Όσοι μας πληγώνουν... 'Οσα μας προσβάλουν

Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί: Γιατί μας πληγώνουν; Γιατί τους αφήνουμε να μας πληγώσουν; Γιατί τους επιτρέπουμε να απομακρυνθούμε από τον καλό μας, πραγματικό εαυτό μας; Έναν εαυτό που παλεύουμε, προσπαθούμε να είναι ευτυχισμένος και πλήρης. Έναν εαυτό που δεν θέλουμε να του αφαιρέσουμε «κομμάτια» του.
Τι μπορούμε να κάνουμε ώστε να το αποτρέψουμε; Τι χρειάζεται να κάνουμε για να μην πληγωνόμαστε, ώστε να σταματήσουμε την προσωπική απαξίωση και την αλλοτρίωσή μας και να ξαναγυρίσουμε στις βασικές μας αξίες;
Αρχικά, πρέπει να κάνουμε προσπάθειες για να αγαπήσουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Εμείς οι ίδιοι είμαστε η βάση μας, το στήριγμά μας, η αφετηρία μας για το δύσκολο ταξίδι της απαγκίστρωσης. Όσοι μας πληγώνουν, δεν αξίζουν να βρίσκονται κοντά μας, πλάι μας. Δεν μας αξίζει να συναναστρεφόμαστε άτομα τα οποία δεν μας σέβονται, μας καταστρέφουν την αυτοεκτίμησή μας, και εντέλει δεν μας αγαπούν.

Μόνος δεν είσαι, έχεις εσένα!

Πονάς για πόσους λόγους και ξέρεις πως κανείς τη στιγμή εκείνη δεν μπορεί να τους πάρει μακριά. Μόνο εσύ! Κι όμως, κάτι φορές που σε εγκαταλείπεις, αναζητάς τη λύτρωση έξω από εσένα κι ένα χέρι να πιαστείς, κι ας δυνάμωσες.
Ηρέμησε, μια φάση είναι, θα περάσει. Περνάς τα δάκτυλά σου ανάμεσα στα μαλλιά σου κι ακούς τα δάκρυα να στάζουν στο τραπέζι. Κανείς εκεί, πάντα μόνος και αυτό που σε θυμώνει είναι που ξέρεις πως μόνο εσύ μπορείς να σε λυτρώσεις, κανένας άλλος.
Προσπαθείς να αναπνεύσεις μάταια Έχεις ανάγκη από εκείνο το χάδι στο κεφάλι, που ξεκινά από το μέτωπο και καταλήγει στον αυχένα, εκεί ακριβώς που ο πόνος σφίγγει τη βάση του μυαλού σου, εκεί, που δεν μπορεί να φτάσει ούτε η σκέψη.
Όλα μάταια, όλα ανοίγουν τα μάτια σου μόνο για να κοιτάξεις γύρω σου, μόνο για να δεις και να πιστέψεις το πόσο μόνος είσαι. Μόνος ανάμεσα σε τοίχους, μόνος ανάμεσα σε τζαμαρίες που ακόμη κι αν τις έχεις ορθάνοιχτες, η ανάσα σου παραμένει εγκλωβισμένη. Κι όμως, η μοναξιά δεν είναι πια μέγγενη, δεν είσαι πια αιχμάλωτός της, συζητάς με τον εαυτό σου, δεν μαλώνεις.
Άλλοτε θα σε χαρακτήριζες τρελό, μα πλέον είσαι εσύ ο καταλύτης, εσύ ο σωτήρας και κυρίαρχός του και ξέρεις πως σύντομα θα φύγεις από αυτό, θα αναπνεύσεις ξανά. Ηρέμησε, μια φάση είναι, θα περάσει.

Οι ταμπέλες τους δεν είναι η αλήθεια μας

Δε φτάνει που έξω έχει ζέστη, το κεφάλι σου τσουρουφλίζεται και φοβάσαι μήπως αρχίζουν να εξατμίζονται τα εγκεφαλικά σου κύτταρα, έχεις και εκείνα τα πράγματα που κρατάς μέσα σου και σου καίνε τα σωθικά. Πολλή φωτιά. Δεν αντέχετε.
Σε τι οφείλεται όμως όλη αυτή η φωτιά; Στο ότι δεν πιστεύουμε πια στον εαυτό μας; Στο ότι κάτι ή κάποιος μας έπεισε ότι είμαστε κάποιος άλλος από αυτό που εμείς νομίζαμε ότι είμαστε, γεμίζοντάς μας με ανασφάλειες και μειώνοντάς την αυτo-αξία μας;
Κανένας μας δεν γεννιέται με ανασφάλειες. Οι ανασφάλειες είναι αυτό που μας συμβαίνει, όταν η ζωή ξαφνικά μας πετάει εκτός τροχιάς. Είναι αυτό που συμβαίνει όταν κάνουμε το ένα λάθος μετά το άλλο, πείθοντας τον εαυτό μας πως είμαστε αποτυχημένοι. Κι επίσης προέρχονται όταν επιτρέπουμε οι απόψεις των άλλων να προσδιορίσουν όχι μόνο το ποιοι είμαστε, αλλά να μας ισοπεδώσουν, να μας κατασπαράξουν και να μας αποσυνθέσουν ως προσωπικότητες.
Δοκίμασε να γυρίσεις νοερά σε κάποια στιγμή της ζωής σου ή σε κάποια γεγονότα, όπου διάφορες σκέψεις άρχιζαν να δημιουργούν χάος στο κεφάλι σου, που σε μπέρδεψαν, σε αποσυντόνισαν. Ίσως να θυμηθείς κάποιο συγκεκριμένο σχόλιο που έκανε κάποιος, και καθώς θα το κάνεις, θα ήθελα να γνωρίζεις το εξής: «Είσαι περισσότερα από τις στιγμές σου». Είσαι περισσότερα από τις επιλογές σου, από αυτό που εσύ ονομάζεις αποτυχίες, από τα κακά τα λόγια τα πικρά που κάποιος είπε, από τις ταμπέλες που σου καρφώσανε στην καρδιά ή στο κούτελο και σε έκαναν να κλειστείς στον εαυτό σου.

Η ανθρώπινη και η ΘεΪκή σοφία και ο διπλός όφις στο Κηρύκειο

Η ανθρώπινη και η Θεϊκή σοφία και ο διπλός όφις στο Κηρύκειο

Αυτό που πρέπει να κατανοηθεί είναι πως ο όφις αντιστοιχεί με την ανθρώπινη δυνατότητα της διάνοιας και πως όταν ο έκπτωτος άνθρωπος άνοιξε τα μάτια του δεν είδε παρά μόνον ένα κόσμο ψευδαισθήσεων και εξαπάτησης μέσα από μια την αρχή της συνείδησης του εγώ του.

Η σωματική εξέλιξη του ανθρώπινου συστήματος σηματοδοτεί από την μια μια ολοκλήρωση σε αυτό το πεδίο ζωής μέσα στην ύλη και συνεπώς δεν είναι παρά μια ελεύθερη πτώση εκτός αν ο άνθρωπος κατανοήσει την μικρότητα του και αποφασίσει να μην ακολουθήσει την γνώση του φιδιού αλλά την ζώσα γνώση του Θεού.

Για αυτό και ο Ρόμπερτ Φλούντ μας μιλά για την ύπαρξη δύο ειδών σοφίας συμβολικώς μέσα από την ύπαρξη ενός εσωτερικού και ενός εξωτερικού σταυρού.

Όπως και εγώ όταν γράφω εδώ δεν λέω ότι μου κατέβει στο κεφάλι μου αλλά είναι πάντοτε αποδείξιμο μέσα από την Αγία Γραφή έτσι και ο Φλούντ μας μιλά με σημεία από την καινή διαθήκη.

Μας λέει : 

''Αφότου  ο  Αδάμ  γεύτηκε  το  δέντρο  του  καλού  και  του  κακού  εμφανίστηκε  η σύγχυση, η καθαρή σοφία καλύφθηκε από το σκοτάδι της ψευδαίσθησης και η πλάνη εμφανίστηκε μέσα στον κόσμο.

Έτσι στην θέση της αγνής και απλής ενότητας των αρμονιών εγέρθηκε η σύγχυση, δηλαδή η δυαδικότητα, αυτό το δικέφαλο τέρας που κοιτάζει το καλό και το κακό ταυτόχρονα.''

Άσκηση για το ξεπέρασμα συνηθειών

Οι συνήθειες διασκορπίζονται από την ενέργεια της ελευθερίας την οποία μπορούμε να επικαλεστούμε από την ψυχή μας. Η ενέργεια της ελευθερίας είναι μια εξαιρετική ενέργεια που προέρχεται από το Ενορατικό Πεδίο και κατευθύνεται από την ανθρώπινη ψυχή που ζει στο ανώτερο νοητικό πεδίο. Μπορεί να πάρει αυτή την ενέργεια και να την απελευθερώσει σε οποιαδήποτε συνήθεια και σταδιακά να τη διαλύσει.

Μπορούμε να επικαλεστούμε την ενέργεια της ελευθερίας χρησιμοποιώντας την ακόλουθη άσκηση οραματισμού:

1. Καθίστε όσο πιο χαλαρά μπορείτε.
2. Οραματιστείτε τρία μπλε αστέρια σε ένα τρίγωνο πάνω από το κεφάλι σας. Δείτε στο κέντρο αυτού του τριγώνου μια πορτοκαλί-μπλε φλόγα. Δείτε μια ακτίνα ενέργειας να διακλαδώνεται από τη φλόγα, συνδέοντας τα τρία αστέρια.
3. Οραματιστείτε τη συνήθεια σας σε δράση ή δημιουργώντας ένα γεγονός.

Μάθε να περιμένεις την ψυχή σου...

όποιος προσπάθησε με το ζόρι να θεραπεύσει τις πληγές του, απλά μεγάλωσε την δυστυχία του. Τίποτε δεν γίνεται εαν δεν έχει έρθει η ώρα για να γίνει. Μάθε να περιμένεις την ψυχή σου. 

Αναρτήθηκε από

Μικρά πράγματα για μεγάλη ζωή

Aποφθέγματα από τον Χαλίλ Γκιμπράν

Ας διαβάσουμε μερικές φράσεις μέσα από τον τεράστιο “κήπο” των γραπτών του Χαλίλ Γκιμπράν, αυτής της πνευματικής κληρονομιάς που μας άφησε για να πορευόμαστε εν συνειδήσει.

1. Να είσαι ευγνώμων για τις δύσκολες στιγμές. Σου έδειξαν πόσο δυνατός μπορείς να είσαι.

2. Η καλοσύνη είναι αρετή των δυνατών των ανθρώπων.

3. Δεν υπάρχει απόλυτη αλήθεια.

4. Είναι οι μικρόψυχοι άνθρωποι εκείνοι που προσπαθούν να εξευτελίσουν τους άλλους.

5. Το κακό που κάνουν άλλοι σε σένα, είναι πιο εύκολο να το ξεχάσεις, από το κακό που κάνεις εσύ σε άλλους.

Ποτέ δεν είναι αργά να βρω τον αληθινό μου εαυτό...Ποτέ δεν είναι αργά να βρω το άλλο μου μισό

Πόσες φορές δεν ακούω μέσα μου αυτή τη φωνή που μου λέει πόσο ανάξιος, ανίκανος και άχρηστος είμαι. Μια φωνή που μου επισημαίνει συνεχώς τα λάθη μου και δεν μ’ αφήνει να χαρώ με αυτά που έχω στη ζωή μου, με αυτά που έχω καταφέρει. Μια φωνή που δεν μου επιτρέπει να νιώσω ότι είμαι καλά έτσι ακριβώς όπως είμαι.
Αυτή η φωνή είναι η φωνή των γονιών, των δασκάλων, των σημαντικών ανθρώπων στη ζωή μου που από μικρό παιδί προσπαθούσαν να με βάλουν στο σωστό δρόμο ώστε να γίνω καλός και χρήσιμος άνθρωπος όπως εκείνοι το εννοούσαν. Η πρόθεσή τους ήταν καλή, ήθελαν το καλό μου. Ήθελαν να προοδεύσω στη ζωή μου, να επιτύχω, και φυσικά να τους βγάλω ασπροπρόσωπους. Ο δρόμος όμως προς την κόλαση είναι γεμάτος καλές προθέσεις.
Αυτοί οι άνθρωποι με τις καλές προθέσεις δεν ήξεραν ότι όταν με διόρθωναν, με επέκριναν, μου επισήμαιναν συνεχώς τα λάθη μου όταν ήμουν ακόμα παιδί, θα δημιουργούσαν έναν άνθρωπο με κομμένα φτερά. Έναν άνθρωπο που δεν πιστεύει αρκετά στην αξία του, δεν εκτιμά όσο χρειάζεται τον εαυτό του και δυσκολεύεται να ξεδιπλώσει τις δυνατότητές του.
Αυτοί οι άνθρωποι με τις καλές προθέσεις, δεν ήξεραν ότι αυτό που χρειαζόμουν είναι να μ’ εμπιστευτούν, να με ενθαρρύνουν, να πιστέψουν ότι θα τα καταφέρω. Να μ’ αφήσουν να κάνω λάθη, ώστε να δυναμώσω και να σταθώ στις δικές μου δυνάμεις. Να μ’ αφήσουν να ονειρευτώ και να κυνηγήσω τα όνειρά μου.
Αυτοί οι άνθρωποι με τις καλές προθέσεις, ήθελαν να με προστατέψουν απ’ αυτό που ήμουν. Τι ήμουν; Τίποτα το τρομακτικό… Aπλά διαφορετικός από εκείνους. Ένας ξεχωριστός άνθρωπος όπως όλοι μας. Έπρεπε όμως να τους μοιάσω, να θέλω αυτά που ήθελαν εκείνοι, να κάνω αυτά που θεωρούσαν εκείνοι σωστά, να ζήσω όπως εκείνοι επιθυμούσαν, μακριά απ’ τις δικές μου ανάγκες, αποξενωμένος απ’ τον εαυτό μου. Ήθελαν να με εξουσιάσουν, να με κάνουν μαριονέτα τους, να πάρουν αξία απ’ τις δικές μου επιτυχίες, να είναι περήφανοι γιατί το παιδί τους πέτυχε άρα ήταν κι αυτοί σωστοί γονείς και δάσκαλοι.

Περνώντας από τη μοναξιά στη μοναχικότητα

Μοναξιά, μια κατάσταση που αγριεύει τον άνθρωπο. Συναισθήματα χλωμά, θλιμμένα καταθλιπτικά. Απομόνωση, απομακρυνόμαστε από φίλους, συγγενείς, πονάμε μόνοι μας. Γεμίζουμε φόβους που σωματοποιούμε. Τα πρόσωπά μας χλωμά, τα μάτια κενά. Διεκπαιρεωτικοί σε ό,τι κάνουμε, απλά για να πιστέψουμε ότι είμαστε καλά.
Φτιάχνουμε έναν ασπρόμαυρο κόσμο και πρωταγωνιστούμε. Θωρακίζουμε τα συναισθήματά μας, πιστεύοντας ότι έτσι δεν θα ξαναπληγωθούμε. Περνούν άνθρωποι από δίπλα μας και δεν τους βλέπουμε. Αγαπάμε στείρα, βρισκόμαστε σε ένα συνεχόμενο μούδιασμα των συναισθημάτων και των αισθήσεων, χωρίς να έχουμε διάθεση να ξαναβγούμε στο παιχνίδι της ζωής. Δε ρισκάρουμε από φόβο μην αποτύχουμε ξανά, πείθουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε καλά έτσι δίχως να καταλαβαίνουμε ότι βυθιζόμαστε σε μια μαύρη τρύπα της ζωή μας.
Έχουμε πάψει πια να γελάμε, να διασκεδάζουμε, να ψυχαγωγούμαστε, να διαβάζουμε να ακούμε μουσική, ό,τι δηλαδή μας οξύνει το πνεύμα, μας κάνει να σκεπτόμαστε να προβληματιζόμαστε. Πολλοί από εμάς βαδίζουμε τον δρόμο της μοναξιάς, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τις φοβίες μας και καταλήγουμε να παίρνουμε αντικαταθλιπτικά χάπια για να κοιμίσουμε το θηρίο, μα δεν το νικάμε.
Άνθρωποι που μας αγαπούν, οικείοι μας, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται το πρόβλημα και προσπαθούν να μας βοηθήσουν, μα είμαστε αρνητικοί να δεχτούμε τη βοήθειά τους, γιατί στην ουσία δεν τους εμπιστευόμαστε και μας είναι πιο βολικό να εμπιστευτούμε τους φόβους μας. Συνεχίζουμε να κοιμίζουμε το θηρίο μας που ολοένα μεγαλώνει στο μυαλό μας και φυσικά πιστεύουμε ότι δεν μπορούμε να το νικήσουμε ποτέ.

Τι είναι πραγματική δημιουργικότητα;

Τα συναισθήματα πρέπει να βελτιωθούν. Οι σχέσεις πρέπει να βελτιωθούν, αλλά δεν βελτιώνονται παρά μόνο αν μέσα από τη σχέση σας, μέσα από την επικοινωνία σας προσπαθείτε να εκδηλώσετε τον Θεό μέσα σας. Αυτό είναι το μυστικό. Ο διαλογισμός είναι να ανοίξετε το κανάλι του πνεύματός σας στα συναισθήματά σας, έτσι ώστε το πνεύμα να εκδηλωθεί. Αυτή είναι δημιουργικότητα, δημιουργικότητα σε όλες τις ενέργειές σας, τα συναισθήματα και τις σκέψεις σας για να εκδηλώσετε τα θεϊκά σας οράματα, τη θεϊκή σας ομορφιά.

Οι άνθρωποι νομίζουν ότι αν ζωγραφίσουν ένα πίνακα είναι δημιουργικοί άνθρωποι. Τι γίνεται αν κάνετε μια οικογένεια που είναι η καλύτερη οικογένεια; Αυτή είναι καλύτερη δημιουργικότητα. Όταν τα πέντε παιδιά σας είναι γιατροί, δικηγόροι, όμορφοι άνθρωποι, τι όμορφη ζωή έχετε δημιουργήσει. Είστε ένας σπουδαίος καλλιτέχνης! Αλλά αν είστε μουσικοί και από την άλλη πλευρά οι αδελφές σας είναι πόρνες, οι αδερφοί σας είναι αλήτες και ούτω καθεξής, ουσιαστικά δεν δημιουργήσατε τίποτα. Η πραγματική δημιουργικότητα είναι η εκδήλωση της Θειότητας, της Δόξας που βρίσκεται μέσα σας στις πράξεις σας, στα συναισθήματα και στη σκέψη σας.


-Τορκόμ Σαραϊνταριάν
Meditation vol.2    elenastral

7 λόγοι για να μην τα παρατήσετε, ακόμα κι αν το θέλετε πολύ

Η ζωή μπορεί να αποδειχτεί σκληρή και γεμάτη χάος, ευτυχία, σύγχυση και απόγνωση όλα μαζί. Όταν τα πράγματα χειροτερεύουν, μπορεί να φαίνεται ότι δεν θα τελειώσει ποτέ και μπορεί να είναι σκληρό να βρείτε τον δρόμο σας μέσα από αυτές τις δυσκολίες. Σε τέτοιες στιγμές, είναι τόσο εύκολο να νιώσετε κατάθλιψη, κόπωση και παραίτηση.
Ζούμε σε έναν κόσμο στιγμιαίας ικανοποίησης, οπότε όταν οι ανάγκες σας δεν εκπληρώνονται γρήγορα, είναι εύκολο να τα παρατήσετε. Αλλά όταν έχετε τέτοιες στιγμές, χρειάζεται δείτε το σενάριό σας λίγο διαφορετικά. Θα γίνει ενάντια στη φυσιολογική διαδικασία σκέψης, αλλά εμπιστευθείτε ότι θα σας βοηθήσει όταν παλεύετε να συνεχίσετε να προχωράτε μπροστά.

7 λόγοι για να μην τα παρατήσετε ακόμα κι αν το θέλετε πολύ

1. Μελετήστε τους ανθρώπους που θαυμάζετε

Θα εκπλαγείτε αν μάθετε ότι ακόμα και οι πιο επιτυχημένοι πέρασαν πολλά για να φτάσουν τους στόχους τους. Ακόμα και οι άνθρωποι που θαυμάζετε περισσότερο. Αλλά έμαθαν να ξεπερνούν και το συναισθηματικό και ψυχικό τους τέλμα. Δεν τα παράτησαν. Εστιάστε στην ιστορία τους, εμπνευστείτε από αυτούς.

2. Περάστε χρόνο κάνοντας πράγματα για άλλους

Εάν δεν μπορείς να κάνεις μια αλλαγή,άλλαξε τον τρόπο που σκέφτεσαι

«Μπορεί να μην ελέγχεις όλα τα γεγονότα που σου συμβαίνουν, αλλά μπορείς να αποφασίσεις να μη σε μειώνουν. Προσπάθησε να είσαι ένα ουράνιο τόξο στο σύννεφο κάποιου. Μην παραπονιέσαι. Κατέβαλλε κάθε προσπάθεια να αλλάξεις τα πράγματα που δεν σου αρέσουν. Εάν δεν μπορείς να κάνεις μία αλλαγή, άλλαξε τον τρόπο που σκέφτεσαι. Μπορεί να βρεις μία νέα λύση»

Maya Angelou (Γράμμα στην Κόρη μου)

Όμορφα λόγια από τη Maya Angelou, η οποία εστιάζει σε σημαντικά λάθη που κάνουμε όλοι μας. Πόσες φορές δεν έχουμε νιώσει ότι θα θέλαμε να ελέγξουμε τις παραμέτρους στη ζωή μας και μας αγχώνει όταν δεν συμβαίνει αυτό;
Η αλλαγή όμως είναι να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας και να αποφασίσουμε να μην επηρεαστούμε από αυτή την συνθήκη. Πόσες φορές δεν γκρινιάζουμε και δεν παραπονιόμαστε για πράγματα που δεν έχουμε και μας χαρακτηρίζει ένα μόνιμα ανικανοποίητο συναίσθημα;

Δεν γερνάω μαμά, Μεγαλώνω!

Δεν γερνάω μαμά! Μεγαλώνω!

Και μεγαλώνω όμορφα… μεστά… 

Επιτρέπω στη ζωή να καθρεφτίζεται στη ματιά μου, στο χαμόγελο μου… στην κάθε μου κίνηση, στο κάθε μου άγγιγμα…

Αγαπάω τις ρυτίδες μου και με αγαπάνε κι αυτές γι’ αυτό και μου χαρίζουν χάρη, γοητεία…

Δεν τρέχω πια να προλάβω το χρόνο. Δεν ασχολούμαι καθόλου μαζί του. Και το περίεργο είναι ότι όσο τον ξεχνάω, με ξεχνάει και κείνος… Έτσι έμαθα να απολαμβάνω… 

Να απολαμβάνω τον εαυτό μου, το σώμα μου, τους ανθρώπους γύρω μου, τη γλύκα της ψημένης ρακής, τις φλόγες στο τζάκι, τον ήχο της βροχής, τον αέρα όταν μου ανακατεύει τα μαλλιά…

Γεμίζω τη ματιά μου θάλασσα και ουρανό και χαρίζω ανοιχτοσύνη στους άλλους, σε μένα, στις στιγμές μου…

Έμαθα πια να ακούω ακόμα κι αυτά που δεν λέγονται, που κρύβονται πίσω από τις λέξεις, μέσα στις σιωπές, στα δυνατά γέλια και στα χαμηλωμένα βλέμματα…