Γράφει η Ηλιάννα Πεσσάρη
Μέσα σε όλες τις αλλαγές που μας συμβαίνουν, υπάρχουν και οι αλλαγές
που επιλέγουμε. Αλλαγές που μέσα μας έχουμε αποφασίσει να κάνουμε, λέμε
ότι εκεί θέλουμε να πάμε, αλλά δυσκολευόμαστε, το αναβάλλουμε,
περιμένουμε…
Συχνά συναντώ ανθρώπους που μου λένε : «δεν μπορώ τις αλλαγές
καθόλου», ή «δεν είμαι των αλλαγών»… και αυτό με έχει κάνει συχνά να
αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που δεν μπορούμε στις αλλαγές ή τι είναι αυτό
που μας κάνει να λέμε ότι εμείς δεν είμαστε γι αυτό…
Η αλλαγή φέρνει μαζί κάτι καινούριο, κάτι άγνωστο. Φέρνει μαζί της
ένα χάος. Είναι η είσοδος σε μία νέα κατάσταση και η έξοδος από μία
παλιά. Βρίσκουμε δηλαδή μία καινούρια κατάσταση την οποία έχουμε
επιλέξει, και αυτό μας κάνει να χαιρόμαστε, όμως χάνουμε μία
παλιά… Έτσι, τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Έχουμε μέσα μας δυνάμεις
αντίθετες.
Από τη μία, γαντζωνόμαστε στην παλιά κατάσταση και την κρατάμε καλά
να μην μας αφήσει, κάνουμε ένα βήμα πίσω, το ξανασκεφτόμαστε,
διερωτόμαστε, έχουμε αμφιβολίες, φοβόμαστε. Από την άλλη, το καινούριο
μας τραβάει, είναι ελκυστικό, μας υπόσχεται έναν καινούριο αέρα, είναι
άγνωστο. Κάθε αλλαγή με τον τρόπο της μας οδηγεί στον αποχωρισμό μίας
παλιάς κατάστασης, στον αποχωρισμό ενός κομματιού του εαυτού μας… και
αυτό είναι το δύσκολο, ακόμα κι αν είναι απόφαση μας.
Η παλιά κατάσταση όποια κι αν είναι αυτή, ακόμα κι αν δεν είναι
ευχάριστη, μας είναι οικεία, την ξέρουμε και έχουμε μάθει να κινούμαστε
μέσα σε αυτήν. Το καινούριο θα φέρει μαζί του ξε-βόλεμα, ταρακούνημα,
μετακίνηση. Θα είναι άγνωστο, ανοίκειο, ευχάριστο ή δυσάρεστο, θα έχει
μία άλλη γεύση. Το πιο απαιτητικό είναι να καταφέρουμε να κάνουμε την
υπέρβαση στο σημείο αυτό και να δεχθούμε το καινούριο το οποίο έχουμε
επιλέξει. Το πιο απαιτητικό είναι να πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας
και να κάνουμε το επόμενο βήμα για μας.
Ταξιδεύουμε στον Χώρο και τον Χρόνο… στο Μηδέν και το Άπειρο… στο Παντού και το Πουθενά…
Πάντα αυτόν τον τελευταίο μήνα του έτους αναλογίζομαι όλα όσα έζησα
μέσα στην χρονιά… όλα όσα έμαθα… όλα όσα πήρα και θα με ακολουθούν και
τις επόμενες χρονιές. Κάνω τον απολογισμό μου, νιώθω ευγνωμοσύνη και
αποχαιρετώ με αισιοδοξία την παλιά χρονιά. Πόσο εύκολο είναι άραγε να το
κάνουμε αυτό;
Τον Οκτώβριο του 2013, το
Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ κατέγραψε τον πιο απόμακρο γαλαξία του
οποίου το φως (ή καλύτερα η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία) ξεκίνησε πριν
από 13,1 δισεκατομμύρια χρόνια για να φτάσει μόλις τώρα στα τηλεσκόπιά
μας. Πρόκειται για ένα αντικείμενο που καταγράφηκε όπως ήταν όταν το
Σύμπαν είχε ηλικία 700 περίπου εκατομμυρίων ετών, στις αρχές δηλαδή της
εξελικτικής του πορείας. Κι αυτό δεν είναι παρά ένα μόνο παράδειγμα από
τα άπειρα όσα μάθαμε τα τελευταία μερικά χρόνια με τη βοήθεια των
επίγειων και διαστημικών μας τηλεσκοπίων. Για την επόμενη δεκαετία
ετοιμάζονται ήδη ακόμη πιο μεγάλα τηλεσκόπια όπως είναι το ευρωπαϊκό
τηλεσκόπιο Ε-ΕLT, με διάμετρο κατόπτρου 39 μέτρων και εμβαδόν έξι
στρεμμάτων, ίσο με σχεδόν 16 γήπεδα του μπάσκετ! Ενα τόσο γιγάντιο
τηλεσκόπιο θα έχει την ικανότητα να ξεχωρίζει δύο πυγολαμπίδες σε
απόσταση 200.000 χιλιομέτρων. Θα μπορεί δηλαδή να διακρίνει αντικείμενα
πέντε τρισεκατομμύρια φορές πιο αμυδρά από το πιο αμυδρό άστρο που
βλέπουμε με γυμνό μάτι!
Οι λαμπροί επιστήμονες που εργάζονται στο Institute of HeartMath
έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά στον τομέα της μελέτης της καρδιάς, ως
φυσικό όργανο.Το Institute of HeartMath είναι ένας διεθνής
αναγνωρισμένος, μη κερδοσκοπικός, ερευνητικός και επιμορφωτικός
οργανισμός που βοηθάει τους ανθρώπους να μειώσουν το άγχος, να ελέγξουν
τα συναισθήματά τους, να αυξήσουν την ενέργειά τους και να προσαρμοστούν
σε πιο υγιείς και ευτυχισμένες ζωές. Με διάφορα προγράμματα που έχουν
αναπτύξει και με την βοήθεια της τεχνολογίας παρέχουν εκπαίδευση για το
πώς να εμπιστεύεσαι την διαισθητική νοημοσύνη της καρδιάς από κοινού με
αυτήν του νου.
Συχνά συναντώ ανθρώπους που μου λένε : «δεν μπορώ τις αλλαγές
καθόλου», ή «δεν είμαι των αλλαγών»… και αυτό με έχει κάνει συχνά να
αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που δεν μπορούμε στις αλλαγές ή τι είναι αυτό
που μας κάνει να λέμε ότι εμείς δεν είμαστε γι αυτό…
Γράφει η Ψυχολόγος
Ευφροσύνη Μήτσιου (Εξειδίκευση στη Μη Κατευθυντκή Εμψύχωση Ομάδων,Msc.
Σχολική – Εξελικτική Α.Π.Θ.Master Practitioner στις Διατροφικές
Διαταραχές και στην Παχυσαρκία)
