"Η αναγέννηση", Ερμής ο Τρισμέγιστος....

"Η αναγέννηση", Ερμής ο Τρισμέγιστος....

Σας παραθέτω μία μικρή  συρραφή  από διδασκαλίες κειμένων  που είναι γνωστά,  ως κείμενα του" Ερμή του Τρισμέγιστου". Η συρραφή  σε μορφή διαλόγου,  είναι δικής μου σύνθεσης,  και συνιστάται στον αναγνώστη να μελετήσει τα κείμενα στο σύνολο τους,  ώστε να γνωρίσει τις φιλοσοφικές και μυσταγωγικές αλήθειες που αυτά εμπεριέχουν...

Γεύσεις ζωής

Γεύσεις ζωής

‘Η ζωή είναι μια ανηφόρα
Αλλά η θέα της είναι πανέμορφη…’
Αλκυόνη Παπαδάκη

Της Αγγελικής Μπολουδάκη

• Η ζωή μας είναι ένα πολύτιμο δώρο και χρειάζεται να νιώθουμε ευγνωμοσύνη για κάθε εμπειρία ζωής που βιώνουμε, γιατί, αν την αξιοποιήσουμε θετικά, μας οδηγεί σε βαθύτερη γνώση του εαυτού μας.
• Η αποδοχή του εαυτού μας, χωρίς να ζητάμε την επιβεβαίωση από τους άλλους για τις πράξεις μας και τα συναισθήματά μας, είναι το υπέρτατο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας.
• Αν συμβαδίζουμε με τις επιθυμίες μας, χωρίς να μας επηρεάζουν οι προσδοκίες των άλλων για μας, είναι πιο εύκολο να αγαπήσουμε την αλήθεια μας.

Η Εμπειρία Της Ησυχίας - Κανόνες Σιγής

Η Εμπειρία Της Ησυχίας - Κανόνες Σιγής

Η εμπειρία της ησυχίας

Σ'ένα μοναχικό ερημίτη έφτασαν μια μέρα κάποιοι επισκέπτες. Τον ρώτησαν:

Τι νόημα έχει η ζωή σου στην ησυχία; Ο μοναχός εκείνη τη στιγμή μόλις έβγαζε νερό από ένα βαθύ πηγάδι. Είπε: Κοιτάξτε στο πηγάδι! Τι βλέπετε; Εκείνοι κοίταξαν: Τίποτα.

Μετά από λίγο ο μοναχός τούς είπε ξανά: Κοιτάξτε στο πηγάδι! Τι βλέπετε;

Εκείνοι κοίταξαν πάλι κάτω. Ναι, τώρα βλέπουμε τα πρόσωπά μας.

Και ο μοναχός απάντησε: Βλέπετε πριν, όταν έβγαλα νερό, το νερό ήταν ταραγμένο. Τώρα είναι ήρεμο. Αυτή είναι η εμπειρία της ησυχίας.

Βλέπεις τον εαυτό σου!

Μα τι χαζός που είναι τελικά ο άνθρωπος να παγιδεύεται στους ίδιους του τους εφιάλτες μεγαλώνοντας, ενώ σαν παιδί μπορούσε να χτίσει τα πιο αξιοθαύμαστα όνειρα... ''

Μα τι χαζός που είναι τελικά ο άνθρωπος να παγιδεύεται στους ίδιους του τους εφιάλτες μεγαλώνοντας, ενώ σαν παιδί μπορούσε να χτίσει τα πιο αξιοθαύμαστα όνειρα... ''

'' Ο κύριος λόγος που οι άνθρωποι έχουν αποξενωθεί μεταξύ τους, είναι επειδή φοβούνται να γνωρίσουν και να πειθαρχήσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. 
Επιτρέπουν στις σκοτεινές υποσυνείδητες επιθυμίες τους να κυβερνούν παρασκηνιακά τη ζωή τους. 
Αφήνονται έρμαια κατώτερων ζωωδών δυνάμεων που διαφθείρουν την ανθρώπινη φύση και εμπνέουν ακόμα περισσότερο την αντίστοιχη ξεπεσμένη πλευρά της.
 Επιτρέπουν σε δυνάμεις, που υποβιβάζουν το όραμα της καρδιάς και αποχαλινώνουν τη χυδαία φαντασία, να κατευθύνουν συνείδηση και πνεύμα παγιδεύοντας τον εαυτό τους σε έναν κλοιό ψευδαισθήσεων που ονομάζουν αλήθεια. 

Ναρκισσισμός ή εξιδανίκευση;

Ναρκισσισμός ή εξιδανίκευση;

Κάποιος δυσκολεύεται να ερωτευτεί ακριβώς επειδή δυσκολεύεται να εξιδανικεύσει.

Από τη Μάρω Μπέλλου, Ψυχολόγο – Ψυχοθεραπεύτρια, Msc στην Ιατρική Ψυχολογία

Ο μύθος του Νάρκισσου περιγράφει την τραγική ιστορία ενός όμορφου νέου που ερωτεύεται το είδωλό του. Η ομορφιά του είναι τόσο εκθαμβωτική που συναντά τόσο τον θαυμασμό, όσο και την περιφρόνηση. Όσες νέες τον ερωτεύτηκαν παράφορα δεν γεύτηκαν παρά μόνο την απογοήτευση, καθώς ο Νάρκισσος έδειχνε πάντα αδιαφορία ώστε να ανταποκριθεί στο ερωτικό τους κάλεσμα. Σε μία προσπάθεια να πάρουν το αίμα τους πίσω ζήτησαν από τη Νέμεση, την θεότητα που προσωποποιούσε την θεία δίκη, να ερωτευτεί όμοια και εκείνος, αλλά να μην κατακτήσει ποτέ το αντικείμενο του πόθου του. Η έκκλησή τους αυτή πραγματοποιείται όταν μία μέρα ο νέος γονατίζει πάνω από μία λίμνη με σκοπό να ξεδιψάσει κατά την διάρκεια ενός κυνηγιού. Καθώς όμως το κάνει αυτό κυριεύεται από μία άλλη δίψα. Ο Νάρκισσος εκστασιάζεται από την ομορφιά του που αντανακλάται στην επιφάνεια της λίμνης. Ερωτεύεται την ίδια του την εικόνα σε τέτοιο βαθμό που υποκύπτει στον πειρασμό να χαϊδέψει το είδωλό του, πέφτει στο νερό και πνίγεται. Ο έρωτάς του δεν είναι παρά μία οφθαλμαπάτη. Ενδίδει στη ζάλη ενός έρωτα που αναδύεται από έναν κατοπτρισμό.

Πως λοιπόν να αποδεχτεί ένας άνθρωπος, ότι το σάρκινο σώμα του που έχει ερωτευτεί, είναι ο ίδιος ο πνευματικός θάνατος της ψυχής του.

Πως λοιπόν να αποδεχτεί ένας άνθρωπος, ότι το σάρκινο σώμα του που έχει ερωτευτεί, είναι ο ίδιος ο πνευματικός θάνατος της ψυχής του.

Ο άνθρωπος..τι είναι ο άνθρωπος;

Είναι ένα μη νοήμων ον, που έχει πολλές ανάγκες, ανάγκες για τα πάντα γύρω του, είτε όταν είναι πλούσιος και έχει όλα τα υλικά αγαθά, είτε όταν είναι φτωχός και τρώγεται με τα πίτουρα.

Όταν πάλι αρρωσταίνει ξεχνά όλες του τις ανάγκες και θέλει απλά να είναι καλά στην υγεία του, και όταν γίνεται καλά πάλι αρχίζει και επιθυμεί τα πάντα λόγω της ασυγκράτητης επιθυμίας του να του ανήκουν όλα γύρω του.

Επιθυμεί όλα όσα δεν μπορεί να αποκτήσει, η απλά όσα δεν μπορεί να έχει, και όταν τα αποκτήσει θα επιθυμήσει άλλα καινούρια, η ακόμη περισσότερα, πράγμα που κάνει τον άνθρωπο να φαίνεται πως είναι ένα θνητό πλάσμα εξαρτώμενο συνεχώς από τις επιθυμίες και τις ανάγκες του.

Διαχείριση συναισθημάτων

Διαχείριση συναισθημάτων

Πώς «διαχειρίζομαι» τα συναισθήματά μου; Είναι μια πολύ συνηθισμένη απορία μα και αντίληψη ζωής η «διαχείριση συναισθημάτων», παράγωγο της Ψυχολογίας και τις Ιατρικής κυρίως.

Όλοι περνάμε από αυτό το στάδιο της «διαχείρισης», προσπαθώντας να ελέγξουμε ουσιαστικά ή να μετατρέψουμε τα αρνητικά συναισθήματά μας σε θετικά. Αυτός είναι ο σκοπός της όλης προσπάθειας και όλων των μεθόδων που αναπτύσσονται, προς αυτόν τον σκοπό. Στόχος, η εσωτερική γαλήνη και αταραξία.

Μερικά χρήσιμα πράγματα να θυμάσαι, να μελετάς και να διερευνάς

Μερικά χρήσιμα πράγματα να θυμάσαι, να μελετάς και να διερευνάς

 
 
Το όμοιο έλκει το όμοιο.

Εσύ δημιουργείς την πραγματικότητα σου.
(το εγώ: ο προγραμματισμός και οι περιοριστικές πεποιθήσεις ή ο εαυτός: η δημιουργική φαντασία, η διαίσθηση, η απουσία ελέγχου, η αποδοχή της ροής της ζωής)

Ο εξωτερικός κόσμος είναι προβολή του εσωτερικού κόσμου. Είναι μια μεταβαλλόμενη πραγματικότητα.

Ο φόβος κρύβει την αγάπη. Η ενοχή την εμποδίζει.

Ο φόβος είναι ψευδαίσθηση που παρουσιάζεται ως αλήθεια ενόσω το πιστεύεις.

Η αγάπη είναι η αλήθεια που υπερβαίνει την αντίληψη των 5 αισθήσεων και τον προγραμματισμό του εγώ.

Η ιεράρχηση των αναγκών του ανθρώπου: Η ανάγκη της αλλαγής

Της Ελένης Αϋφαντή – Life Coach
Όπως έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν, ο άνθρωπος χρειάζεται να ικανοποιεί τις ανάγκες του. Μόλις ο άνθρωπος αισθανθεί ασφαλής, όπως είπαμε και στο προηγούμενο άρθρο, τότε αυτόματα, δημιουργείται η ανάγκη να κινηθεί, να δράσει, να μάθει, να γνωρίσει, να παίξει, να χαρεί, να ερωτευτεί, να απολαύσει.
Μέσα από αυτή την αέναη κίνηση, αλλάζει, εξελίσσεται, ΖΕΙ. Η ζωή είναι ροή, εναλλαγή καταστάσεων και συναισθημάτων. Η ανάγκη για αλλαγή είναι μοχλός εξέλιξης, είναι αυτή που δημιουργεί περιέργεια για μάθηση, για γνώση, μας κάνει να θέλουμε να μπούμε στο παιχνίδι της ζωής, να ρισκάρουμε, μας δίνει λόγους για να ζήσουμε. Αλλαγή είναι η διαδικασία, είναι η χαρά, δεν περιμένει απαραίτητα το αποτέλεσμα, δεν αντιλαμβάνεται το αποτέλεσμα όπως η ασφάλεια. Η ενέργειά του εσωτερικού μας γονέα, είναι η ασφάλεια, είναι το παρελθόν. Η ενέργεια του εσώτερου παιδιού μας είναι η αλλαγή, το παιχνίδι, η χαρά, η δημιουργία.

Ο φαύλος κύκλος της χαμηλής αυτοεκτίμησης

Ο φαύλος κύκλος της χαμηλής αυτοεκτίμησης

Αυτοεκτίμηση είναι οι σκέψεις, η στάση, οι αντιλήψεις, οι προσδοκίες και τα συναισθήματα που έχω για τον εαυτό μου, γι΄ αυτό που είμαι, γι΄ αυτά που μπορώ να κάνω, για το πώς νομίζω ότι με βλέπουν οι άλλοι.

Μπορεί να νιώθουμε ικανοποίηση από τις επαγγελματικές μας επιδόσεις, ωστόσο να μας διακατέχουν βαθιές συναισθηματικές ελλείψεις στον τρόπο με τον οποίο συνδεόμαστε με το άλλο φύλο. Μάλιστα, μια τέτοια συναισθηματική έλλειψη μπορεί να μας κάνει να υπερλειτουργούμε στον επαγγελματικό τομέα, προκειμένου να αντλήσουμε την αυτοεκτίμηση που μας λείπει από τις διαπροσωπικές μας δεξιότητες.

Η αυτοεκτίμηση καθοδηγεί τη συμπεριφορά μας σχεδόν με έναν τυφλό τρόπο. Ο άνθρωπος με υψηλή αυτοεκτίμηση συνήθως έχει θετική στάση απέναντι στη ζωή, αποδέχεται τον εαυτό του, παίρνει αποφάσεις με την απαραίτητη σιγουριά, η εικόνα του για τον εαυτό του και τα πιστεύω του δεν πλάθονται από τρίτους, θέτει ψηλούς στόχους και βλέπει τον εαυτό του ώς καθοδηγητή στη θετική έκβαση των πραγμάτων που αναμένει να έχει στη ζωή του.

Η αυτογνωσία ασπίδα για το άγχος

Η αυτογνωσία ασπίδα για το άγχος

Αρθρογράφος: Καναβιτσάς Ευάγγελος

1707

Σήμερα ο άνθρωπος γνωρίζει πολύ λίγα πράγματα για τον εαυτό του σε σχέση με παλιότερες εποχές. Οι μεγάλες οικονομικές κοινωνικές και ιδεολογικές αλλαγές, που συντελέστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες στην κοινωνία μας, σε συνδυασμό με το γεγονός πως τρόποι δράσεις, που μέχρι πρότινος θεωρούνταν  θεμιτοί κι αποτελεσματικοί, χάνουν την αποτελεσματικότητά τους κι αντικαθιστούνται από νέους τρόπους δράσης, που κι αυτοί σύντομα ξεφτίζουν, έχει άμεση επίπτωση στην γνώση των ανθρώπων για τον εαυτό τους: 

8 θεμελιώδη φιλοσοφικά ερωτήματα που δε θα λύσουμε ποτέ

Η φιλοσοφία πηγαίνει εκεί όπου η επιστήμη δεν μπορεί να πάει ή δεν θα πάει ποτέ. Οι φιλόσοφοι μπορούν να εικάζουν για τα πάντα, από τη μεταφυσική μέχρι την ηθική, το οποίο σημαίνει ότι μπορούν να δώσουν απαντήσεις σε κάποια βασικά ερωτήματα περί της ύπαρξης. Ποια είναι τα κακά νέα; Ότι τέτοιου είδους ερωτήσεις παραμένουν για πάντα πέρα από τα όρια της κατανόησής μας.
Παρακάτω αναφέρονται τα 8 μυστήρια της φιλοσοφίας που μάλλον δε θα επιλύσουμε ποτέ.
1. Γιατί υπάρχει κάτι αντί για το τίποτα;
Η παρουσία μας στο σύμπαν είναι κάτι το πολύ περίεργο για να περιγραφεί με λέξεις. Η πεζότητα της καθημερινής μας ζωής μας κάνει να θεωρούμε δεδομένη την ύπαρξή μας. Κατά καιρούς όμως ξεφεύγουμε από αυτόν τον καθησυχασμό και εισχωρούμε σε μια βαθιά κατάσταση υπαρξιακής συνειδητότητας και διερωτόμαστε: Γιατί υπάρχουν όλα αυτά τα πράγματα στο σύμπαν και γιατί διέπεται από εξαιρετικά ακριβείς νόμους; Και γιατί πρέπει να υπάρχει κάτι; Κατοικούμε σε ένα σύμπαν όπου υπάρχουν σπειροειδείς γαλαξίες και το βόρειο σέλας.
Όπως σημειώνει και ο Sean Carroll, «η μοντέρνα φυσική δεν εξηγεί γιατί έχουμε αυτούς τους νόμους και όχι κάποιους άλλους, αν και οι φυσικοί μιλάνε κατ’αυτόν τον τρόπο, ένα λάθος που θα μπορούσε να αποφευχθεί εάν λαμβάνανε σοβαρά υπόψη τους τους φιλοσόφους». Σε ότι αφορά τους φιλόσοφους, η καλύτερη εξήγηση που δίνουν είναι αυτή της ανθωποκεντρικής σκοπιάς, δηλαδή ότι το σύμπαν υπάρχει κατ’αυτό τον τρόπο λόγω της παρουσίας μας ως παρατηρητές μέσα σε αυτό, μια πεποίθηση η οποία ενέχει μια έναν ταυτολογικό φαύλο κύκλο μέσα της.

Σημασία έχει ποια χέρια θα σ’ αγκαλιάσουν και θα κάνουν το δέρμα σου να δακρύσει

Σημασία έχει ποια χέρια θα σ’ αγκαλιάσουν και θα κάνουν το δέρμα σου να δακρύσει

Ξέρεις τι είναι ο έρωτας;
Το άγριο μπλε της θάλασσας.
Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας.
Το φλύαρο πράσινο του λιβαδιού.
Το μεθυσμένο πορτοκαλί του χειμωνιάτικου ήλιου.

Μόλις σταμάτησε η βροχή… Οι σταγόνες χορεύουν ακόμη στα σύρματα. Ένα δάκρυ κυλάει αργά αργά στο φύλλο του κάκτου. Το ξέρω πια. Ποτέ δεν έπαψα να σ’ αγαπώ.