστήματος, καρτερά το δικό σου πετραδάκι, που είναι κομμάτι αυτού του κόσμου.

Βγάλε τη μουσική που έχεις μέσα σου, ακολούθησε και εμπιστεύσου το μονοπάτι της ζωής.

Κάνε τον εσωτερικό σου κόσμο ποίηση, κατασκευή, σχέση, γυμναστική ή ό,τι σκέφτεσαι εσύ.
Τα όνειρα ανήκουν σε αυτούς που τα ακούνε να έρχονται.

Τα όνειρα ανήκουν σε αυτούς που τα φτιάχνουν στην πορεία.
Τα όνειρα ανήκουν σε αυτούς που ακολουθούν τη μουσική που υπάρχει στην καρδιά τους.                           Εναλλακτική    Δράση

Η αμαρτία να αρνείσαι την ζωή....

Ο Γάλλος ψυχαναλυτής Λακάν έλεγε, «υπάρχει μόνο μια αμαρτία, ένα δικαιολογημένο αίσθημα ενοχής: να υποχωρήσεις με την έννοια του να κάνεις πίσω όσον αφορά την επιθυμία σου». Αυτή όμως είναι μια εξίσου μεγάλη θεολογική αλήθεια. Δηλαδή ότι, η άρνηση να ζήσεις την ζωή που σου χάρισε ο Θεός, είναι αμαρτία. Ο Θεός μας "καλεί" και εμείς κρυβόμαστε από τα όνειρα, τις επιθυμίες και τα χαρίσματα μας. 

Ας θυμηθούμε την παραβολή των ταλάντων. Κρίνονται αυστηρά εκείνοι που αρνήθηκαν να ζήσουν την μοναδικότητα του πρόσωπο τους, την κλήση και τα χαρίσματα που τους έδωσε ο Θεός. Ο Χριστός μας ζητάει να ζήσουμε και όχι να κρυφτούμε, πίσω απο συμβάσεις, ιδεολογήματα και στερεότυπα, πίσω απο την αρρώστια και τα συμπτώματα της. Οτι δεν ζεί με αλήθεια αρρωσταίνει. 

Ο Χριστός ελέγχει το δέντρο της Συκής για την ακαρπία της, την απουσία δηλαδή "επιθυμίας", «που είναι ο καρπός σου; Σε έκανα δέντρο, σου έδωσα όλες τις δυνατότητες να δημιουργήσεις και εσύ δεν καρπίζεις…» Σε έκανα άνθρωπο σε έφερα από το μηδέν στην ύπαρξη και εσύ δεν ζείς απλά επιβιώνεις σέρνοντας το πτώμα σου που μυρίζει θάνατο. Το τραγικότερο, φτιάχνεις ψεύτικους παραδείσους για να μην δεις ποτέ την κόλαση σου. Μένεις στην κόλαση σου γιατί δεν τολμάς να κοιτάξεις τον παράδεισο που κρύβεις μέσα σου.          π.Λίβυος

Ο Θεός είναι αίσθηση χαράς...

Ο Θεός είναι μια βαθιά αίσθηση χαράς, αγάπης και ειρήνης. Δεν μπορεί να ερμηνευτεί, γιατί δεν είναι μια χαρά ενδοκοσμική, δεν είναι μια χαρά αντικειμένου. Η χαρά αυτή δεν ήλθε στην ζωή σου, γιατί πέτυχες, πλούτησες, κατέκτησες, κατάφερες, πήρες και αγόρασες ένα αντικείμενο που τόσο πολύ ήθελες. Άλλωστε κι αυτό σε λιγάκι όσο κι αν το πόθησες, δεν θα σε εκπλήσει πια. 

Η παρουσία του Θεού είναι μια βαθιά αίσθηση συγκίνησης και κατάνυξης, δίχως λόγια και προφανείς αιτίες. Απλά ήρθε. Απλά συνέβη. Απλά σε πλησίασε η αιωνιότητα σε συνθήκες θανάτου. 

Εισήλθε στην καρδιά σου, στην όλη ύπαρξη και ζωή σου, και σε πλημύρισε φως. Και ξέρεις το θαυμαστό είναι, ότι αυτό το φως του Θεού, δεν εισήλθε μέσα από τις επιτυχίες σου ή τα κατορθώματα σου, αλλά από τις ρωγμές σου. 

Ο τρόπος που αντιδρούμε στις αντιξοότητες καθορίζει σημαντικά τη ζωή μας

Ο τρόπος που αντιδρούμε στις αντιξοότητες μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την υγεία και τη ζωή μας. Ο ψυχολόγος Σαλβατόρε Μάντι και οι συνάδελφοί του στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο μελέτησαν περισσότερους από είκοσι πέντε χιλιάδες υπαλλήλους της Illinois Bell Telephone, όταν η εταιρεία συρρικνώθηκε κατά 50% μέσα σ’ έναν χρόνο, κάτι που θεωρήθηκε μια από τις μεγαλύτερες ανακατατάξεις στην εταιρική ιστορία.

«Τα δύο τρίτα του δείγματός μας κατέρρευσαν με διάφορους τρόπους. Κάποιοι έπαθαν έμφραγμα ή υπέφεραν από καταθλιπτική και αγχώδη διαταραχή. Άλλοι στράφηκαν στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά, πήραν διαζύγιο ή άρχισαν να φέρονται βίαια. Αντίθετα, το ένα τρίτο του δείγματός μας ήταν ανθεκτικό. Αυτοί οι υπάλληλοι επέζησαν και ευημέρησαν παρά τις στρεσογόνες αλλαγές. Αν αυτά τα άτομα έμεναν στην εταιρεία, ανέβαιναν στην κορυφή της ιεραρχίας. Αν έφευγαν, είτε ξεκινούσαν δικές τους επιχειρήσεις είτε προσλαμβάνονταν σε στρατηγικά σημαντικές θέσεις σε άλλες εταιρείες».

Αυτό που βρήκαν οι ερευνητές ήταν ότι εκείνοι που κατάφεραν να κάνουν τη μετάβαση με επιτυχία αντέδρασαν ως εξής: Πρώτον, αποφάσισαν να εμπλακούν στο πρόβλημα και να προσπαθήσουν να γίνουν μέρος της λύσης. Δεύτερον, πάλεψαν για να διατηρήσουν την αποφασιστικότητά τους, αντί να αποδεχτούν παθητικά την κατάσταση. Και τρίτον, αντιμετώπισαν την κρίση ως πρόκληση, προσπαθώντας να βρουν τρόπους να τη χρησιμοποιήσουν για να γίνουν και οι ίδιοι πιο δυνατοί, να ενισχύσουν την ανθεκτικότητά τους και να αναπτυχθούν.

Αυτο-αποδοχή:Όταν ο εσωτερικός και εξωτερικός μας κόσμος συμφιλιώνονται

Αν εξετάσεις με προσοχή τον εσωτερικό σου κόσμο, θα ανακαλύψεις ότι υπάρχουν πολλές προσωπικότητες που ανταγωνίζονται η μία την άλλη για τη χρήση του σώματός σου. Για παράδειγμα, η διαμάχη του καλού με το κακό προκαλεί την ανάδυση δύο προσωπικοτήτων, του αγίου και του αμαρτωλού. Η σύγκρουση αυτών των δύο δεν σταματά ποτέ⋅ ο ένας ελπίζει διαρκώς ότι θα είναι αρκετά καλός για να ικανοποιήσει το Θεό, και ο άλλος έχει διαρκώς “κακές” παρορμήσεις που δεν μπορούν με τίποτα να χαλιναγωγηθούν.

Ύστερα, υπάρχουν οι ρόλοι με τους οποίους ταυτίζεσαι: παιδί, γονιός, αδερφός, αδερφή, άντρας, γυναίκα. Και να μην ξεχάσουμε το επάγγελμά σου: γιατρός, δικηγόρος, ιερέας, παιδαγωγός κλπ. Καθένας από αυτούς τους ρόλους αξιώνει να πάρει την εξουσία μέσα σου, φωνάζοντας σε όλους τους άλλους, για να υπερισχύσει η δική του περιορισμένη οπτική γωνία. Και δεν αγγίξαμε καν την αίσθησή του για την εθνικότητα και τη θρησκευτική ταυτότητα – αυτά τα δύο προκαλούν από μόνα τους ατέλειωτους μπελάδες.

Η συνηθισμένη κατάσταση των προσωπικοτήτων μέσα μας είναι, λοιπόν, η διαμάχη. Αυτό που ονομάζουμε ευτυχία είναι η κατάσταση κατά την οποία ένα μεγάλο μέρος αυτής της διαμάχης έχει καταλαγιάσει.

Όταν ήσουν νεογέννητο, δεν διεξαγόταν αυτός ο πόλεμος μέσα σου, γιατί τα μωρά δεν βρίσκουν εσωτερικές συγκρούσεις σχετικά με τις επιθυμίες τους. Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν φωνές του καλού και φωνές του κακού, μέχρι το βρέφος να μεγαλώσει αρκετά και να μάθει αυτές τις έννοιες από τους γονείς του.

Άνθρωπε σταγόνα... Δεν είσαι μόνος σε τούτο τον ωκεανό

Άνθρωπε σταγόνα… δεν είσαι μόνος σε τούτο τον ωκεανό…
Έχει μια πλάνη τόση να στέκεσαι αγέρωχος στο κύμα, στον αφρό.

Τα χέρια σου να αγγίξουν τον έρωτα ζητούν
σαν αδάμας ασκάλιστος σκαρπέλο δε κρατούν…

Άνθρωπε ανήμπορε… στη μοίρα σε πετούν,
Φως που ποθείς σου έκλεψαν και σου έβαλαν σταυρό.

Μα εσύ θαρρείς και η πίστη σου δεν έβαλαν μυαλό
αντάρτες ξεσηκώθηκαν επάνω στο βουνό.

Άνθρωπε τ’ όνειρο σε γέλασε ή γέλασες μ’ αυτό
Κανείς δε γνώρισε ποτέ τ’ αγρίμι το θεριό.

Λεβάντα τώρα φύτρωσε στον κήπο των ευχών
και το θυμάρι ξόρκισε το φόβο των δειλών.

Άνθρωπε… Στύλωσε τα πόδια σου στο ύψος της καρδιάς.
και τη ζωή κατάματα πάντοτε να κοιτάς.

Χτύπα το χέρι σου γερά…. στα μάρμαρα τα κρύα
και άμε στην ανηφοριά και στη σωστή πορεία…

Συγγραφέας Τάσος Βακφάρης

Ο Τάσος Βακφάρης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Φλώρινα την άνοιξη του 1984. Εργάζεται ως αναπληρωτής σε σχολεία γενικής και ειδικής αγωγής με εξατομικευμένα προγράμματα υποστήριξης και φροντίδας παιδιών με ειδικές ανάγκες. Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα και δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη. Τον Ιούλιο του 2018 απέσπασε το τρίτο βραβείο στον έβδομο παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης που υλοποιήθηκε από τον πολιτιστικό-κοινωνικό φορέα "Αμφικτυονία Ελληνισμού" με θέμα, ο απανταχού ελληνισμός και οι διαχρονικές του αξίες.        Εναλλακτική   Δράση

Προσωπεία αποκρουστικά...

Για σκεφτείτε να μην είχαμε τίποτα να κρύψουμε πόσο ευτυχισμένοι θα είμαστε; Φοβόμαστε μήπως πληγώσουμε και πληγωθούμε, δεν λέμε αυτό που νιώθουμε και αισθανόμαστε, αποφεύγουμε τα οδυνηρά συναισθήματα, και έτσι αρρωσταίνουμε, αφού αναγκαζόμαστε να καταπίνουμε αμάσητα όλα εκείνα που μας ενοχλούν. 

Κυρίως όμως ο φόβος μας είναι μήπως οι άλλοι, ανακαλύψουν ποιοι είμαστε και όχι ποιοι φαινόμαστε πως είμαστε. Πανικός απέναντι στην αποκάλυψη της πραγματικότητας μας. 

Ακόμα κι όταν όλα μοιάζουν δύσκολα, υπάρχει τρόπος...

 H Ζωή έχει δίκιο παντού και πάντα…

"Αν αλλάξεις τη λύπη σου σε γλέντι τότε θα είσαι σε θέση να αλλάξεις το θάνατο σου σε καινούριο ξεκίνημα. Μάθε λοιπόν την τέχνη όσο είναι ακόμα καιρός."                                                             Osho

Πόσες φορές έχει συμβεί να βρισκόμαστε στο κέντρο των προβλημάτων, μια συναισθηματικής καταιγίδας και νιώθουμε ανήμποροι να διαχειριστούμε την κατάσταση. Μερικές φορές αναρωτιόμαστε γιατί να συμβεί αυτό σε μας και παραπονιόμαστε ολοένα και περισσότερο ότι η Ζωή είναι άδικη μαζί μας και ότι μας κατατρέχει. 

Αυτό συμβαίνει γιατί συνήθως βλέπουμε το δέντρο και όχι ολόκληρο το δάσος. Γιατί έχουμε περιορισμένη εικόνα γι΄αυτό που μας συμβαίνει κάθε φορά και η ματιά μας είναι τυφλωμένη από τα συναισθήματα. Γιατί δεν έχουμε τη δυνατότητα να κοιτάξουμε την κατάσταση συνολικά και να δούμε τις προοπτικές που μας ανοίγονται σε βάθος χρόνου...

Η Ύπαρξη γνωρίζει και φέρνει στη ζωή μας εκείνα τα "εμπόδια" που θα μας ωριμάσουν και θα μας κάνουν να δούμε τους άλλους, τον εαυτό μας, με άλλα μάτια.

Ακριβώς όπως ένα φυτό για να αναπτυχθεί, να ωριμάσει και να μοιράσει τους ανθούς και τους καρπούς του χρειάζεται τη γη, τον ήλιο, τον αέρα, τη βροχή… όλες τις καιρικές καταστάσεις… ακριβώς  έτσι και εμείς, χρειαζόμαστε όλες τις προκλήσεις της ζωής για να μεστώσουμε συναισθηματικά και να αναπτυχθούμε πνευματικά.

Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

Πρώτον: Να δεχθεί ενέργεια, να φωτιστεί.

Δεύτερον: Να εκδηλώσει τις αρετές του.

Τρίτον: Να αναληφθεί ο ίδιος.

Δηλαδή να δώσει ως πνευματικός Γανυμήδης, στο ίδιο το διάστημα τα φώτα τα οποία προσέλαβε τα οποία επαύξησε. Τις αρετές του.
Ποια ποιότητα εκδηλώνουμε στον βίο μας. Αυτό μετράει. Ποιο ποιοτικό φως.
Αν είμαστε συνδημιουργοί του παντός. Αν μετέχουμε τουλάχιστον στο θείο ιεραρχικό σχέδιο των πνευματικών ηγητόρων του πλανήτη μας.

8 πράγματα που χρειάζεται να αφήσουμε πίσω μας για μια καλύτερη ζωή

Είναι τόσο εύκολο να αναγνωρίσουμε τι χρειάζεται να κάνουμε για να αλλάξουμε τη ζωή μας. Είναι όμως τόσο δύσκολο να αποδεχτούμε ότι χρειάζεται να αφήσουμε κάτι πίσω μας, ώστε να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να εξελιχθεί και να προοδεύσει.

Είναι υποχρέωσή μας να επιλέξουμε προσεκτικά σε τι θέλουμε να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας. Οι περισσότεροι άνθρωποι εξωτερικεύουν το κέντρο ελέγχου τους, φοβούμενοι ότι οι συνθήκες ή οι πράξεις των άλλων ανθρώπων θα ορίσουν τη ζωή τους ενώ στην πραγματικότητα, αυτό εξαρτάται από την ποιότητα του χαρακτήρα τους. Όχι το τι συμβαίνει, αλλά πως ανταποκρινόμαστε σε αυτό που συμβαίνει. Όχι τι είναι, αλλά τι φτιάχνουμε με αυτό.

Αν θέλουμε να αλλάξουμε τη ζωή μας – να γίνουμε ο άνθρωπος που ξέρουμε ότι θέλουμε και μπορούμε – δεν χρειάζεται να τελειοποιήσουμε κάτι. Χρειάζεται να επιλέξουμε. Να επιλέξουμε τι θα αφήσουμε πίσω μας.

Να είμαστε πρόθυμοι να χάσουμε…