Translate ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2016

Ζωή με ημερομηνία λήξης, άραγε αυτό είναι Ζωή;

Τίποτα πιο περιοριστικό από το: "εδώ αρχίζει η ζωή κι εκεί τελειώνει" και μέσα σε αυτό χωράνε όλα τα μικρά. Τόση αγάπη, τόση χαρά, τόση ζωή… Σαν κονσέρβα που τελειώνει και πετιέται γιατί τα υλικά της ήταν φτωχά. 

Δεν μου ταιριάζει μια ζωή με ημερομηνία λήξης!
Δεν μου ταιριάζει τίποτα λιγότερο από την ελευθερία.
Γι’ αυτό σπάζω τα καλούπια… 
"Γεννιέμαι και πεθαίνω" καθημερινά!!!


Ανοίγω τα μυστικά φτερά μου και φλερτάρω με τις ανατροπές και το ασυνήθιστο
Δεν κρατάω την αγάπη μου ούτε για αύριο, ούτε μόνο για μένα…
Άλλωστε τι θα συμβεί σαν δείξω ότι αγαπώ;
Θα κατηγορηθώ ότι αγαπώ; Ας κατηγορηθώ!
Δηλώνω εξ αρχής ένοχη! 
Γεννήθηκα για να αγαπώ και να αγαπιέμαι!!

Κυριακή 7 Αυγούστου 2016

1. Θλίψη Σιωπηλή - ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ



ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΦΤΕΡΑ - ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ


Φίλοι μου, θυμάστε την αυγή της νιότης με χαρά και λυπάστε για το τελείωμα της. εγω όμως τη θυμάμαι σαν το φυλακισμένο που αναθυμάται τα σίδερα και τα δεσμά της φυλακής του. 
Εσείς μιλάτε για κείνα τα χρόνια που είναι ανάμεσα στην παιδική ηλικία και στη νιότη σα μια χρυσή εποχή γεμάτη ελευθερία απο τους περιορισμούς και τις έγνοιες, ενω εγω ονομάζω τα χρόνια εκείνα εποχή θλίψης σιωπηλής που ειχε έρθει σα σπόρος μέσα στην καρδιά μου και μεγάλωσε μαζί της και δεν μπορούσε να βρει κανένα άνοιγμα προς τον κόσμο της γνώσης και της σοφίας, μέχρι τη μέρα που ήρθε η αγάπη κι άνοιξε τις πύλες της καρδιάς μου και φώτισε κάθε της γωνιά. 
Η αγάπη μου έδωσε τότε και γλώσσα και δάκρυα. Εσείς θυμάστε τους κήπους και τα πάρκα και τις κρυφές γωνιές των δρόμων που στάθηκαν μάρτυρες των παιχνιδιών σας κι άκουσαν τα αθώα ψιθυρίσματά σας. κι εγω θυμάμαι, επίσης, το όμορφο εκείνο μέρος στο Βόρειο Λίβανο. 
Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου βλέπω και ξαναβλέπω εκείνα τα λιβάδια τα γεμάτα μαγεία και μεγαλοπρέπεια, και κείνα τα βουνά τα γεμάτα δόξα και μεγαλείο που προσπαθούν να φτάσουν στον ουρανό. 

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2016

Η λύπη είναι μέρος της ζωής, μην την απορρίπτεις

Ερώτηση: Την τελευταία βδομάδα, νιώθω μέσα μου μια μεγάλη πάλη. Νιώθω ότι η καρδιά μου αρχίζει να ανοίγει και να ρέει κι ύστερα ξαφνικά κολλάει. Νιώθω λοιπόν άλλοτε χαρούμενη κι άλλοτε λυπημένη.

OSHO: Απόλαυσε τα και τα δύο και μην επιλέγεις. Από τη στιγμή που επιλέγεις, είσαι έτοιμη για μπελάδες. Η λύπη είναι μέρος της ζωής, όπως είναι και η χαρά. Δεν πρέπει να την αρνείσαι καθό­λου. Είναι κάτι όμορφο, αν μπορεί να ταιριάζει μέσα στη συνολική αρμονία.

Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να είναι λυπημένος, χάνει κάτι. Η χαρά του δα είναι απλώς επιφανειακή. Η λύπη σου δίνει βάθος. Μην την απορρίπτεις λοιπόν — επειδή ο νους έχει εκπαιδευτεί να απορρίπτει τη λύπη. Έχει εκπαιδευτεί να είναι μόνο χαρούμενος, πράγμα που είναι ανόητο!

Αν θέλεις να γελάσεις, θα πρέπει να είσαι ικανός και να κλάψεις. Αν δεν μπορούν να έρθουν δάκρυα, το γέλιο σου θα είναι απλώς ένα ζωγραφισμένο γέλιο. Αν μπορούν να σου έρθουν δάκρυα, μόνο τότε το γέλιο θα είναι βαθύ και από τον εσώτατο πυρήνα σου. 

Το μυστικό του πόνου...



Πόνεσες, κοιμήθηκες μερόνυχτα στην κόλαση, αισθάνθηκες να χάνεις τα λογικά σου και να ουρλιάζεις δίχως λέξεις, το κορμί σου ένιωσες να τρυπάει στην μοναξιά, χιλιάδες φορές κατέρρευσες μα κι άλλες τόσες αναστήθηκες και τώρα είσαι εδώ να κοιτάς μια νέα μέρα που σε καλημερίζει. Πλέον, νομίζω να κατάλαβες, ότι ο πόνος έχει μια μυστική θύρα, μέσα από την οποία εισέρχεται, ο άνθρωπος, ο άγιος, ο σοφός. Εκεί μαθαίνεις και βλέπεις αυτά που οι άλλοι απλά κοιτάζουν, και αισθάνεσαι εκείνα που λίγες καρδιές σε αυτή την ζωή θα νιώσουν, γιατί απλά παρέα με τον πόνο θα κάνεις μακροβούτια στο βυθό την στιγμή που οι άλλοι απλά θα παίζουν επιφανειακά με τα κύματα. Και να θυμάσαι, ότι η θέα είναι στα υπόγεια και ο παράδεισος γεννιέται μες στην "κόλαση". Όταν εσύ θα ανθίζεις πολλοί από τους επικριτές σου, θα σαπίζουν μες στην «ευτυχία» τους….                                π.λίβυος

Κυριακή 31 Ιουλίου 2016


Πάουλο Κοέλιο: Το εγχειρίδιο του πολεμιστή του Φωτός
Πάουλο Κοέλιο: Το εγχειρίδιο του πολεμιστή του Φωτός1. Ο πολεμιστής του Φωτός επικεντρώνεται στα καθημερινά θαύματα της ζωής.
2. Ο πολεμιστής του Φωτός σέβεται τον πόνο του διπλανού και δεν τον συγκρίνει με τον δικό του.
3. Ο πολεμιστής του Φωτός δεν μιλά για τα όνειρα & τα σχέδιά του.
4. Ο πολεμιστής του Φωτός σε στιγμές θυμού, χτυπάει το βράχο και ματώνει το χέρι του, δεν ξεσπάει σε πιο αδύναμο.
5. Ο πολεμιστής του Φωτός έχει θέληση και επιμονή, όχι εμμονή.

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

Εσύ δεν έζησες την ζωή μου...


Όχι δεν κρινόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Δεν ζήσαμε όλοι τις ίδιες ζωές. Δεν είχαμε όλοι κοινές ουλές και τραύματα. Τα μάτια μας δεν είδαν κοινές σκηνές. Χαμόγελα δεν άνθισαν παντού και αγκαλιές δεν έκλεισαν σφικτά γύρω από τους κόρφους μας. Είναι αρκετοί που έμειναν ορφανοί. Άλλοι δίχως φιλί και πολλοί χωρίς να ακούσουν ένα «σ αγαπώ», «σε χρειάζομαι», «σε θέλω», σε ποθώ», «μπράβο», «μπορείς», «θα τα καταφέρεις». 
Γι αυτό σου λέω δεν μπορείς να με κρίνεις, γιατί εσύ δεν έζησες την ζωή μου. Ένα μονάχα σου ζητώ. Αυτό το δάκτυλο που χρόνια τώρα επιδεικτικά κουνάς μπροστά στα μάτια μου, κατέβασε το, και πιάσε μου το χέρι. Είναι η μόνη κίνηση που τρομοκρατεί τον θάνατο.



Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016


20 φράσεις του Paulo Coelho για καλύτερη ζωή
20 φράσεις του Paulo Coelho για καλύτερη ζωή
Ας δούμε 20 από τα πιο δημοφιλή λόγια ή αποσπάσματα του Paulo Coelho, που τον έκαναν έναν από τους πιο διάσημους και πετυχημένους συγγραφείς της εποχής μας.
1. «Ένα παιδί μπορεί να διδάξει σε έναν ενήλικο τρία πράγματα: να είναι ευτυχισμένος χωρίς ιδιαίτερο λόγο, να είναι πάντα απασχολημένος με κάτι και να ξέρει να απαιτεί με όλη του τη δύναμη αυτό που θέλει».
2. «Ο αληθινός άνθρωπος φέρεται σαν παιδί. Έχει ανάγκη να παίζει, να είναι ανάγωγος, να λέει ανοησίες, να κάνει απρεπείς και ανώριμες ερωτήσεις».
3. «Πνίγεσαι όχι αν πέσεις στο ποτάμι, αλλά αν παραμείνεις βυθισμένος σ’ αυτό».
4. «Η ευτυχία είναι κάτι το οποίο όταν διαιρείται, πολλαπλασιάζεται».
5. «Ο άνθρωπος βελτιώνεται καθώς ακολουθεί το δρόμο του. Αν περιμένει να βελτιωθεί προτού πάρει μια απόφαση, δεν θα προχωρήσει ποτέ».

Κυριακή 24 Ιουλίου 2016

Να διατηρείς την φλόγα του Θεού μέσα σου ζωντανή και τα χέρια σου μέσα στα χέρια του να αγγίζουν την Ζωή με Ευλάβεια…







Ο άνθρωπος από μια βαθύτερη ανάγκη του να προστατέψει την Ζωή, βρίσκει πάντα κάποιον ανώτερο σκοπό να υπηρετήσει, στην διάρκεια της ενηλικίωσής του, για να ξεφύγει από την ματαιότητα της...

Οποιοσδήποτε κι αν είναι αυτός ο ανώτερος σκοπός, του δίνει μια υποτυπώδη δύναμη να ζήσει...

Για άλλους είναι η πολιτική, για άλλους η δημιουργία μιας οικογένειας, για άλλους οι φιλανθρωπίες, για άλλους η θρησκεία, για άλλους η πατρίδα, για άλλους η σωτηρία των άλλων, υπάρχουν πολλοί τομείς στην Ζωή, που μπορούν να δημιουργήσουν την αίσθηση ενός ανώτερου σκοπού και να δώσουν την απαραίτητη ενθάρρυνση για την λειτουργία της Ζωής...


Παρ' όλα αυτά, αυτός ο ανώτερος σκοπός, δεν έχει την απαιτούμενη διάρκεια και σταθερότητα, λόγω συνθηκών...Τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος απογοητεύεται και παρατάει κάθε προσπάθεια...

Δεν μπορεί να γυρίσει πίσω σε καταστάσεις που του έδωσαν θάρρος στην ζωή του να προχωρήσει, όταν έχει κλονιστεί η εμπιστοσύνη του σ' αυτόν τον ανώτερο σκοπό που νόμιζε πως υπηρετούσε μέσα από τις επιλογές του...

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Τι να σου κάνει κι ο Θεός αν εσύ φοβάσαι να κάνεις το άλμα στη ΖΩΗ;

Είναι καλό στις δύσκολες στιγμές να στρέφεσαι στο Θεό αλλά δεν αρκεί να πιστεύει ο Θεός σε σένα, πρέπει κι εσύ ο ίδιος να πιστέψεις στον εαυτό σου!

Κι αν έχεις αντίρρηση πριν μιλήσεις θυμήσου εκείνη την ιστορία:
Κάποτε σε μια μικρή πόλη έγινε ένας κατακλυσμός. Έβρεχε πολύ και για πολλές μέρες. Οι κάτοικοι άρχισαν να φεύγουν, ο ιερέας όμως έμεινε πίσω και προσευχόταν.  Προσπαθούσε όλη τη ζωή του να είναι πιστός και ευσεβής…

Η πόλη γέμιζε με νερό κι ο ιερέας βρέθηκε στην σκεπή της εκκλησιάς να προσεύχεται.
- Βοήθα με Θεέ μου είπε σιωπηλά. 
Και τότε το νερό έφερε, αρκετά μέτρα μακριά του, μια βάρκα που για να τη φτάσει έπρεπε να βουτήξει στο νερό και να κολυμπήσει. Ο ιερέας δίσταζε να το κάνει. 
Δεν πειράζει σκέφτηκε, θα έρθει ο Θεός να με σώσει…

Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΗΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΠΟΝΑΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ;



Ζήλια σημαίνει σύγκριση. Και μας έχουν μάθει να συγκρίνουμε, μας έχουν διαπλάσει έτσι ώστε να συγκρίνουμε, να συγκρίνουμε πάντα. Κάποιος άλλος έχει καλύτερο σπίτι, κάποιος άλλος έχει ωραιότερο σώμα, κάποιος άλλος έχει περισσότερα χρήματα, κάποιος άλλος έχει περισσότερο χαρισματική προσωπικότητα. Σύγκρινε, σύγκρινε διαρκώς με όλους όσους προσπερνάς, και θα υπάρξει μεγάλη ζήλια σαν αποτέλεσμα΄ είναι το υποπροϊόν τής διάπλασής σου για συγκρίσεις.
Διαφορετικά, αν αφήσεις τις συγκρίσεις, η ζήλια θα εξαφανιστεί. Θα ξέρεις τότε απλώς ότι είσαι ο εαυτός σου και δεν είσαι κανείς άλλος και δεν υπάρχει λόγος να είσαι. Είναι καλό που δεν συγκρίνεις τον εαυτό σου με τα δέντρα, αλλιώς θα αρχίσεις να νιώθεις μεγάλη ζήλια: γιατί δεν είσαι πράσινος; Και γιατί υπήρξε τόσο σκληρός μαζί σου ο Θεός και δεν σου έδωσε λουλούδια; Είναι καλύτερα να μην συγκρίνεσαι με τα πουλιά, με τα ποτάμια, με τα βουνά΄ διαφορετικά θα υποφέρεις. Συγκρίνεις το εαυτό σου μόνο με ανθρώπους, γιατί έχεις προγραμματιστεί έτσι ώστε να συγκρίνεις μόνο με ανθρώπους΄ δεν συγκρίνεις τον εαυτό σου με τα παγώνια και τους παπαγάλους. Αλλιώς, η ζήλια θα γινόταν όλο και πιο πολλή: θα σε βάραινε τόσο πολύ η ζήλια που δεν θα μπορούσες να ζήσεις καθόλου.

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2016

...ΠΡΙΝ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΕΧΕΙ ΓΝΩΣΗ ΟΛΩΝ ΑΥΤΩΝ, ΔΕ ΘΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΧΕΙΡΙΣΤΕΙ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ...

Πριν να γνωρίζει κανείς την αλήθεια για το κάθε πράγμα, για το οποίο μιλάει ή γράφει, και να μπορεί να το ορίζει στο σύνολο του, και, πάλι, αφού το ορίσει κατά είδη, να ξέρει να τα χωρίζει μέχρι εκεί όπου δεν είναι πια δυνατή η διαίρεση, και πριν να μπορεί να διαβλέπει με τον ίδιο τρόπο τη φύση της ψυχής, έτσι ώστε να βρίσκει το είδος του λόγου που ταιριάζει σε κάθε ψυχή, και ανάλογα να στηρίζει και να διαμορφώνει το λόγο του, και στην πολυδιάστατη ψυχή να δίνει πολύμορφους και συνολικής αρμονίας λόγους, και στην απλή, απλούς, πριν λοιπόν να έχει γνώση όλων αυτών, δε θα του είναι δυνατό να χειριστεί το γένος των λόγων με τέχνη, στο βαθμό που υπαγορεύει η φύση, ούτε για να διδάξει ούτε για να πείσει.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ                                        ΕΝΝΕΑ  ΕΤΗ  ΦΩΤΟΣ

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

Μεγάλωσα πια


Artist: Esther Hernandez
Μεγάλωσα πιαΜεγάλωσα πια. Δεν χάνω χρόνο δίνοντας εκατοντάδες δεύτερες ευκαιρίες σε ανθρώπους.
Ξέρω πλέον καλά πως όποιος αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία, σπάνια θα τη χρειαστεί. Μεγάλωσα και δεν έχω υπομονή να μαντεύω όσα δε μου λες. Βαρέθηκα να μαντεύω. Θέλω να τα ακούσω και θέλω να τα δω.
Μεγάλωσα και θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους αληθινούς. Ανθρώπους που λένε αυτό που σκέφτονται και που σκέφτονται στ’ αλήθεια αυτό που λένε. Θέλω δίπλα μου μόνο ανθρώπους καθαρούς και διάφανους.
Η μοναξιά δε με φοβίζει, όπως με φόβιζε παλιότερα. Περνάω καλά με τον εαυτό μου και έχω πλέον συνειδητοποιήσει πως είμαι καλύτερα μόνη μου παρά με κακή παρέα. Τους ανθρώπους πλέον δεν τους ξεχωρίζω από τα λόγια και τις υποσχέσεις- τους ξεχωρίζω από τα μάτια. Και εμπιστεύομαι επιτέλους την κρίση μου. Γιατί η πρώτη μου εντύπωση είναι συνήθως η σωστή. Πάντα ήταν. Τα μάτια δε λένε ψέματα. Αυτά εμπιστεύομαι.
Δε μου παίρνει πια ένα χρόνο ολόκληρο για να καταλάβω τι είναι και τι δεν είναι ένας άνθρωπος. Έμαθα να βλέπω, βλέπεις- όχι απλώς να κοιτάζω. Έμαθα να παρατηρώ και να μη χαραμίζω τον καιρό μου. Μου δόθηκε το δώρο του χρόνου.

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2016

Συγχώρεσέ με Άνθρωπε που σε ξεχνώ!

Δεν αναζητώ ψεύτικους  Παράδεισους…
Σε ένα κόσμο που η σύγχρονη ¨αλητεία¨ έβαλε κουστούμι και γραβάτα κρατώντας τα λάβαρα της εξαθλίωσης ή φόρεσε μια στολή παραφροσύνης και εξυψώνει τα εξαπτέρυγα του φόβου…
Σε ένα κόσμο που κυοφορεί την απληστία και την άγνοια, που χειραγωγεί ¨συνειδήσεις¨, που σε κάνει να μην εμπιστεύεσαι, να μην ονειρεύεσαι και να μην αφήνεσαι στην αγάπη…
Σε ένα κόσμο που έχει ξεχάσει τι σημαίνει άνθρωπος και μαστιγώνει ανελέητα την αθωότητα σου, σε ένα κόσμο που σκοτεινιάζει το Φως...  
Δεν Θέλω Να Ανήκω!!

Δεν Θέλω να Ανήκω, φωνάζω κι όμως ανήκω και τον επιβραβεύω κάθε φορά που δειλιάζω, που δεν παίρνω θέση, που φροντίζω για το “καλό” μου, για το βόλεμα μου… Τον επιβραβεύω κάθε φορά που σωπαίνω κι ας κλαίω στα σκοτεινά. 
Κι ας ανατριχιάζω στη θύμηση του βλέμματός σου… 
Τόσος πόνος… Θεέ μου, τόσος πόνος…


Και ξεδιπλώνεται σε κάθε σου βλέμμα, σε κάθε σου χαμόγελο, κάνει την καρδιά μου να ριγεί και αναρωτιέμαι: Τι έχω κάνει, τι έχουμε κάνει; Με ποιο τρόπο σε γεμίζουμε πόνο;