"Στο πρόσωπο του Χριστού κέρδισε η ζωή τον θάνατο..."

 

"Στο πρόσωπο του Χριστού κέρδισε η ζωή τον θάνατο..."

 

 

Αύριο είναι η πρώτη Κυριακή των Νηστείων, Κυριακή της Ορθοδοξίας. Και πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν αυτή την ημέρα, ως ημέρα θριάμβου για την Εκκλησία. Δεν νομίζω ότι αμφιβάλει κανείς γι αυτό. Όμως αυτός ο θρίαμβος της εκκλησίας, επί των εικονοκλαστών δεν πρέπει να θεωρηθεί ως μια επίδειξη δυνάμεως και ισχύς απέναντι σε μια αντίπαλη ομάδα ή ιδέα. Για την εκκλησία η αλήθεια δεν είναι απλά μια ιδέα αλλά ένα πρόσωπο και η σχέση με αυτό. Στο πρόσωπο του Χριστού νικάει η ζωή τον θάνατο, και ο άνθρωπος γίνεται αθάνατος. 

Εάν η εκκλησία έχει μια ορθή δόξα, μια σωστική και υγιή αλήθεια, αυτή πρέπει να αποτυπώνεται όχι σε χαρτιά και διακηρύξεις, αλλά στην εμπειρία και το βίωμα της ζωής των μελών της. Εάν έχουμε την αλήθεια πρέπει να είμαστε αληθινοί, εάν έχουμε το φως να είμαστε φωτεινοί κι εάν ο Χριστός είναι ο υιός του Θεού που αναστήθηκε εκ νεκρών δεν μπορεί πάρα να ζούμε δοξολογικά και χαρούμενα. 

Η ορθοδοξία δεν είναι μια ιδεολογία που χρειάζεται να υποστηρίξουμε αλλά μια αλήθεια που καλούμαστε να ζήσουμε. Διότι συχνά μέσα στην εκκλησία άλλα λέμε και αλλιώς ζούμε. Ο τρόπος που ζούμε φανερώνει την αλήθεια αυτών που πιστεύουμε. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος με τον οποίο οι Χριστιανοί δίνουν μαρτυρία και ομολογία Χριστού, παρά μονάχα αυτή η ίδια η ζωή τους. Δεν μπορείς να λες ότι πιστεύεις στην πρόνοια του Θεού και συγχρόνως να έχεις υψηλές καταθέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς. Ούτε ότι είσαι μέλος του σώματος της εκκλησίας, χωρίς να γνωρίζεις καν τα ονόματα των ανθρώπων με τους οποίους εκκλησιάζεσαι την Κυριακή στον ίδιο ναό. 

Κάποτε στην παραλία μιας μικρής πόλης, βρέθηκε πνιγμένο το πτώμα ενός νεαρού ανδρός . Στο παλτό που φορούσε υπήρχε ένα φυλλάδιο από το Κυριακάτικο κήρυγμα. Πριν πάει να αυτοκτονήσει είχε περάσει από το ναό, αλλά κανείς δεν γνώριζε το δράμα και την μοναξιά του, ούτε καν το κήρυγμα που διάβασε δεν μπόρεσε να ανάψει μέσα του την σπίθα για να κρατηθεί στην ζωή. 

«Συχνά με νοήματα και λόγια αναφερόμαστε στον πραγματικό Χριστό, αλλά τα βιώματα μας αναφέρονται σε έναν άλλο Χριστό. Μπορεί να περιγράφουμε με λόγια το Θεό ως φιλόστοργο πατέρα που «εκένωσε ευατόν» και έγινε άνθρωπος για μας τα παιδιά Του, αλλά ταυτόχρονα να βασανιζόμαστε από συναισθήματα ενοχής για τις αμαρτίες μας και από φόβο της τιμωρίας που θα μας επιβάλει σκληρά και ανελέητα. Μπορεί να μιλάμε με τα λόγια ότι μόνο η χάρη του Θεού μας σώζει και ταυτόχρονα συναισθηματικά να βασιζόμαστε αυτοδκαιωτικά στα καλά μας έργα…»

Οπότε δεν φτάνει μονάχα να πιστεύουμε ορθά αλλά το κυριότερο να ζούμε χριστιανικά και αληθινά. Με τα λάθη και τις αστοχίες μας, τις αμαρτίες και τα πάθη μας, αλλά πάντα μέσα στην προσπάθεια και τον αγώνα, τον έρωτα και τον πόθο να συναντήσουμε τον ζωντανό Αναστημένο Χριστό. Τον Χριστό που δεν είναι ιδέα αλλά η ίδια η ζωή στην πληρότητα της.

 

 

 π. ΛίΒυος