Η βαρυχειμωνιά μέσα μας είναι η πιο επικίνδυνη…
Δεν σου έχω γράψει ποτέ γράμμα…
Πως
θα μπορούσα άλλωστε όταν όλα γύρω μου βροντοφωνάζουν ότι είσαι
ψεύτικος. Όταν ενώ ακούω δεξιά και αριστερά για την μαγεία των
Χριστουγέννων, αυτό που συναντώ είναι παγωνιά και αδιαφορία…
Συνοφρυωμένα
πρόσωπα, αδιάφορα βλέμματα, σφιγμένα χείλη, παγωμένα χαμόγελα λες και
το κρύο που υπάρχει γύρω μας έχει περάσει μέσα στην καρδιά τους και την
έχει παγώσει.
Όλοι
τρέχουν σαν τρελοί να προλάβουν να στολίσουν το σπίτι τους, να φορέσουν
τη γιορτινή στολή της καλοσύνης και να κάνουν ότι γνωρίζουν τι είναι
αγάπη…
Ένα κουτάκι σπίρτα… πάρτε παρακαλώ ένα κουτάκι σπίρτα…
Αυτό
τους λέω ψιθυριστά μα όλοι με προσπερνάνε γιατί η φωνή μου μόλις που
ακούγεται. Στο κεφάλι τους επικρατεί τόση οχλαγωγία, τόσες δυστυχισμένες
σκέψεις ουρλιάζουν στην σιωπή, κάνοντας την δική μου φωνή να γίνεται
ένας αμυδρός ψίθυρος που ακούγεται αχνά τα βράδια όταν κοιμούνται…
Πάρε
ένα κουτάκι σπίρτα σε παρακαλώ, τους ψιθυρίζω… πάρε να φωτίσεις τα
όνειρα σου… μήπως έτσι ανακαλύψεις το δρόμο για να συναντήσεις την
χαμένη σου αθωότητα… μήπως έτσι ανακαλύψεις το δρόμο για να συναντήσεις
Εμένα…