Λένε ότι …… J. Bucai

Λένε ότι …… J. Bucai

Ζούσε κάποτε ένας δερβίσης πολύ σοφός.
Γύριζε από χωριό σε χωριό, ζητώντας  ελεημοσύνη 

και μοιράζοντας γνώσεις και συμβουλές στις πλατείες 

και τις αγορές.
Μια μέρα, καθώς ζητιάνευε στην αγορά, 

τον πλησιάζει ένας άνθρωπος και του λέει:

  -  Χθες  βράδυ ήμουν με ένα μάγο πολύ ξακουστό και με συμβούλεψε να έρθω σήμερα εδώ στην πλατεία.
Είπε ότι θα συναντήσω έναν κουρελή ζητιάνο και ότι,
ο ζητιάνος αυτός, παρόλη την φτωχική του εμφάνιση,
θα μου δώσει έναν θησαυρό που θα αλλάξει τη ζωή μου για πάντα.
Έτσι μόλις σε είδα, κατάλαβα ότι είσαι εσύ αυτός που ψάχνω, γιατί δε νομίζω να υπάρχει άλλος σε χειρότερη κατάσταση από σένα …..
Δώσε μου λοιπόν τον θησαυρό μου!

Ο δερβίσης τον κοίταξε σιωπηλός. Μετά έβαλε το χέρι του σε μια τσάντα από φθαρμένο δέρμα που είχε κρεμασμένη στον ώμο του..

-      Αυτό πρέπει να είναι, του λέει. Και του δίνει
ένα τεράστιο διαμάντι.

Ο άλλος μένει κατάπληκτος.

Όσσο, «τα θαύματα»…

Όσσο, «τα θαύματα»…

Σκίτσο: Τζούλια Ντούση

Πόσο μπορούν να ζήσουν τα λουλούδια χωρίς ρίζες; Οι ρίζες είναι άσχημες-γι’ αυτό παραμένουν κρυμμένες μέσα στο έδαφος-αυτές, όμως, είναι η πηγή και ο χυμός της ζωής. Τα όμορφα λουλούδια δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τις άσχημες ρίζες τους. Εκείνες οι ρίζες, τρέφουν συνεχώς και δίνουν ζωή στα λουλούδια. Κι αυτό το θαύμα συμβαίνει παντού, αλλά είμαστε τόσο τυφλοί, που δεν το βλέπουμε.

Όταν κοιτάζεις ένα τριαντάφυλλο, δεν βλέπεις ότι στο τριαντάφυλλο είναι κρυμμένη ολόκληρη η φιλοσοφία της ζωής. Τα φύλλα δεν είναι κόκκινα ούτε τα αγκάθια ούτε οι ρίζες, γιατί τα φύλλα αναπνέουν συνεχώς, διαφορετικά το τριαντάφυλλο θα πέθαινε.

Λίγα χρόνια πριν το έτος της αγάπης

Λίγα χρόνια πριν το έτος της αγάπης

γράφει ο Γεώργιος Νικηταΐδης Λίγα χρόνια πριν από το έτος αγάπης.
Άντεξε αδελφέ μου, αυτή την δύσκολη ώρα. Αυτή την κρίσιμη στιγμή ανάμεσα στους αιώνες, μην ξεχάσεις τον εαυτό σου. Μην σταματήσεις να τον αγαπάς λεπτό. Αξίζεις κι ας μην έχεις αυτή την στιγμή τα απαραίτητα χρήματα για να ζεις αξιοπρεπώς. Η αξιοπρέπεια σου είναι κάτι πιο βαθύ. Είναι κάτι περισσότερο ουσιαστικό. Η αξία σου δεν είναι θέμα διακανονισμού. Την αξία σου την ορίζεις εσύ και μόνον εσύ. Κι αν από συνήθεια την έχεις ορίσει με χρέη, θυμήσου πως υπήρχες πριν από αυτά, υπάρχεις ακόμα και με αυτά και πως θα υπάρχεις και μετά από αυτά. Η Ζωή συνεχίζεται.
Η Ζωή θα συνεχιστεί και μετά που θα τελειώσουν τα ψέματα.
Η Ζωή δεν ορίζεται με τα χρέη, τις ισοτιμίες και τους διακανονισμούς.
Η Ζωή δεν αποτυγχάνει, τα συστήματα των ανθρώπων αποτυγχάνουν.
Τα συστήματα αποτυγχάνουν, όχι εσύ.
Θυμήσου και μην χάνεις τον Εαυτό σου.
Πολύ περισσότερο θυμήσου ότι δεν φταις, όσα λάθη κι αν νομίζεις ή σου είπαν ότι έκανες.

Διακόσια χρόνια σχεδόν, δοκιμάζεται η ανθρωπότητα, με οικονομικά αδιέξοδα. Σε λίγο θα είναι ολοφάνερο, ότι πολλοί άνθρωποι θα επιλέγουν σταθερά και μόνιμα την ανθρωπιά, την αλήθεια και πάνω από όλα την αγάπη.

Η ικανότητα να «φεύγεις» είναι το πιο δυνατό σου εργαλείο

Σε κάθε είδους διαπραγμάτευση, η ικανότητά σου να «φεύγεις» είναι το πιο δυνατό σου εργαλείο.
Εκείνοι που μπορούν να «φύγουν» από μία διαπραγμάτευση -μεταφορικά να φύγουν, όχι να σηκωθούν και να γυρίσουν την πλάτη στον άλλο- είναι σε πιο ισχυρή θέση. Εκείνοι που είναι πεπεισμένοι ότι είναι ανάγκη να συνεχίσουν να «παζαρεύουν» είναι σε πιο αδύναμη θέση. Αυτό είναι αλήθεια για περιπτώσεις όπως όταν αγοράζουμε ένα αυτοκίνητο ή ένα σπίτι, όταν χαζεύουμε στη λαϊκή αγορά ή όταν προσπαθούμε να διεκδικήσουμε μία αύξηση.
Αυτό είναι επίσης αλήθεια και για όλα τα άλλα πράγματα στη ζωή. Να ξέρεις ότι δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα από το οποίο δεν μπορείς να φύγεις. Αν είσαι πεπεισμένος ότι χρειάζεσαι ένα ωραίο σπίτι με μία εντοιχισμένη μεγάλη ντουλάπα, ξύλινα πατώματα και τεράστια κουζίνα, να ξέρεις ότι είσαι σε αδύναμη θέση. Θα ξοδέψεις πολύτιμες ώρες από τη ζωή σου και ένα μεγάλο κεφάλαια από τις αποταμιεύσεις σου προκειμένου να το αποκτήσεις. Κάποιος άλλος που ξέρει ότι αυτά τα πράγματα δεν είναι απολύτως αναγκαία για τη ζωή του, μπορεί να «φύγει» από αυτό, χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψει τόσα χρήματα, τόσο κόπο και τόσο χρόνο σε αυτού του είδους το σπίτι.
Αν είσαι πεπεισμένος ότι χρειάζεσαι έναν καφέ Starbucks grande latte κάθε μέρα ή ένα iPhone ή ένα iPad ή ένα SUV ή Mini Couper ή BMW… είσαι σε αδύναμη θέση, επειδή δεν μπορείς να παραιτηθείς από αυτές τις επιθυμίες σου. Κάποιος άλλος μπορεί να έχει καταλάβει ότι αυτά δεν είναι απαραίτητα συστατικά για την ευτυχία, και μπορεί να «φύγει».

Ήρθαμε να φέρουμε την Γιορτή στον κόσμο, Αγαπημένε!

Ήρθαμε να φέρουμε την Γιορτή στον κόσμο, Αγαπημένε!

Είπαμε εδώ και χρόνια τα φοβερά, Αγαπημένε! Τώρα μόνο γελάμε! Εξάλλου η αλήθεια που δεν γίνεται αντιληπτή στους άλλους απλώς γίνεται απειλή! Γι’ αυτό και την αντιστρέφουν! Το γέλιο όλα τα καθαρίζει! 

*

Πρέπει να είσαι πολύ ισχυρός για να είσαι απαλός!

Δεν κρίνεις αυτό που σου χαρίζεται! Τιμάς και εμπιστεύεσαι εκείνον που σου το χαρίζει!

Βυθίσου μέσα σε κάτι μεγαλύτερο!

*

Όταν ο ναός σου δεν είναι η αγάπη, τότε τι είναι;

Τα παιδιά εκεί που τσακώνονται φιλιώνουν! Μας δείχνουν έτσι πως η ευτυχία είναι πιο σημαντική από τον εγωισμό!

Κανείς δεν θέλει να τον διδάσκουν! Μόνον οι απεσταλμένες ψυχές τιμούν την αλήθεια όπου την συναντούν! 

Οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους μας θέλουν δουλειά για να ανθίσουν….

Οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους μας θέλουν δουλειά για να ανθίσουν….

Τείνουμε στις διαπροσωπικές μας σχέσεις να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν, θα πρέπει να καταλαβαίνουν τις ανάγκες μας χωρίς εμείς να τους τις επικοινωνούμε. Η πιο συνηθισμένη παγίδα στην οποία πέφτουμε είναι το ότι σκεφτόμαστε κάπως έτσι: “Μα αφού το βλέπει, σέρνομαι….πώς μπορεί να μην καταλαβαίνει την κούραση μου;” Και όμως ΔΕΝ το καταλαβαίνει! Όχι γιατί μας αγνοεί ή το κάνει επίτηδες, αλλά γιατί οι ρυθμοί πλέον της καθημερινότητας είναι τόσο πιεστικοί, που ο καθένας μας εγκλωβίζεται στη δική του πραγματικότητα, με τις δικές του σκέψεις, άγχη και προβληματισμούς και δεν μπορεί να δει παραπέρα.

Τίποτε στις ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι δεδομένο και αυτονόητο! Μόλις το εμπεδώσουμε αυτό όλα “αυτόματα και μαγικά” θα γίνουν πιο εύκολα. Έβαλα εισαγωγικά γιατί δεν είναι καθόλου αυτόματα και μαγικά, αλλά σίγουρα οι σχέσεις μας γίνονται πιο απλές, άμεσες και ειλικρινείς

Αγάπη και Συναισθηματική Νοημοσύνη

Αγάπη και Συναισθηματική Νοημοσύνη

της Βασιλικής Παππά

Πώς θα ήταν το συναισθηματικό τοπίο χωρίς την αγάπη; Η αγάπη προσδιορίζει την ανθρώπινη υπόσταση. Ο άνθρωπος ζει για ν’ αγαπά. Όπως επικοινωνεί με τους άλλους με ένα ρεπερτόριο συναισθημάτων, ή συναισθηματικών προδιαθέσεων, όπως βιώνει και εκφράζει το θυμό, το φόβο, τη λύπη, τη χαρά, αλλά και την έκπληξη και την αποστροφή του, έτσι εκφράζει και την αγάπη.

Είναι όμως η αγάπη συναίσθημα; Για κάποιους μελετητές του συναισθήματος και της συναισθηματικής νοημοσύνης (Goleman, 1997) η αγάπη είναι ένα βασικό/ πρωτογενές συναίσθημα, εγγενές και οικουμενικό, που αποτυπώνεται στο πρόσωπό μας. Για άλλους, η αγάπη είναι δευτερογενές συναίσθημα,

Γιατί;

Γιατί;

Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί φορές είμαστε τόσο τυφλοί να δούμε τι πραγματικά αξίζει και τι όχι; Γιατί νομίζουμε ότι είμαστε το κέντρο του σύμπαντος, το οποίο εκτός από την αλαζονική ατομικότητά μας δεν κρύβει καμία άλλη μαγεία;  

Δε μας φτάνουν τα χέρια μας, τα πόδια μας, τα μάτια μας χάρη στα οποία βλέπουμε ολόκληρο το θαύμα της ζωής. Δε μας φτάνουν δυο άνθρωποι, δεν μας φτάνουν ένα φιλί και μια αγκαλιά.
Μακάρι να ξέραμε τι αθλιότητα και τι πόνος υπάρχει σε τούτο τον κόσμο. Μακάρι να γνωρίζαμε την πραγματική θλίψη, την πραγματική αγωνία που πηγάζει από το πανανθρώπινο ένστικτο για ανάσα και υγεία. Μακάρι να γνωρίζαμε ότι δεν θα πνιγούμε σε μια κουταλιά νερό την στιγμή που η θάλασσα είναι τόσο απειλητική και τόσο κοντά μας έτοιμη να μας κατασπαράξει. Και μακάρι να τα γνωρίζαμε όλα αυτάχωρίς να χρειαζόταν να τα περάσουμε, ούτε εμείς ούτε οι συνάνθρωποί μας.

Αν θέλεις γαλήνη ξερίζωσε τις ρίζες του Εγώ από το μυαλό σου

Αν θέλεις γαλήνη ξερίζωσε τις ρίζες του Εγώ από το μυαλό σου

Το Εγώ γεννιέται όταν σε μια οργιασμένη συνουσία τα πρέπει, τα στερεότυπα, οι υποχρεωτικοί στόχοι, οι πρωτιές και τα υψωμένα δάχτυλα βιάζουν την παιδική μας αθωότητα. Εγκαθίσταται με θράσος στη παρθένα γη του μυαλού μας και τρέφεται από τα μπράβο, τα μετάλλια, τη δύναμη, την εξουσία, την ανάγκη... 

Μεγαλώνοντας, όταν για τον έναν ή τον άλλο λόγο αρχίζουν να αλλάζουν οι σταθερές στη ζωή μας, γεννιέται μέσα μας η επιθυμία για εσωτερική γαλήνη. Όμως δυστυχώς κοιτάμε σε λάθος κατεύθυνση. Ασχολιόμαστε τόσο πολύ με το μυαλό μας, με τις σκέψεις μας δίνοντας περισσότερο χώρο στο Εγώ να απλώσει τις ρίζες του στη συγχυσμένη γη του μυαλού μας.

45 αποφθέγματα σοφίας από τον πρώτο σοφό της αρχαιότητας, Θαλή τον Μιλήσιο

Ο Θαλής ο Μιλήσιος, (640 ή 624 π.Χ. – 546 π.Χ.) είναι ο αρχαιότερος προσωκρατικός φιλόσοφος, ο πρώτος των επτά σοφών της αρχαιότητας,μαθηματικός, φυσικός, αστρονόμος, μηχανικός, μετεωρολόγος και ιδρυτής της Ιωνικής Σχολής της φυσικής φιλοσοφίας στη Μίλητο.
Κυρίως ο Αριστοτέλης, αλλά και άλλοι αρχαίοι φιλόσοφοι θεωρούν τον Θαλή ως τον πρώτο Έλληνα φιλόσοφο. Στον διάλογο του Πλάτωνα Πρωταγόρας, το όνομα που εμφανίζεται πρώτο στην λίστα πεπαιδευμένων ανθρώπων είναι του Θαλή του Μιλήσιου. Χαρακτηριστικά ο Μπέρτραντ Ράσελ είπε πως «Η Δυτική φιλοσοφία αρχίζει με τον Θαλή».
Ο Θαλής προσπάθησε να κατανοήσει τον κόσμο μέσα από τα μάτια της επιστήμης και να εξηγήσει φυσικά φαινόμενα όπως λ.χ την Έκλειψη Ηλίου, χωρίς να χρησιμοποιεί αναφορές στην μυθολογία, όπως γινόταν μέχρι την εποχή του. Υπήρξε μεγάλος διδάσκαλος με παρά πολύ μεγάλη επιρροή σε όλους σχεδόν τους μεταγενέστερους προσωκρατικούς φιλοσόφους.

1. Για τρία πράγματα ευχαριστώ την τύχη: πρώτα γιατί γεννήθηκα άνθρωπος και όχι θηρίο, δεύτερο γιατί γεννήθηκα άνδρας και όχι γυναίκα και τρίτο γιατί γεννήθηκα Έλλην και όχι βάρβαρος.

Γέννηση μέσω της παρατήρησης

Στην ζωή μας πολλές φορές νιώθουμε ότι αυτή είναι η πραγματικότητά μας και οτι δε γίνεται να αλλάξει. Σαν παιδιά θα θυμάστε τους γονείς σας να σας λένε ότι δεν μπορείς να κάνεις αυτό ή το άλλο. Τι και αν όμως μπορούσες; Tι και αν όλοι μας έλεγαν οτι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα ή έστω αν μας έδιναν περισσότερη ελευθερία να προσπαθήσουμε να δούμε εαν μπορούμε; Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν είχαμε μεγαλώσει με πιο υποστηρικτικούς γονείς…
Οι περιοριστικές πεποιθήσεις μας πολλές. Αν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε με πόσα πολλά μέσα μας “βομβαρδίζουν” καθημερινά τότε θα μπορούσαμε να καταλάβουμε πόσο μας χειραγωγούν. Πόσο θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε οτι η πραγματικότητα είναι αυτή και αν προσπαθήσεις να βγεις έξω απο αυτήν τότε είσαι τρελός γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν αλλάζει! Γεννηθήκαμε σε μια εποχή που η οικονομική κρίση είναι υπαρκτή, ο πόνος, η δυστυχία, η πείνα, ο πόλεμος… Σε έχουν βάλει σε ενα matrix και εσύ τους πιστεύεις τόσο πολύ που ασχολείσαι μόνο με αυτό… Πλέον δεν σου έχει μείνει χώρος να κοιτάξεις την άλλη μεριά!
Όλα όμως ξεκινάνε να αλλάζουν όταν σιγά σιγά αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι όλα είναι ενέργεια… Ότι δημιουργείς στην πραγματικότητα σου, είναι αυτό που παρατηρείς! Και τι παρατηρείς; Τον πόνο, τον φόβο, την υποταγή, την ανασφάλεια… Η άλλη μεριά; Ποιά άλλη μεριά θα με ρωτήσεις… Η άλλη μεριά , ο παράδεισός μας που είναι; Τον σκέφτεσαι καθόλου; Ναι, ναι θα μου πεις τον σκέφτομαι αλλά είναι τόσο μακρινός… Κάτσε να δούμε πώς θα βγούμε από την οικονομική κρίση, από όλα αυτά τα δεινά και μετά βλέπουμε…

Oi πεποιθήσεις που μας περιορίζουν!

Oi πεποιθήσεις που μας περιορίζουν!

Στη διαδικασία του να βιώνω αγάπη και ειρήνη σε κάθε περίπτωση αναγκάζομαι να βρω κάθε φορά,  ποιά πεποίθηση με αποκλείει αυτή τη στιγμή από την ηρεμία ή την αγάπη επειδή έχω καταλάβει ότι όλα είναι θέμα πεποιθήσεων.

Τότε εντοπίζω ποιά είναι η περιοριστική πεποίθηση που έχει προγραμματιστεί μέσα μου . στο υποσυνείδητο, στο εσώτερο παιδί, στα κύτταρά μου, η οποία αυτή τη στιγμή με κάνει να χάνω την αίσθηση της ασφάλειας,  και στην συνέχεια την αίσθηση της ενότητας,  της ηρεμίας , της ευτυχίας και της αγάπης.

Ο πόνος δεν διαφέρει από την μέθη.

Ο πόνος δεν διαφέρει από την μέθη.

Ο πόνος και η μέθη είναι δύο κοινοί δρόμοι. Ο ένας μοιάζει τόσο πολύ με τον άλλον. Το μυαλό του μεθυσμένου είναι δεμένο και φέρεται αλόγιστα. Το ίδιο ακριβώς όμως γίνεται και στον πόνο. Πάλι το μυαλό είναι δεμένο και δεν έχουμε σωστή «ορατότητα». Ο πόνος μας εξαναγκάζει, το ίδιο και η μέθη. Αφού το μυαλό δεν λειτουργεί σωστά μαγκώνει και έτσι ούτε οι αισθήσεις μας λειτουργούν σωστά. 

Έτσι αυτός που πονά είναι στην πραγματικότητα σαν μεθυσμένος. Μεθυσμένο στην κυριολεξία, αλλά και με – θισμένο. Δηλαδή από εθισμούς προκλήθηκε ο πόνος.

Ο πόνος ανάλογα μας οδηγεί στην απελπισία και στην αναλγησία.

Όλο αυτό για έναν άνθρωπο δεν είναι ένας εύκολος «αντίπαλος» καθώς το τοπίο του πόνου- μέθη, μας εξαναγκάζει να πράττουμε μέσα από αυτό.

Πότε όμως ένας άνθρωπος φτάνει και από πού στον πόνο ?