Ο πόνος δεν διαφέρει από την μέθη.
Ο
πόνος και η μέθη είναι δύο κοινοί δρόμοι. Ο ένας μοιάζει τόσο πολύ με
τον άλλον. Το μυαλό του μεθυσμένου είναι δεμένο και φέρεται αλόγιστα. Το
ίδιο ακριβώς όμως γίνεται και στον πόνο. Πάλι το μυαλό είναι δεμένο και
δεν έχουμε σωστή «ορατότητα». Ο πόνος μας εξαναγκάζει, το ίδιο και η
μέθη. Αφού το μυαλό δεν λειτουργεί σωστά μαγκώνει και έτσι ούτε οι
αισθήσεις μας λειτουργούν σωστά.
Έτσι
αυτός που πονά είναι στην πραγματικότητα σαν μεθυσμένος. Μεθυσμένο στην
κυριολεξία, αλλά και με – θισμένο. Δηλαδή από εθισμούς προκλήθηκε ο
πόνος.
Ο πόνος ανάλογα μας οδηγεί στην απελπισία και στην αναλγησία.
Όλο
αυτό για έναν άνθρωπο δεν είναι ένας εύκολος «αντίπαλος» καθώς το τοπίο
του πόνου- μέθη, μας εξαναγκάζει να πράττουμε μέσα από αυτό.
Πότε όμως ένας άνθρωπος φτάνει και από πού στον πόνο ?