«ΑγαπάΜε Αλλήλους»
Κάτι.. κάτι θεριεύει και γιγαντώνεται στο λογισμό μου κάθε χρονιά την Μεγάλη Βδομάδα.
Μπρός στην αναφορά, στην ανάμνηση των Θείων Παθών αυτό που συμβαίνει είναι να γίνεται Μεγάλη η συναισθηματική φόρτισή μου. Σκέφτομαι και νιώθω ότι ο άνθρωπος βιώνει Ανάσταση ψυχής μόνον με Πίστη, Γαλήνη, Αγάπη και Ευγνωμοσύνη κόντρα στα συστήματα κοινωνικών πεποιθήσεων που του δημιούργησαν πάθη προκαλώντας τον εγκλωβισμό της προσωπικότητάς του και τη διαρκή βάσανο στη ζωή του.
Θυμάμαι πάντα έναν πνευματικό δάσκαλο, ο οποίος καθώς θεολογούσε, έλεγε:
Η θεϊκή υπόσταση του Ιησού Χριστού, πέραν των άλλων, καταδείχθηκε σε δυο ουσιαστικές στιγμές της αφόρητης δοκιμασίας Του.
– Η πρώτη είναι στον κήπο της Γεσθημανή. Ενώ θέλει ως Άνθρωπος να αποφύγει το δυσβάσταχτο «ποτήρι» που του μέλλει να «πιεί», ως Θεός – γιατί μόνον Θεός μπορεί να πεί κάτι τέτοιο – αποδέχεται το θέλημα του Πατρός Του: «όχι όπως θέλω εγώ, αλλά όπως θέλεις Εσύ». Όχι σύμφωνα με την ανθρώπινη φοβία αλλά σύμφωνα με την θεόπνευστη ανθρώπινη σωτηρία. Ο Χριστός στη Γεσθημανή, κατατροπώνει την πνευματική του απειλή, νικά τον εσωτερικό Φόβο, μπροστά στην εξωτερική απειλή που επίκειται. Νικά και τον Εγωισμό καθώς αποδέχεται όχι ό,τι είναι αρεστό ή βολικό στον ίδιο αλλά ό,τι είναι το καλύτερο και το ωφελιμότερο για τον ίδιο, για όλη την ανθρωπότητα.
