Ονειροπόλοι

Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ
Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!

Γίνε η πιο σημαντική σχέση της ζωής σου!

Σκέψου να υπήρχε ένας άνθρωπος να σε αγαπάει πολύ. Σκέψου να ασχολιόταν μαζί σου καθημερινά, να σε φρόντιζε για να είσαι καλά και να σου εξασφάλιζε όλα όσα σε ευχαριστούν.
Σκέψου να σε άκουγε, να σε κατανοούσε και να σε αποδεχόταν ακριβώς όπως είσαι. Να αποδεχόταν ακόμα και αυτά σου τα χαρακτηριστικά που εσύ απεχθάνεσαι, και όταν νιώθεις ευάλωτος να σε αγκαλιάζει πιο σφιχτά για να ενώσει τα σπασμένα κομμάτια μέσα σου.
Πόσο δυνατός θα ένιωθες γνωρίζοντας πως υπάρχει ένας τέτοιος άνθρωπος στη ζωή σου; Λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος οφείλει να υπάρχει… Και οφείλεις πρωτίστως να γίνεις εσύ αυτός ο άνθρωπος για τον εαυτό σου!
Μεγάλωσες, μαθαίνοντας να μην είσαι εγωιστής και να αγαπάς τους άλλους. Μεγάλωσες, μαθαίνοντας να δίνεις συνεχώς χωρίς να περιμένεις να πάρεις και πως αγάπη σημαίνει ακόμα και να θυσιάζεσαι για αυτούς που αγαπάς. Μάθε όμως πως αν οφείλεις να είσαι συνεχώς δίπλα σε κάποιον, αυτός είναι σίγουρα και πρωτίστως ο εαυτός σου! Οφείλεις να είσαι εγωιστής!

Για ποιο λόγο οι έξυπνοι άνθρωποι δυσκολεύονται να μπουν σε σχέσεις;

Ισχύει τελικά πως όσο πιο έξυπνος είναι ένας άνθρωπος, τόσο δυσκολότερα θα βάζει τον εαυτό του στη διαδικασία να μπει σε σχέσεις; Και αν όντως ισχύει, πού οφείλεται αυτή η συμπεριφορά;
Οι έξυπνοι άνθρωποι γνωρίζουν πως ακόμα και το κάθε λεπτό της ζωής τους είναι πολύτιμο και θέλουν να το αναλώνουν σε πράγματα που έχουν πραγματική υπόσταση και νόημα. Όχι πως οι σχέσεις είναι τελείως αδιάφορες για εκείνους, αλλά θεωρούν πως δεν αξίζει να υποβάλλεις τον εαυτό σου διαρκώς στο να προσπαθείς να γειτνιάσεις με ανθρώπους που δεν ταιριάζεις απλά και μόνο επειδή μπορεί να φοβάσαι τη μοναξιά.
Ένας έξυπνος άνθρωπος δε θέλει να χάσει ώρες από τη ζωή του αναζητώντας ή μιλώντας με ένα άτομο που μπορεί να είναι υποψήφιος σύντροφος πχ, στο διαδίκτυο και τελικά να αποδειχθεί πως εκείνος μπορεί να είναι παντρεμένος ή κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που δείχνει.

Τα 6 επίπεδα υψηλότερης συνειδητότητας:Πώς να κάνετε την αλλαγή

Η υψηλή συνειδητότητα είναι μια κατάσταση ανεπτυγμένης επίγνωσης και αντίληψης, κατά την οποία ένα άτομο έχει βαθύτερη κατανόηση της φύσης της πραγματικότητας, του εαυτού και των διάφορων πνευματικών εκφάνσεων της ζωής, που παίζουν έναν σημαντικό ρόλο στην προσωπική εξέλιξη και ψυχολογική ανάπτυξή του. Καθώς προχωράτε από το ένα επίπεδο στο άλλο, θα επιτυγχάνετε μεγάλα άλματα προς την πλήρη αυτό – συνειδητοποίηση και τέλος προς την αφύπνιση.
Η ζωή σας είναι ένα ταξίδι από το ασυνείδητο στην υψηλότερη συνειδητότητα. Εδώ, θα μιλήσουμε για τα 6 επίπεδα υψηλότερης συνειδητότητας μέσα από τα οποία μπορείτε στο πέρασμα της ζωής σας να κινηθείτε, φτάνοντας στο υψηλότερο, στο «η ζωή είναι εσείς».

1ο επίπεδο υψηλής συνειδητότητας: Η ζωή συμβαίνει σε εσάς

Για ένα μεγάλο μέρος της ζωής σας θα έχετε μάλλον ζήσει όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, νιώθοντας ότι η ζωή απλά σας συμβαίνει. Είναι τόσο μεγάλη και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν γνωρίζουμε πραγματικά τι θα μας συμβεί στη συνέχεια. Ξυπνάτε ένα πρωί και η καρδιά σας είναι ελαφριά και χαρούμενη και την επόμενη μέρα νιώθετε βαριά ή σας συμβαίνουν δυσάρεστα γεγονότα. Ο εργοδότης σας απολύει, η γρίπη σας ρίχνει στο κρεβάτι, άνθρωποι σας απορρίπτουν, κάθε μέρα μεγαλώνετε και ο θάνατος πλησιάζει.
Επομένως, είναι κατανοητό ότι όσο πιο ασυνείδητα λειτουργείτε, τόσο πιο συχνά θα νιώθετε θύματα της ζωής σας. Όταν ζείτε με την πεποίθηση ότι η ζωή συμβαίνει σε εσάς, συχνά την αντιλαμβάνεστε ως πιθανή απειλή.

2ο επίπεδο υψηλής συνειδητότητας: Η ζωή συμβαίνει από εσάς

Όταν γίνεται πολύ δυσβάσταχτο το να ζείτε με τόση έλλειψη δύναμης, εξελίσσετε την πεποίθηση ότι η ζωή συμβαίνει από εσάς. Αντί να είστε το θύμα της, πιστεύετε ότι μπορείτε να ελέγξετε τη ζωή. Αυτό μπορεί να σας προσφέρει μια σπουδαία αίσθηση προσωπικής δύναμης. Είναι ένα απαραίτητο βήμα για να βγείτε από το προηγούμενο πρώτο βήμα της θυματοποίησης, αλλά πολλές φορές οι άνθρωποι παγιδευόμαστε και στο δεύτερο επίπεδο.

Τα συναισθήματα και οι σκέψεις συμβαίνουν μέσα σε εμάς,όχι σε εμάς!

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι όλα τα συναισθήματα έρχονται και φεύγουν. Κανένα συναίσθημα δεν μένει για πάντα στο σώμα μας.
Σε όλη μας τη ζωή έχουν εμφανιστεί χιλιάδες φορές διάφορα συναισθήματα, τα οποία όλα έχουν φύγει. Μπορεί κάποια να έρχονται πιο συχνά από κάποια άλλα, αλλά αυτό οφείλεται στο μηχανισμό της ταύτισης και των ανεπίγνωστων σκέψεων που πιστεύαμε τα προηγούμενα χρόνια ότι λένε την αλήθεια.
Γνωρίζοντας ποια είναι η πραγματική μας φύση και ότι κάθε φορά που εμφανίζεται και εξαφανίζεται ένα συναίσθημα δεν εξαφανιζόμαστε κι εμείς μαζί του, θα μας είναι πιο εύκολο να παραμείνουμε σταθεροί στη θέση του παρατηρητή που παρατηρεί το συναίσθημα, αντί να προσκολληθούμε στο συναίσθημα και να αρχίσουμε να το δυναμώνουμε με διάφορες αρνητικές σκέψεις.
Η επίπτωση της επίγνωσης στο σώμα μέσα από αυτή τη στάση είναι πολύ βαθιά: μαθαίνουμε να μην αντιλαμβανόμαστε το σώμα ως ένα συμπαγές αντικείμενο, αλλά ως μεμονωμένες εμπειρίες (αισθήσεις) που έρχονται και φεύγουν. Με άλλα λόγια, διαλύουμε βιωματικά την πεποίθηση που λέει “εγώ είμαι αυτό το σώμα” και την αντικαθιστούμε με την επίγνωση.
Τα συναισθήματα, όπως και οι σκέψεις και οι πέντε αισθήσεις, είναι φαινόμενα που συμβαίνουν μέσα μας, όχι σε εμάς. Αυτή η διάκριση είναι πολύ σημαντική.

απο τον υπέροχο Οδυσσέα Ελύτη

Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα και με τα πιο μικρά… Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών. Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές. Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους. Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια. Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους. Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι. Πολύ… Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους. Πολύ… Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς. Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι. Που δε με νοιάζει να με θυμούνται. Που μπορώ και κλαίω ακόμα. Και που τραγουδάω… μερικές φορές… Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν. Και ευωδιές που με γοητεύουν!

*

Πρόσεχε τους καταστροφείς ονείρων! Τα όνειρα είναι η πεμπτουσία της ύπαρξης σου! Ζήσε το αδύνατον!

Τι να φοβάσαι αν είσαι με τον Θεό! Πάντα μαζί θα είστε σε οποιοδήποτε σημείο ζωής κι αν βρεθείς! Πάντα μαζί! 

*

Υπάρχουν πράξεις και στάσεις που ακόμα και οι άγγελοι αποστρέφονται και περιφρονούν στον άνθρωπο! 

Κρατώντας πεισματικά από το χέρι αυτούς που κάνουν τα πάντα για να αυτοκαταστραφούν κινδυνεύεις να σε φτάσει μέσα από αυτούς Αυτό που σε πολεμά! Μα δεν τους αφήνεις! 

Η Λερναία Ύδρα που θα σε καταπιεί είναι η κριτική σου απέναντι στον κόσμο! Γιατί στην πραγματικότητα είναι κριτική απέναντι σε σένα!           ΣΤΕΜΑ

Δεν είμαστε τα συναισθήματά μας

Καθώς εμβαθύνουμε στην αυτεπίγνωση, θα καταλήξουμε σε μια πολύ σημαντική ιδέα: δεν είμαστε εμείς τα συναισθήματά μας. Συνήθως ταυτίζουμε τα συναισθήματά μας με αυτό που είμαστε εμείς. Το βλέπουμε αυτό και στη γλώσσα που χρησιμοποιούμε για να τα περιγράψουμε.
Για παράδειγμα, λέμε «Είμαι θυμωμένος», «Είμαι ευτυχισμένη», «Είμαι λυπημένος», λες και ο θυμός, η ευτυχία ή η λύπη είναι η υπόστασή μας ή γίνονται αυτό που είμαστε εμείς. Στο μυαλό μας τα συναισθήματά μας εξισώνονται με την ίδια μας την ύπαρξη.
Με αρκετή εξάσκηση στην ενσυνειδητότητα θα παρατηρήσετε τελικά μια αδιόρατη αλλά σημαντική αλλαγή: θα αρχίσετε να αντιλαμβάνεστε ότι τα συναισθήματα είναι απλώς κάτι που νιώθετε, όχι κάτι που είστε. Τα συναισθήματα από κάτι υπαρξιακό («είμαι») μετατρέπονται σε κάτι βιωματικό («αισθάνομαι»).
Με ακόμη περισσότερη εξάσκηση στην ενσυνειδητότητα θα παρατηρήσετε επίσης μια άλλη λεπτή αλλά σημαντική αλλαγή: θα αρχίσετε να βλέπετε τα συναισθήματά σας ως οργανικά φαινόμενα. Τα συναισθήματα γίνονται αυτό που βιώνουμε στο σώμα, οπότε από το «είμαι θυμωμένος» πηγαίνουμε στο «βιώνω θυμό στο σώμα μου».

Ο μεγαλύτερος πολεμιστής είναι αυτός που γνωρίζει καλά τον εαυτό του!

Κάποτε υπήρχε ένας πολεμιστής που καυχιόταν για τις ικανότητές του. Μια μέρα, ένα μικρό παιδί τον σταμάτησε και του είπε: «Στη μέση της ζούγκλας, σε μια σπηλιά, βρίσκεται ένας άνδρας που είναι ο καλύτερος πολεμιστής».
Ο νεαρός άνδρας επισκέφθηκε τη σπηλιά για να αντικρίσει τον τρομερό πολεμιστή. Αυτό που αντίκρισε όμως ήταν απλώς ένας πολύ ηλικιωμένος άνδρας.
«Εσύ είσαι τάχα μου ο σπουδαίος πολεμιστής;»
«Ναι, εγώ είμαι».
«Μα εσύ είσαι ένας γέρος. Δεν θα σε πολεμήσω».
«Αν νομίζεις ότι είσαι σπουδαίος πολεμιστής, σε προκαλώ να μείνεις σε αυτή τη ζούγκλα για 3 χρόνια. Και τότε, θα δούμε ποιος είναι ο μεγαλύτερος πολεμιστής»
Ο νεαρός συμφώνησε και ο γέρος του είπε: «Για ένα χρόνο θα μάθεις να κυνηγάς».

Τεχνητή ζωή - Ο επίπλαστος κόσμος του εγωισμού

Για να γίνουμε ‘φυσικοί’ άνθρωποι, να λειτουργούμε δηλαδή τον εαυτό μας βάσει της αλήθειας μας, δεν είναι καθόλου εύκολο, καθώς έχουμε συσσωρεύσει ανά τους αιώνες πολλά ‘κελύφη’ εγωισμών και ψευδαισθήσεων. Δημιουργήσαμε και υιοθετήσαμε συμπεριφορές και τρόπους σκέψης τεχνητούς, επηρεασμένους από φόβους, λάθος ιδέες και προκαταλήψεις.

Το να γίνει ξανά κανείς φυσικός άνθρωπος, είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία, που θέλει επαναστατικό πνεύμα και ανάκτηση της Κοινής Λογικής που έχει εκλείψει στις μέρες μας. Ζούμε ο καθένας στο νοητικό του κλουβί, που είναι γεμάτο φαντασιοπληξίες, επιθυμίες, αφύσικες συνήθειες, τεχνητές ιδέες για το τι είναι ζωή, ένα σύνθετο και κομπλεξικό τρόπο σκέψης, νοοτροπίες που είναι αποτέλεσμα πλύσης εγκεφάλου, κληρονομημένες συμπεριφορές και, φυσικά, επηρεασμό από τον καταιγισμό εντυπώσεων των media.

Ο καθένας στις μέρες μας δημιουργεί ένα σωρό τεχνητές ιδέες και νοοτροπίες για να υπερασπίσει τις επιθυμίες του και όσα του προσφέρουν ηδονή. Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχει φόβος – νομίζουμε δηλαδή ότι αν απαρνηθούμε μια συνήθεια ή μια ιδέα, θα κινδυνέψουμε σε κάποιο επίπεδο. Όπως όλοι οι φόβοι όμως, και αυτός ο φόβος είναι ψέμα.

Η αποκοπή μας από τη φύση, το ότι ζούμε εγκλωβισμένοι σε τσιμεντένιες κατοικίες μακριά από το έδαφος, αποκομμένοι από τις ενέργειες της φύσης, το ότι τρώμε τεχνητές, επεξεργασμένες τροφές, το ότι βάζουμε στο σώμα μας συνθετικά χημικά, μας απομάκρυνε από τη φύση και την αλήθεια μας. Αυτή η απομάκρυνση δημιουργεί ασυνείδητα μεγάλο φόβο επιβίωσης στον άνθρωπο, τον οποίο προσπαθεί να κατασιγάσει με τον βαμπιρισμό, δηλαδή με το πολύ φαγητό, το σεξ, τις σχέσεις, τον καταναλωτισμό, τις διασκεδάσεις, καταντώντας ένα αχόρταγο, άρρωστο κι ανικανοποίητο ον. Η ασθένεια πλέον δεν είναι η εξαίρεση παρά ο κανόνας – ο περισσότερος κόσμος πάσχει από χρόνιες ασθένειες, τις οποίες τείνει να θεωρεί ότι είναι ‘φυσικές’ κι αυτονόητες! Τα σώματά μας έχουν γίνει κι αυτά τεχνητά, με πολλά στρώματα τοξινών από λάθος τροφές και χημικά. Έχουν γίνει και τα σώματά μας ‘πλαστικά’… Αλλά νους και σώμα πάνε μαζί – αν ο νους τρέφει τεχνητές και τοξικές σκέψεις, οι συνήθειες του ατόμου θα είναι ανάλογες. Και το αντίστροφο, αν οι συνήθειες του σώματος και η διατροφή είναι τοξικές, και ο νους θα γίνει τεχνητός και τοξικός/αρνητικός.

Γιατί ρωτάμε πολλά αλλά μαθαίνουμε λίγα

Υπάρχει μια Κινέζικη παροιμία που λέει «Αυτός που κάνει μια ερώτηση είναι για πέντε λεπτά βλάκας. Αυτός που δεν κάνει την ερώτηση είναι βλάκας για μια ζωή».
Είναι στη φύση μας να ρωτάμε. Έτσι μαθαίνουμε. Έτσι ανακαλύπτουμε για τη ζωή γύρω μας. Έτσι εξελισσόμαστε. Όπως είχε πει και ο Αμερικανός πολιτικός Bernard Brauch, «Εκατομμύρια είχαν δει το μήλο να πέφτει, αλλά μόνο ο Νεύτων ρώτησε ‘γιατί’».
Ως παιδιά, μαθαίνουμε να εξερευνούμε τη ζωή, ρωτώντας. Μας είναι όλα καινούργια, όλα πρωτόγνωρα, και ενθουσιαζόμαστε με το κάθε τι. Για τους μεγάλους, φαίνεται συχνά αστείο το πόση σημασία δίνουμε στα σχετικά ‘ανούσια’ πράγματα. Μα η σημασία που δίνει ο καθένας σε κάτι, ανεξαρτήτως ηλικίας, είναι εντελώς υποκειμενική.
Γι’ αυτό ρωτάμε. Γιατί ο καθένας αναζητά τις δικές του απαντήσεις. Γιατί ο καθένας βλέπει και βιώνει τη ζωή διαφορετικά.
«Ο άνθρωπος για να λέγεται αληθινός άνθρωπος πρέπει να μπορεί να έρθει και στη θέση του άλλου» (Μάρκος Βαμβακάρης). Ιδανικά θα πρέπει να αναλογιζόμαστε και τις δυο πλευρές σε κάθε συζήτηση. Θα πρέπει να μπορούμε να δούμε τα πράγματα από μια άλλη οπτική πλευρά. Μια που είναι διαφορετική από τη δικιά μας.

Όταν μιλάει η αγάπη δεν την διακόπτουμε ποτέ...

Ήμουν πολύ μικρός. Όλη μέρα γύριζα στους δρόμους. Έπαιζα, έτρεχα, φίλευα, μάλωνα, χτυπούσα και γιατρευόμουν, μέρα και νύχτα, θάλασσες και βροχές, χειμώνες και καλοκαίρια, ζωή δίχως βερεσέδια. Γεμάτη η μνήμη, σε πληρότητα η καρδιά. Ένα απόγευμα, κάπου έπεσα και χτύπησα. Γύρισα σπίτι μες τα αίματα. Πλύθηκα και ξάπλωσα στο σαλόνι. Κουρασμένος και λαβωμένος, δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος. Όταν μετα από ώρα άνοιξα τα μάτια μου, είχε σκοτεινιάσει. Αυτή η θλίψη του δειλινού, ακόμη με λαβώνει. Τότε ακούω την Μάνα, να μιλάει στα αδέλφια μου, «κάνετε ησυχία, ο μικρός δεν είναι καλά, κοιμάται…», σε λίγο ένα χέρι χάιδεψε το μέτωπο μου, και έσυρε μια ζεστή κουβέρτα στο κορμί μου. Έκανα ότι δεν κατάλαβα τίποτα.
Όταν μιλάει η αγάπη, ποτέ δεν την διακόπτουμε. Είναι ιεροσυλία. Έκλεισα τα μάτια και ξύπνησα το πρωί θεραπευμένος. Αυτός είναι ο ορισμός της Μάνας. Μια εμπειρία τρυφερότητας. Μια σχέση απόλυτης αποδοχής. Ένα χάδι σε πληγωμένο κορμί, μια ζεστή κουβέρτα μες στο χειμώνα της ζωής όταν σπαρταράς για αγάπη. Και η αλήθεια είναι ότι από μικρός είχα την κακή συνήθεια να ξεσκεπάζομαι τα βράδια….και κάνει τόσο κρύο.

π.Λίβυος

Ο θυμός προς τους άλλους είναι θυμός προς τον εαυτό μας

Κάθε φορά που νομίζουμε πως θυμώνουμε με τους άλλους, στην ουσία θυμώνουμε με τον εαυτό μας. Και αν αρχίσουμε να παρατηρούμε τι γίνεται μέσα μας, αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ψάξει βαθύτερα, θα το διαπιστώσουμε αυτό.
Ο θυμός μας προς τους άλλους είναι απλά η προβολή του δικού μας, κεκαλυμμένου εσωτερικού θυμού, για την απογοήτευση που νιώθουμε, για τις προσδοκίες που δεν επαληθεύτηκαν, για την έλλειψη ικανοτήτων ή σωστής κρίσης από μέρους μας ενδεχομένως…
Νομίζουμε πως θυμώνουμε γιατί κάποιος μας κορόιδεψε για παράδειγμα και στην ουσία ο θυμός μας είναι προς τον εαυτό μας που δεν κατάλαβε τι άνθρωπος ήταν, που του έδωσε περισσότερα από όσα έπρεπε να του δώσει, που εθελοτυφλούσε ίσως στα σημάδια του χαρακτήρα που δεν ήθελε να δει.
Νομίζουμε πως θυμώνουμε για το ψέμα και την προδοσία κάποιου και στην ουσία θυμώνουμε με τον εαυτό μας που επέτρεψε να έχει προσδοκίες μεγαλύτερες από αυτές που άξιζε ο συγκεκριμένος άνθρωπος. Προσδοκίες που πονούν, αφού δεν ικανοποιήθηκαν και προκαλούν θυμό προς εμάς που επιτρέψαμε αυτόν τον πόνο, τον οποίο μπορούσαμε να αποτρέψουμε, έχοντας λιγότερες προσδοκίες.
Νομίζουμε πως θυμώνουμε για την απαξίωση που μας δείχνει κάποιος ή την απόρριψή του και στην ουσία θυμώνουμε με τον εαυτό μας που δεν κατάφερε να τον κάνει να δει την αξία μας, τις ικανότητές μας, όλα όσα έχουμε να προσφέρουμε. Ή ίσως θυμώνουμε γιατί νιώθουμε και οι ίδιοι ανεπαρκείς, οπότε επαληθεύεται μέσω της συμπεριφοράς του, η άσχημη αυτοεικόνα μας κι αυτό μας θυμώνει πολύ.

Η ζωή μετά το θάνατο

Η ζωή μετά το θάνατο (Διδασκαλία από τον Μιγκέλ Ρουίζ)

Ο θάνατος δεν είναι τίποτε άλλο από μια μεταμόρφωση. Δεν είναι παρά μια έννοια που τρομάζει τους ανθρώπους όποτε έρχονται αντιμέτωποι με οποιαδήποτε μεταμόρφωση.
Ο φόβος του θανάτου γίνεται ιδιαίτερα έντονος όταν προς το τέλος της ζωής το ανθρώπινο σώμα αρχίζει να χάνει τη συνείδησή του. Το σώμα παύει να αισθάνεται ή να αναπνέει και αποκτά επίγνωση του επικείμενου τέλους του, καθώς, σιγά σιγά, επιστρέφουμε στο Θεό.
Παρόλα αυτά, μιλάμε για τη μετά θάνατο ζωή, το οποίο σημαίνει ότι πιστεύουμε πως θα συνεχίσουμε να είμαστε ζωντανοί αφότου το σώμα πεθάνει.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι αναρωτιούνται για το νόημα της ζωής και του θανάτου. Οι απαντήσεις τους κυμαίνονται από το: «Τα πάντα σταματούν» μέχρι το: «Θα επανέλθουμε ως μετενσάρκωση».
Υπάρχει μετά θάνατον ζωή αλλά δεν μπορούμε να το αποδείξουμε. Πολλά πράγματα τα οποία ξέρουμε ότι υπάρχουν δεν μπορούμε να τα αποδείξουμε.
Το ανθρώπινο σώμα χρειάζεται υλική ενέργεια για να επιβιώσει, που παίρνει από το νερό, την τροφή και το οξυγόνο. Τα όνειρα, τα συναισθήματα κι ο νους δεν χρειάζονται υλική ενέργεια, οπότε γιατί να καταστραφούν;
Ο νους μας είναι ζωντανός και αποτελείται από αιθερική ενέργεια. Δημιουργείται από τη σκέψη. Σκεφτόμαστε με τον νου, όχι με το μυαλό. Ο νους έχει συνείδηση.
Το μυαλό είναι ένα εργαλείο νόησης. Με το μυαλό μπορούμε να συλλάβουμε το φως και τους ήχους που μεταφράζονται από το ίδιο σε αιθερική ενέργεια. Οτιδήποτε συλλάβουμε, περιλαμβάνει ένα συναισθηματικό στοιχείο.