Δεν είμαστε τα συναισθήματά μας

Καθώς εμβαθύνουμε στην αυτεπίγνωση, θα καταλήξουμε σε μια πολύ σημαντική ιδέα: δεν είμαστε εμείς τα συναισθήματά μας. Συνήθως ταυτίζουμε τα συναισθήματά μας με αυτό που είμαστε εμείς. Το βλέπουμε αυτό και στη γλώσσα που χρησιμοποιούμε για να τα περιγράψουμε.
Για παράδειγμα, λέμε «Είμαι θυμωμένος», «Είμαι ευτυχισμένη», «Είμαι λυπημένος», λες και ο θυμός, η ευτυχία ή η λύπη είναι η υπόστασή μας ή γίνονται αυτό που είμαστε εμείς. Στο μυαλό μας τα συναισθήματά μας εξισώνονται με την ίδια μας την ύπαρξη.
Με αρκετή εξάσκηση στην ενσυνειδητότητα θα παρατηρήσετε τελικά μια αδιόρατη αλλά σημαντική αλλαγή: θα αρχίσετε να αντιλαμβάνεστε ότι τα συναισθήματα είναι απλώς κάτι που νιώθετε, όχι κάτι που είστε. Τα συναισθήματα από κάτι υπαρξιακό («είμαι») μετατρέπονται σε κάτι βιωματικό («αισθάνομαι»).
Με ακόμη περισσότερη εξάσκηση στην ενσυνειδητότητα θα παρατηρήσετε επίσης μια άλλη λεπτή αλλά σημαντική αλλαγή: θα αρχίσετε να βλέπετε τα συναισθήματά σας ως οργανικά φαινόμενα. Τα συναισθήματα γίνονται αυτό που βιώνουμε στο σώμα, οπότε από το «είμαι θυμωμένος» πηγαίνουμε στο «βιώνω θυμό στο σώμα μου».

Ο μεγαλύτερος πολεμιστής είναι αυτός που γνωρίζει καλά τον εαυτό του!

Κάποτε υπήρχε ένας πολεμιστής που καυχιόταν για τις ικανότητές του. Μια μέρα, ένα μικρό παιδί τον σταμάτησε και του είπε: «Στη μέση της ζούγκλας, σε μια σπηλιά, βρίσκεται ένας άνδρας που είναι ο καλύτερος πολεμιστής».
Ο νεαρός άνδρας επισκέφθηκε τη σπηλιά για να αντικρίσει τον τρομερό πολεμιστή. Αυτό που αντίκρισε όμως ήταν απλώς ένας πολύ ηλικιωμένος άνδρας.
«Εσύ είσαι τάχα μου ο σπουδαίος πολεμιστής;»
«Ναι, εγώ είμαι».
«Μα εσύ είσαι ένας γέρος. Δεν θα σε πολεμήσω».
«Αν νομίζεις ότι είσαι σπουδαίος πολεμιστής, σε προκαλώ να μείνεις σε αυτή τη ζούγκλα για 3 χρόνια. Και τότε, θα δούμε ποιος είναι ο μεγαλύτερος πολεμιστής»
Ο νεαρός συμφώνησε και ο γέρος του είπε: «Για ένα χρόνο θα μάθεις να κυνηγάς».

Τεχνητή ζωή - Ο επίπλαστος κόσμος του εγωισμού

Για να γίνουμε ‘φυσικοί’ άνθρωποι, να λειτουργούμε δηλαδή τον εαυτό μας βάσει της αλήθειας μας, δεν είναι καθόλου εύκολο, καθώς έχουμε συσσωρεύσει ανά τους αιώνες πολλά ‘κελύφη’ εγωισμών και ψευδαισθήσεων. Δημιουργήσαμε και υιοθετήσαμε συμπεριφορές και τρόπους σκέψης τεχνητούς, επηρεασμένους από φόβους, λάθος ιδέες και προκαταλήψεις.

Το να γίνει ξανά κανείς φυσικός άνθρωπος, είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία, που θέλει επαναστατικό πνεύμα και ανάκτηση της Κοινής Λογικής που έχει εκλείψει στις μέρες μας. Ζούμε ο καθένας στο νοητικό του κλουβί, που είναι γεμάτο φαντασιοπληξίες, επιθυμίες, αφύσικες συνήθειες, τεχνητές ιδέες για το τι είναι ζωή, ένα σύνθετο και κομπλεξικό τρόπο σκέψης, νοοτροπίες που είναι αποτέλεσμα πλύσης εγκεφάλου, κληρονομημένες συμπεριφορές και, φυσικά, επηρεασμό από τον καταιγισμό εντυπώσεων των media.

Ο καθένας στις μέρες μας δημιουργεί ένα σωρό τεχνητές ιδέες και νοοτροπίες για να υπερασπίσει τις επιθυμίες του και όσα του προσφέρουν ηδονή. Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει φόβος – νομίζουμε δηλαδή ότι αν απαρνηθούμε μια συνήθεια ή μια ιδέα, θα κινδυνέψουμε σε κάποιο επίπεδο. Όπως όλοι οι φόβοι όμως, και αυτός ο φόβος είναι ψέμα.

Η αποκοπή μας από τη φύση, το ότι ζούμε εγκλωβισμένοι σε τσιμεντένιες κατοικίες μακριά από το έδαφος, αποκομμένοι από τις ενέργειες της φύσης, το ότι τρώμε τεχνητές, επεξεργασμένες τροφές, το ότι βάζουμε στο σώμα μας συνθετικά χημικά, μας απομάκρυνε από τη φύση και την αλήθεια μας. Αυτή η απομάκρυνση δημιουργεί ασυνείδητα μεγάλο φόβο επιβίωσης στον άνθρωπο, τον οποίο προσπαθεί να κατασιγάσει με τον βαμπιρισμό, δηλαδή με το πολύ φαγητό, το σεξ, τις σχέσεις, τον καταναλωτισμό, τις διασκεδάσεις, καταντώντας ένα αχόρταγο, άρρωστο κι ανικανοποίητο ον. Η ασθένεια πλέον δεν είναι η εξαίρεση παρά ο κανόνας – ο περισσότερος κόσμος πάσχει από χρόνιες ασθένειες, τις οποίες τείνει να θεωρεί ότι είναι ‘φυσικές’ κι αυτονόητες! Τα σώματά μας έχουν γίνει κι αυτά τεχνητά, με πολλά στρώματα τοξινών από λάθος τροφές και χημικά. Έχουν γίνει και τα σώματά μας ‘πλαστικά’… Αλλά νους και σώμα πάνε μαζί – αν ο νους τρέφει τεχνητές και τοξικές σκέψεις, οι συνήθειες του ατόμου θα είναι ανάλογες. Και το αντίστροφο, αν οι συνήθειες του σώματος και η διατροφή είναι τοξικές, και ο νους θα γίνει τεχνητός και τοξικός/αρνητικός.

Γιατί ρωτάμε πολλά αλλά μαθαίνουμε λίγα

Υπάρχει μια Κινέζικη παροιμία που λέει «Αυτός που κάνει μια ερώτηση είναι για πέντε λεπτά βλάκας. Αυτός που δεν κάνει την ερώτηση είναι βλάκας για μια ζωή».
Είναι στη φύση μας να ρωτάμε. Έτσι μαθαίνουμε. Έτσι ανακαλύπτουμε για τη ζωή γύρω μας. Έτσι εξελισσόμαστε. Όπως είχε πει και ο Αμερικανός πολιτικός Bernard Brauch, «Εκατομμύρια είχαν δει το μήλο να πέφτει, αλλά μόνο ο Νεύτων ρώτησε ‘γιατί’».
Ως παιδιά, μαθαίνουμε να εξερευνούμε τη ζωή, ρωτώντας. Μας είναι όλα καινούργια, όλα πρωτόγνωρα, και ενθουσιαζόμαστε με το κάθε τι. Για τους μεγάλους, φαίνεται συχνά αστείο το πόση σημασία δίνουμε στα σχετικά ‘ανούσια’ πράγματα. Μα η σημασία που δίνει ο καθένας σε κάτι, ανεξαρτήτως ηλικίας, είναι εντελώς υποκειμενική.
Γι’ αυτό ρωτάμε. Γιατί ο καθένας αναζητά τις δικές του απαντήσεις. Γιατί ο καθένας βλέπει και βιώνει τη ζωή διαφορετικά.
«Ο άνθρωπος για να λέγεται αληθινός άνθρωπος πρέπει να μπορεί να έρθει και στη θέση του άλλου» (Μάρκος Βαμβακάρης). Ιδανικά θα πρέπει να αναλογιζόμαστε και τις δυο πλευρές σε κάθε συζήτηση. Θα πρέπει να μπορούμε να δούμε τα πράγματα από μια άλλη οπτική πλευρά. Μια που είναι διαφορετική από τη δικιά μας.

Όταν μιλάει η αγάπη δεν την διακόπτουμε ποτέ...

Ήμουν πολύ μικρός. Όλη μέρα γύριζα στους δρόμους. Έπαιζα, έτρεχα, φίλευα, μάλωνα, χτυπούσα και γιατρευόμουν, μέρα και νύχτα, θάλασσες και βροχές, χειμώνες και καλοκαίρια, ζωή δίχως βερεσέδια. Γεμάτη η μνήμη, σε πληρότητα η καρδιά. Ένα απόγευμα, κάπου έπεσα και χτύπησα. Γύρισα σπίτι μες τα αίματα. Πλύθηκα και ξάπλωσα στο σαλόνι. Κουρασμένος και λαβωμένος, δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος. Όταν μετα από ώρα άνοιξα τα μάτια μου, είχε σκοτεινιάσει. Αυτή η θλίψη του δειλινού, ακόμη με λαβώνει. Τότε ακούω την Μάνα, να μιλάει στα αδέλφια μου, «κάνετε ησυχία, ο μικρός δεν είναι καλά, κοιμάται…», σε λίγο ένα χέρι χάιδεψε το μέτωπο μου, και έσυρε μια ζεστή κουβέρτα στο κορμί μου. Έκανα ότι δεν κατάλαβα τίποτα.
Όταν μιλάει η αγάπη, ποτέ δεν την διακόπτουμε. Είναι ιεροσυλία. Έκλεισα τα μάτια και ξύπνησα το πρωί θεραπευμένος. Αυτός είναι ο ορισμός της Μάνας. Μια εμπειρία τρυφερότητας. Μια σχέση απόλυτης αποδοχής. Ένα χάδι σε πληγωμένο κορμί, μια ζεστή κουβέρτα μες στο χειμώνα της ζωής όταν σπαρταράς για αγάπη. Και η αλήθεια είναι ότι από μικρός είχα την κακή συνήθεια να ξεσκεπάζομαι τα βράδια….και κάνει τόσο κρύο.

π.Λίβυος

Ο θυμός προς τους άλλους είναι θυμός προς τον εαυτό μας

Κάθε φορά που νομίζουμε πως θυμώνουμε με τους άλλους, στην ουσία θυμώνουμε με τον εαυτό μας. Και αν αρχίσουμε να παρατηρούμε τι γίνεται μέσα μας, αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ψάξει βαθύτερα, θα το διαπιστώσουμε αυτό.
Ο θυμός μας προς τους άλλους είναι απλά η προβολή του δικού μας, κεκαλυμμένου εσωτερικού θυμού, για την απογοήτευση που νιώθουμε, για τις προσδοκίες που δεν επαληθεύτηκαν, για την έλλειψη ικανοτήτων ή σωστής κρίσης από μέρους μας ενδεχομένως…
Νομίζουμε πως θυμώνουμε γιατί κάποιος μας κορόιδεψε για παράδειγμα και στην ουσία ο θυμός μας είναι προς τον εαυτό μας που δεν κατάλαβε τι άνθρωπος ήταν, που του έδωσε περισσότερα από όσα έπρεπε να του δώσει, που εθελοτυφλούσε ίσως στα σημάδια του χαρακτήρα που δεν ήθελε να δει.
Νομίζουμε πως θυμώνουμε για το ψέμα και την προδοσία κάποιου και στην ουσία θυμώνουμε με τον εαυτό μας που επέτρεψε να έχει προσδοκίες μεγαλύτερες από αυτές που άξιζε ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Προσδοκίες που πονούν, αφού δεν ικανοποιήθηκαν και προκαλούν θυμό προς εμάς που επιτρέψαμε αυτόν τον πόνο, τον οποίο μπορούσαμε να αποτρέψουμε, έχοντας λιγότερες προσδοκίες.
Νομίζουμε πως θυμώνουμε για την απαξίωση που μας δείχνει κάποιος ή την απόρριψή του και στην ουσία θυμώνουμε με τον εαυτό μας που δεν κατάφερε να τον κάνει να δει την αξία μας, τις ικανότητές μας, όλα όσα έχουμε να προσφέρουμε. Ή ίσως θυμώνουμε γιατί νιώθουμε και οι ίδιοι ανεπαρκείς, οπότε επαληθεύεται μέσω της συμπεριφοράς του, η άσχημη αυτοεικόνα μας κι αυτό μας θυμώνει πολύ.

Η ζωή μετά το θάνατο

Η ζωή μετά το θάνατο (Διδασκαλία από τον Μιγκέλ Ρουίζ)

Ο θάνατος δεν είναι τίποτε άλλο από μια μεταμόρφωση. Δεν είναι παρά μια έννοια που τρομάζει τους ανθρώπους όποτε έρχονται αντιμέτωποι με οποιαδήποτε μεταμόρφωση.
Ο φόβος του θανάτου γίνεται ιδιαίτερα έντονος όταν προς το τέλος της ζωής το ανθρώπινο σώμα αρχίζει να χάνει τη συνείδησή του. Το σώμα παύει να αισθάνεται ή να αναπνέει και αποκτά επίγνωση του επικείμενου τέλους του, καθώς, σιγά σιγά, επιστρέφουμε στο Θεό.
Παρόλα αυτά, μιλάμε για τη μετά θάνατο ζωή, το οποίο σημαίνει ότι πιστεύουμε πως θα συνεχίσουμε να είμαστε ζωντανοί αφότου το σώμα πεθάνει.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι αναρωτιούνται για το νόημα της ζωής και του θανάτου. Οι απαντήσεις τους κυμαίνονται από το: «Τα πάντα σταματούν» μέχρι το: «Θα επανέλθουμε ως μετενσάρκωση».
Υπάρχει μετά θάνατον ζωή αλλά δεν μπορούμε να το αποδείξουμε. Πολλά πράγματα τα οποία ξέρουμε ότι υπάρχουν δεν μπορούμε να τα αποδείξουμε.
Το ανθρώπινο σώμα χρειάζεται υλική ενέργεια για να επιβιώσει, που παίρνει από το νερό, την τροφή και το οξυγόνο. Τα όνειρα, τα συναισθήματα κι ο νους δεν χρειάζονται υλική ενέργεια, οπότε γιατί να καταστραφούν;
Ο νους μας είναι ζωντανός και αποτελείται από αιθερική ενέργεια. Δημιουργείται από τη σκέψη. Σκεφτόμαστε με τον νου, όχι με το μυαλό. Ο νους έχει συνείδηση.
Το μυαλό είναι ένα εργαλείο νόησης. Με το μυαλό μπορούμε να συλλάβουμε το φως και τους ήχους που μεταφράζονται από το ίδιο σε αιθερική ενέργεια. Οτιδήποτε συλλάβουμε, περιλαμβάνει ένα συναισθηματικό στοιχείο.

Αυτό που συσκοτίζει το Είναι μας δεν είναι το σκοτάδι,...

Αυτό που συσκοτίζει το Είναι μας δεν είναι το σκοτάδι, αλλά το ότι εμείς οι ίδιοι δώσαμε προτεραιότητα στις πλάνες μας, ονομάζοντας τες «ζωή»…

Περίεργο Ον ο άνθρωπος…

Τον Ελευθερώνεις και δεν Ελευθερώνεται

Τον Αθωώνεις και δεν Αθωώνεται

Τον Αγαπάς και δεν Αγαπιέται

Και έρχεται ο Θεός και λέει…
«Θέλεις δεσμά? Θα τα έχεις»
«Θέλεις ενοχές? Θα τις έχεις»
«Θέλεις φόβο? Θα τον έχεις»

Ζήσε για σένα και άσε τους άλλους να ζήσουν για τον εαυτό τους!

Με ένα ιστορικό που περιλαμβάνει τη συγγραφή πάνω από 30 βιβλίων και συνολικά γύρω στις 5 εκατομμύρια πωλήσεις, ο dr Mikhail Litvak δίκαια μπορούμε να πούμε ότι ανήκει στην παγκόσμια ελίτ στον τομέα της ψυχολογίας, ψυχοθεραπείας και ψυχιατρικής!

Συλλέξαμε τις 18 πιο πολύτιμες συμβουλές που περιγράφονται στα βιβλία του οι οποίες θα σας βοηθήσουν να βελτιώσετε την ποιότητα της ζωή σας σε προσωπικό διαπροσωπικό αλλά και επαγγελματικό επίπεδο.

1. Άμα οι πράξεις σου συνοδεύονται από ένα καλοδουλεμένο σχέδιο, η επιτυχία είναι φυσικό επακόλουθο!
2. Τόσο οι ώριμοι όσο και οι ανώριμοι άνθρωποι διαθέτουν γνώση! Η μεγάλη διαφορά είναι πως ο ώριμος άνθρωπος μπορεί και μετατρέπει τη γνώση αυτή σε πράξεις!
3. Ζήσε για σένα και άσε τους άλλους να ζήσουν για τον εαυτό τους! Αν δε το κάνεις για σένα θα μπεις σε μια διαδικασία να θες να αποδείξεις στους άλλους κάτι που πιθανόν να μην είσαι.
4. Άμα σου αρέσει να ονειροπολείς φαντάσου τον εαυτό σου να κατακτά στόχους ρεαλιστικούς και βραχυπρόθεσμους. Αυτό είναι το κλειδί στην πραγματοποίηση των μεγάλων μακροπρόθεσμων στόχων.
5. Αντί να σπαταλάς τον χρόνο σου με ανθρώπους ρηχούς που ξέρεις ότι δε σε γεμίζουν. καλύτερα επένδυσε το χρόνο σου διαβάζοντας ένα βιβλίο!
6.  Όποιος δε συμπαθεί τον εαυτό του θα κάνει συχνά την κριτική στους άλλους! Ότι δεν αρέσει στον εαυτό μας άλλωστε το βλέπουμε συχνά και στους άλλους.

Οι ευγενέστερες ψυχές έχουν υποφέρει το σκοτεινότερο παρελθόν

Έχουμε, οι περισσότεροι, συνειδητοποιήσει ότι οι άνθρωποι δεν ζούνε όλοι την ίδια ζωή- κάποιοι έχουν πιο ευτυχισμένο παρελθόν ή παρόν, ενώ άλλοι υποφέρουν περισσότερο. Βέβαια, όλοι περνάμε από δοκιμασίες στη ζωή, με κάποιο τρόπο. Και πάντα θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα εμπόδιο που θα καθορίσει τις επερχόμενες εμπειρίες μας και το ποιοι θα γίνουμε.
Έχετε ποτέ παρατηρήσει ότι ο άνθρωπος που χαμογελά περισσότερο είναι και ο πιο θλιμμένος κατά βάθος; Εκείνοι που θεραπεύουν πληγωμένες καρδιές, είναι και οι ευγενέστεροι άνθρωποι που θα συναντήσετε. Αυτοί είναι που απεχθάνονται να βλέπουν τους άλλους να πονούν, επειδή γνωρίζουν πώς είναι να μην αγαπιέσαι, να είσαι θλιμμένος, πληγωμένος και μόνος. Και είναι αυτοί που κάνουν ό,τι μπορούν, ώστε κανείς άλλος να μη νιώσει τον ίδιο πόνο που νιώθουν εκείνοι κάθε μέρα.

Όταν έχεις ζήσει μια επώδυνη ζωή, βρίσκεις τη χαρά στο να είσαι καλός άνθρωπος. Μαθαίνεις να δίνεις αγάπη και συμπόνοια, αυτά δηλαδή που κι εσύ λαχταρούσες πάντα.

Μεγάλωσα σε ένα σκληρό περιβάλλον. Δεν έχω πολλές χαρούμενες αναμνήσεις• η ζωή μου ήταν πάντα ένα συναισθηματικό γαϊτανάκι. Έχω πληγωθεί σωματικά, συναισθηματικά και ψυχικά, κι όμως στέκομαι ακόμα όρθια. Έχω πάει στην κόλαση και επέστρεψα παρά τις δυσκολίες, και όσο μεγαλώνω, συνειδητοποιώ ότι απλά θέλω οι άνθρωποι να νιώθουν καλά. Θέλω να βιώσουν μια διαφορετική πραγματικότητα από αυτή στην οποία εγώ μεγάλωσα. Θέλω να χαμογελώ στους ανθρώπους καθώς με προσπερνούν και θέλω να κάνω τη διαφορά. Συνειδητοποίησα ότι το να δείχνω καλοσύνη κάνει τους άλλους να νιώθουν όμορφα, αλλά και εμένα την ίδια.

Η Ελληνική γλώσσα αφυπνίζει την ένθεη υπόσταση του ανθρώπου

Η πιο κατάλληλη γλώσσα, ομολογουμένως, που διαθέτει ανεξάντλητο πλούτο λέξεων, που με ακρίβεια είναι ικανές να περιγράψουν το εύρος εννοιών με απύθμενο βάθος και ιδεών με απροσμέτρητο ύψος, δεν είναι άλλη, από την Ελληνική.

Οι ποικίλες εννοιολογικές αποχρώσεις των λέξεων, σκοπό έχουν να οδηγήσουν στην αφύπνιση. Ο αφυπνισμένος νους φθάνει στην επίγνωση ότι τα πάντα λειτουργούν εν σχέση. Η κακή χρήση της γλώσσας, όχι μόνον, είναι ανήθικη, αλλά και συμβάλλει επικίνδυνα στη διαστρέβλωση της αλήθειας. Το Σύμπαν είναι ηθικό και η γλώσσα μας παραπέμπει, χάρη στην ακριβή μαθηματική της δομή στη σχέση μας μ’ Αυτό.
Η αντίληψη που θέλει τον βίο του ανθρώπου να ταυτίζεται με τη ζωή, οφείλεται στην, περιορισμένης εμβέλειας, υλιστική θεώρηση που απαξιώνει τη γλώσσα, υποβιβάζει τις αξίες της ζωής και υποθάλπει την αδικία στον παρόντα βίο [πχ. η «νεότητα» που έχει σχέση με το νου χρησιμοποιείται τελείως αντίθετα από τη σημασία της. Η «νόησις»(νοέεσιν) σημαίνει ὁρμήν (ἓσιν) προς το νέον. 
Ὅτι, λοιπόν, ἡ ψυχή ἐπιθυμεῖ αὐτό, το νέον δηλαδή, δηλώνει αὐτός πού καθώρισεν αὐτό τό ὄνομα, τήν «νόησιν»] (Κρατύλος 411c,411e) 
Η γνώση της Ελληνικής γλώσσας σίγουρο είναι ότι διαπλάθει ήθος, εμπνέει τον ενθουσιασμό και αφυπνίζει τη μνήμη της ένθεης υποστάσεως του ανθρώπου.

Υπάρχουν λέξεις που περιγράφουν την αισθητή και υπεραισθητή πραγματικότητα, αλλά και λέξεις που παραπέμπουν στη σχέση του εδώ και του επέκεινα. Πχ. Σύμπαν, συγκίνηση, συμφωνία, συμπάσχω, συμφιλίωση, συνάνθρωπος, συνύπαρξη, συμμετοχή, συμπόσιο, σύντροφος κλπ.

Μέσα απ’ αυτές και άλλες πολλές, σύνθετες, λέξεις αποκαλύπτεται η ζωή ως γεγονός και έννοια σχέσεως!

Ο άνθρωπος ως συνειδητό μέρος του σύμπαντος, αναλαμβάνει μία θέση υπεύθυνη, βοηθούμενος από τη γλώσσα του ώστε να κατανοήσει εαυτόν και τη σχέση δια μέσου του εαυτού με τον άλλον και το όλον. 

Συνήθως, ακούμε συχνά, σήμερα, τη φράση «έφυγε από τη ζωή». Ας διερωτηθούμε όμως, ήταν, άραγε, ποτέ παρόν; Παρίστατο ; Εκτός αυτού, είναι λάθος η έκφραση αυτή, καθώς «ζωή» δεν είναι μόνον το χρονικό διάστημα ανάμεσα στη γέννηση και στο θάνατο. Η ζωή, είτε το ξέρουμε, είτε όχι, είναι αδιάλειπτη, με πολλές διαστάσεις. 

Δεν είμαι τα βιώματά μου.Είμαι αυτό που επιλέγω να γίνω.

Ο Καρλ Γκουστάβ Γιούνγκ ήταν ψυχοθεραπευτής και φιλόσοφος. Θεωρούσε ότι η νεύρωση και η κατάθλιψη είναι κατά βάθος μία προσπάθεια επέκτασης της συνειδητότητας.
Μας αρέσει αυτή η άποψη. Γι’ αυτό και μοιραζόμαστε μαζί σας τα αγαπημένα μας γνωμικά του!

1. Μην προσκολλιέσαι σε αυτό που φεύγει – μπορεί να χάσεις αυτό που έρχεται.

2. Ό,τι μας εκνευρίζει στους άλλους, μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας.

3. Αν είστε χαρισματικό άτομο, αυτό δεν σημαίνει ότι κερδίσατε κάτι. Σημαίνει ότι έχετε να προσφέρετε.

4. Η συνάντηση δυο ατόμων είναι σαν την επαφή δυο χημικών ουσιών. Και τα δυο στοιχεία μεταμορφώνονται εν μέσω της αντίδρασης.

5. Το βαρύτερο φορτίο για ένα παιδί, είναι η ζωή που δεν έζησαν οι γονείς του.

6. Ό,τι δεν μας αρέσει στους άλλους, εξελίσσει την αυτογνωσία μας.

Κανένας φόβος για οποιοδήποτε μελλοντικό σενάριο

Κανένας φόβος για οποιοδήποτε μελλοντικό σενάριο

Κανένας φόβος για οποιοδήποτε μελλοντικό σενάριο δεν θα πρέπει να μας ανησυχεί αν εμείς εσωτερικά πορευόμαστε στην ατραπό του Κυρίου με σοβαρότητα, ταπεινότητα και επιμονή.
Θα σας μεταφέρω μια ωραία συμβολική ιστορία του Ζεν που λέει ακριβώς το ίδιο.

''Μια μέρα ένας μαθητής πήγε και βρήκε τον δάσκαλό του ενώ αυτός σκάλιζε τον κήπο του και τον ρώτησε : Δάσκαλε αν ήξερες ότι σε λίγα λεπτά θα ερχόταν το τέλος του κόσμου εσύ τι θα έκανες; και αυτός απάντησε, θα συνέχιζα να σκαλίζω τον κήπο μου'' ...